Πριν 4 και κάτι χρόνια γνωριστήκαμε στο χώρο εργασίας του..
Μου άρεσε όπως και εγώ του άρεσα. Το κατάλαβα από το βλέμμα του. Πέρασε ο καιρός, κάναμε παρέα όλοι οικογενειακά. Ήταν παντρεμένος, ήμουν χωρισμένη. Όταν μένει χήρος, επικοινωνεί συνέχεια μαζί μου. Σκέφτομαι ότι μπορώ να ζήσω τον έρωτα μου μαζί του. Με τα πολλά και τα λίγα ζούμε μαζί και το παιδί του. Η πιο δύσκολη φάση. Έναν έρωτα τρελό μαζί του και μια τρομερή άρνηση από ένα παιδάκι με τόσα ψυχολογικά προβλήματα. Η πίεση μεγάλη… Σπίτι, δουλειά, υποχρεώσεις αλλά η άρνηση αισθητή.
Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ήρθε και το δικό μου παιδί να μείνει μαζί μας. Προσπάθησα πολύ να τα ενώσω, όμως η αρνηση συνεχίστηκε. Στο ενδιάμεσο έχουν ξεκινήσει και τα δικά μας προβλήματα σαν ζευγάρι. Προσπαθεί να βρει διεξόδους στο ίντερνετ ή τηλεφωνικά ώστε να ανέβει σαν άντρας (είχε και έχει κόμπλεξ κατωτερότητας λόγω μιας ελαφριάς αναπηρίας) κάτι που δεν ένιωσα ούτε νιώθω όταν τον βλέπω. Αρχίζω τις ζήλιες… αρχίζουν οι καβγάδες, τα μούτρα, η απομόνωση. Κλείνεται, δεν μιλάει και η κατάληξη ο κάθε ένας με το παιδί του να κοιμάται και στα κοινά δωμάτια ξένοι. Κάποια στιγμή προσπαθούμε και εκεί έρχεται το κοινό μας παιδί. «Χμμμ, δεν είναι δικό μου» ακούω… Πήγες με άλλον… Πώς να τον πείσεις ότι είναι δικό του;
Ο καιρός περνάει, γεννάω, τα προβλήματα μεγαλύτερα και στο τέλος μετά από 1 χρόνο μου κάνει έξωση από το σπίτι και παίρνει και το τεστ DNA. Το παιδί είναι δικό του. Τώρα ζούμε χωριστά. Θέλει να βλέπει το γιο του, αλλά δεν μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες του λόγω οικονομικών δυσκολιών.
Είναι δύσκολο να αγαπάς, να πιστεύεις και να απορρίπτεσαι. Ούτε το μωρό ήθελα στην αρχή. Δική μου απόφαση ήταν να το κρατήσω.
Το συμπέρασμά μου είναι ότι ήθελε μόνο κάποιο άτομο να μεγαλώσει το γιο του και να περνάει καλά.
Κορίτσια, μην πιστεύετε εύκολα.
Μην ακούτε ωραία λόγια και παχιά.
Η αγάπη θέλει θυσία και δουλειά.
Η αγάπη αγαπάει τα πάντα πάνω σου/του.
Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΠΟΝΑΕΙ!!!!
Ζωή