Ο Αλέξης Γεωργούλης πριν μερικά χρόνια είχε ρίξει «βόμβα» για την προσωπική του ζωή, αποκαλύπτοντας τη γυναίκα με την οποία τα είχε τρία χρόνια και ήθελε να την παντρευτεί.
Τότε με αφορμή το βιβλίο της Κατερίνας Παπαγεωργίου «Back to school» θυμήθηκε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια.
«Με συμμαθήτρια που γνώριζα από την πρώτη γυμνασίου. Τα είχαμε τρία χρόνια. Ο μεγαλύτερος δεσμός που έχω κάνει μέχρι σήμερα! Ήθελα να παντρευτούμε. Ήμουνα τότε μαθητής του δεκαπέντε, εκείνη πολύ καλή μαθήτρια. Καθόμουν και σκεφτόμουν για τις πανελλήνιες. Τι θα γίνει; Θα περάσει εκείνη και θα φύγει για σπουδές, ενώ εγώ θα μείνω στη Λάρισα; Νο way! Για δύο μήνες διάβαζα σαν τρελός. Πέρασα στα ΑΕΙ, αλλά μόνο εγώ! Εκείνη έμεινε. Αποφάσισα για να είμαι μαζί της να ξαναδώσω την επόμενη χρονιά και αυτή τη φορά περάσαμε και οι δύο στη Θεσσαλονίκη, εγώ στο Πολυτεχνείο για πολιτικός μηχανικός.
Ήταν η εποχή που είχα πάρει πολλά κιλά, ξεπερνούσα τα εκατό. Δεν μου φαίνονταν, τα ένιωθα όμως να με βαραίνουν! Οταν χωρίσαμε μετά από κοινή απόφαση -δεν γινόταν αλλιώς-, πήρα μεταγραφή για την Αθήνα. Ήρθα, λοιπόν, εδώ αλλά το μυαλό μου ήταν κοντά της.
Εκεί να δεις φρίκη! Για τρία χρόνια κοιμόμουν και ξυπνούσα με τη σκέψη της. Στο μεταξύ, μέχρι τότε αδιαφορούσα εντελώς για το θέατρο και το σινεμά. Ήρθε το καλοκαίρι και εγώ δούλευα για να ξεχρεώσω μια μηχανή που είχα αγοράσει. Μια κοπέλα που ήθελε να δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού μου είπε κάποια στιγμή: «θα μου κρατήσεις να σου πω τα λόγια;»
Η διαδικασία μου άρεσε, της έκανα και παρατηρήσεις. Με τα πολλά, αποφασίσαμε να ανεβάσουμε το Λεωφορείο ο Πόθος στο Ελυζέ, με εκείνη Μπλανς και με μένα στο ρόλο του Κοβάλσκι, του σκηνοθέτη και του σκηνογράφου! Μια παράσταση μόνο! Από κόσμο, γινόταν χαμός! Στο μεταξύ, συνέχιζα το Πολυτεχνείο, πηγαίνοντας παράλληλα σε δραματική σχολή. Ήταν η χρονιά που δεν έχανα ώρα από τα μαθήματα.
Το βράδυ δούλευα σε μπαρ. Και εκεί που οι γονείς μου περίμεναν να πάρω το πτυχίο μου για να χτίσω ένα οικόπεδο που είχαμε στην Λάρισα, αποφάσισα να γίνω ηθοποιός, αφήνοντας το Πολυτεχνείο δύο χρόνια πριν το τελειώσω! Γιατί να αφιερώνω χρόνο, σκεπτόμουν, σε κάτι που δεν θα αξιοποιήσω μελλοντικά, αντί να προσπαθήσω να γίνω καλύτερος ηθοποιός; Συνέχεια μισοτελειωμένα τα αφήνω όλα στη ζωή μου».