Κάποτε περπατάγανε μαζί στην παραλία, πιασμένοι χέρι χέρι και κοίταζαν το απέραντο γαλάζιο. Τί ωραίες εποχές που έχει να θυμάται η Ελπίδα. Ανέμελοι, ήρεμοι, γαλήνιοι. Τίποτα δεν προμήνυε το κακό που θα ακολουθούσε. Τίποτα δεν προμήνυε ότι η θάλασσα που τόσο αγαπούσε θα της στερούσε τον άντρα της.
Δύο εβδομάδες μετά έστεκε μπροστά στον τάφο του να κλαίει απαρηγόρητη. Καπετάνιος ο Σπύρος στο επάγγελμα σε εμπορικό πλοίο, βούλιαξε σε ξένα χωρικά ύδατα όταν χτυπήθηκε από άλλο πλοίο. Το πλοίο πλημμύρισε αμέσως και πρώτες πρώτες πλημμύρισαν οι καμπίνες του πληρώματος την ώρα που κοιμόντουσαν. Κανείς δεν σώθηκε. 22 άτομα πλήρωμα χάθηκαν όλοι, μαζί και ο αγαπημένος της Σπύρος.
“Ήταν κάτι που δεν περίμενα να ακούσω. Εκείνη τη μέρα, είχα κατεβεί στην αγορά, στη Λήμνο που μένουμε και ήμουν τελείως απορροφημένη με κάτι άλλο, όταν έσκασε το νέο”, δήλωσε η Ελπίδα.
«Όλα έγιναν πάρα πολύ γρήγορα. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω είχε γίνει κιόλας η ταφή. Τα θυμάμαι σαν ένα μακρινό όνειρο. Λες και ήμουν εκεί, αλλά δεν ήμουν. Ήμουν περήφανη για κείνον. Ήμουν περήφανη γιατί πάλεψε, πάλεψε πιστεύω να ζήσει. Δεν τα παράτησε», είπε χαρακτηριστικά η Ελπίδα.
“Έχουμε δύο παιδάκια. Όταν έχασαν το μπαμπά τους η κόρη μου ήταν 10 ετών και ο γιος μου 8. Ο πρώτος χρόνος ήταν ο πιο δύσκολος. Κλαίγανε συνέχεια. Έψαχναν το μπαμπά τους, τον ζητούσαν. Ήξεραν τι είχε συμβεί, από την αρχή ήξεραν. Έβλεπαν ανθρώπους να πηγαινοέρχονται σπίτι μας και να μας συλλυπούνται και τους κοίταζαν περίεργα. Άκουγαν ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ τους δει να μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για το μπαμπά τους και ήξεραν ότι όσα άκουγαν δεν ήταν κάτι καινούργιο γι’ αυτά», είπε η 35χρνη χήρα.
Ένα χρόνο μετά και η ίδια δεν είναι στην καλύτερη φάση της ζωής της. «Με πονάει ο τρόπος που τον έχασα. Μακριά από την πατρίδα του, μόνος του, πάνω στο μεροκάματο. Δεν του άξιζε τέτοιος θάνατος. Σε κανέναν δεν αξίζει. Μια ζωή θα τον σκέφτομαι και θα τον αγαπώ. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ».
Στην ερώτηση οικονομικά πως τα πάνε, η Ελπίδα ήταν αφοπλιστική. «Η σύνταξη χηρείας δεν έχει βγει ακόμα και ούτε ξέρουμε πότε θα βγει. Αυτή τη στιγμή ζούμε με ένα επίδομα των 200 ευρώ που μας χορηγείται λόγω ανηλίκων. Αυτά είναι τα έσοδά μας. Εργάζομαι σε ένα εστιατόριο της περιοχής, αλλά τί να πρωτοκάνω; Τα χρήματα είναι ελάχιστα και δεν φτάνουν για ένα στόμα, πόσο μάλλον για τρία. Ζήσαμε δύσκολες καταστάσεις και ακόμα ζούμε.
Τον πρώτο χρόνο αλλού πήγαινα και αλλού πάταγα. Με ενοχλούσαν όλα, το βλέμμα των γύρω μου, το «γλυκανάλατο» ύφος τους όταν μου πρόσφεραν κάτι, η προσφορά αγαθών για τα «ορφανά» λες και ήμασταν ζητιάνοι. Ποτέ δεν καταδέχτηκα να πάρω το παραμικρό. Φτωχοί ξεφτωχοί, θα τα βγάζαμε πέρα. Δεν είχα ανάγκη την ελεημοσύνη κανενός», λέει κρατώντας αγκαλιά τη φωτογραφία του Σπύρου της. Είναι αισιόδοξη όμως. Θα τα καταφέρει. Το έχει βάλει πείσμα.
Δίπλα της είναι μόνο οι γονείς και τα αδέρφια της. Κανείς άλλος. Τα πεθερικά της απομακρύνθηκαν. Ποτέ δεν την ήθελαν εξάλλου. «Δεν με απασχολεί και πολύ. Ποτέ δεν ήταν κοντά μου. Ένας χρόνος πέρασε και έφτασα σε σημείο να μην έχω φαγητό για τα παιδιά μου. Όταν τους ζήτησα βοήθεια όχι για μένα, αλλά για τα παιδιά, μου την αρνήθηκαν. Ξέρω μέσα μου ότι οι δυσκολίες δεν σταματάνε εδώ. Έχω όμως τους δικούς μου και δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο. Τα πεθερικά μου ας μείνουν σπίτι τους και ας μην ξαναμιλήσουμε ποτέ ξανά».
«Μην το βάζετε ποτέ κάτω. Να είστε δυνατοί και να πιάνετε τις δυσκολίες και τις κακοτοπιές από τα μαλλιά και να τις πατάτε κάτω. Μην αφήσετε κανέναν να ισοπεδώσει την αξιοπρέπειά σας. Δεν είστε μόνοι. Πάντα να θυμάστε αυτούς που έχασαν τη ζωή τους και όλα τα άλλα θα πάρουν κάποια στιγμή το δρόμο τους. Εγώ ζορίστηκα τον πρώτο χρόνο. Άλλους τους παίρνει λιγότερο, άλλους περισσότερο. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο και το πώς αντιμετωπίζει το θάνατο. Προσευχή μόνο να αναπαύονται οι ψυχές τους».
«Είμαστε όλοι υπερήφανοι για το Σπύρο και θα είμαστε για πάντα»