Με λένε Ευαγγελία και θέλω να σας πω τη δική μου ιστορία. Πέρασα πάρα πολλά για να είμαι σήμερα καλά μαζί με τον άνθρωπο που πραγματικά αγαπούσα και για αυτό θέλω να δώσω δύναμη και κουράγιο σε όλους τους γονείς που παλεύουν να σταθούν στα πόδια τους.
Τον τωρινό μου σύζυγο τον λένε Γιάννη και τον γνώρισα όταν ήμουν 14 και εκείνος 22. Η διαφορά ηλικίας δεν μας πείραξε ποτέ, σε αντίθεση με τους άλλους που έκατσαν πάνω σε αυτή και έκαναν τα πάντα για να μας χωρίσουν. Και τα κατάφεραν. Τον χωρισμό μας δεν τον ξεπέρασα ποτέ. Ήμασταν λίγους μήνες μαζί αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να ξεχάσω αυτό που είχαμε. Ο άνθρωπος αυτός που γνώριζα τόσο λίγο ήταν ο άνθρωπός μου. Ακόμη και τη μέρα του γάμου μου, εκείνον σκεφτόμουν…
Παντρεύτηκα κάποιον που με έμαθε τι σημαίνει ψυχολογικός πόλεμος και λεκτική βία, πράγματα που κανείς από αυτούς που τον θεωρούσαν οικογενειάρχη και «καλό παιδί» , δεν φανταζόταν. Και δυστυχώς ήταν πολύς ο κόσμος που είχε αυτή την εντύπωση για τον πρώην άντρα μου γιατί φρόντιζε να παριστάνει την αθώα περιστερά ώστε να μπορεί σπίτι του να με ξεφτιλίζει και να μην με πιστεύει κανείς. Από αυτόν τον άνθρωπο δεν άκουσα σχεδόν ποτέ καλή κουβέντα. Δεν είπε ποτέ κάτι καλό για μένα κι ό,τι κι αν συνέβαινε, έφταιγα εγώ. Γέμιζα ενοχές για λάθη που δεν είχα κάνει, επειδή αυτός ήταν τέρμα κομπλεξικός και δεν δεχόταν να είναι κανείς πάνω από αυτόν. Θα μου πείς γιατί τον πήρα. Γιατί χρόνια μετά τον χωρισμό μου από τον έρωτα της ζωής μου, πάλευα να τον ξεπεράσω και πίστευα πως αν παντρευόμουν κάποιον άλλον, αν έκανα οικογένεια, θα τον ξεχνούσα.
1 χρόνο μετά το γάμο μας, έκανα τον γιο μας. Έπεσα κυριολεκτικά με τα μούτρα επάνω στο παιδί και μετανιώνω γι αυτό. Μόνη μου διασκέδαση ήταν το παιδί και οι δουλειές του σπιτιού. Δεν είχα φίλες, δεν προλάβαινα με τόσες δουλειές. Το πρωί έφτιαχνα το σπίτι, μαγείρευα, πήγαινα στο μαγαζί να βοηθήσω τον άντρα μου και το απόγευμα ξανά δουλειές στο σπίτι και η φροντίδα του παιδιού. Γέμιζα και το τελευταίο δευτερόλεπτο του χρόνου μου για να μην σκέφτομαι.
Ήταν Βράδυ Χριστουγέννων όταν με χτύπησε πρώτη φορά. Επειδή ο μικρός έπεσε από τη καρέκλα και χτύπησε τον πήγα στο νοσοκομείο και δεν είχα προλάβει να μαγειρέψω. Κλείστηκα στο δωμάτιο του παιδιού και ξάπλωσα δίπλα απ’ τη κούνια του. Εκεί έκανα Χριστούγεννα, στο πάτωμα, με μελανιές στα χέρια και στο πρόσωπο. Εκείνη τη νύχτα έκλαψα πολύ όχι τόσο για το ξύλο όσο για εκείνον που έχασα, τον πρώτο μου έρωτα. Την επόμενη μέρα έψαξα και βρήκα το τηλέφωνό του. Είχαν περάσει 18 χρόνια. Πήρα, το σήκωσε η μητέρα του και το έκλεισα.
Τη δεύτερη φορά που με χτύπησε ο άντρας μου, πήγα στην Αστυνομία και ξεκίνησα τη διαδικασία του διαζυγίου. Δεν μου το έδινε και με έσερνε 5 χρόνια στα δικαστήρια. Ήμουν άνεργη με ένα μικρό παιδί, δεν είχα που να μείνω, οι γονείς μου ήταν με το μέρος του πρώην συζύγου και εγώ η κακιά που ήθελα να διαλύσω το σπίτι μου και να εγκαταλείψω αυτόν τον Άγιο άνθρωπο. Με το παιδί μου μείναμε σε ένα ξενώνα και όταν πέρασαν οι 3 μήνες πήγαμε και μείναμε σε μια ξαδέρφη μου. Έπιασα δουλειά σε ένα κομμωτήριο και τα μεσημέρια έπαιρνε τη μικρή η ξαδέρφη μου. Όλα μου σχεδόν τα χρήματα που έβγαζα τότε τα έδωσα στα δικαστήρια, στις παραστάσεις και στα δικόγραφα. Πέρασαν 5 χρόνια , τα πράγματα ηρέμησαν και εγώ έφυγα από τη ξαδέρφη μου και πήγα και νοίκιασα μόνη μου ένα σπίτι με το παιδί μου. Η ζωή μου άλλαξε όταν ένα βράδυ μπήκα στο facebook και βρήκα εκείνον.
Όταν του έστειλα μήνυμα και μου απάντησε, έτρεμαν τα χέρια μου, η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Είχε μεγαλώσει αλλά για μένα ήταν πάντα εκείνος. «Δεν το πιστεύω ότι είσαι εσύ» μου έγραψε. Είχε χάσει τη γυναίκα του και είχε δύο κοριτσάκια. Ένιωθε και εκείνος το ίδιο για μένα. Συναντηθήκαμε την επόμενη μέρα και πρίν 6 μήνες παντρευτήκαμε. Δεν ξέρω γιατί έπρεπε να κάνω κύκλους γύρω από το πεπρωμένο μου για να το συναντήσω. Γιατί έπρεπε να υπομείνω τον εξευτελισμό, το ξύλο, την απαξίωση από την ίδια μου την οικογένεια και γιατί έπρεπε να υποφέρω τόσο. Είμαι πολύ ερωτευμένη και ευτυχισμένη και το παιδί μου το αγαπάει πάρα πολύ όπως αγαπάω και εγώ τα κοριτσάκια του. Όμως δεν σας κρύβω, υπάρχουν νύχτες που ακόμη πετάγομαι στον ύπνο μου, νομίζοντας πως μένω στο άλλο σπίτι με τον πρώην σύζυγο και πως ζω υπό την απειλή του. Κάποια πράγματα δεν ξεπερνιούνται απόλυτα αλλά μπορείτε να τα προσπεράσετε και να ευτυχήσετε. Για αυτό θέλω να πω σε όλους όσους βρίσκονται στη θέση που ήμουν κάποτε, να ανοίξουν τη πόρτα και να μην το σκεφτούν. Αποκλείεται να υπάρχει κάτι χειρότερο παρακάτω. Τα χειρότερα τα ζείτε όσο υπομένετε. Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε!
Ευαγγελία