Ο Ηλίας είδε το βίντεο στο προφίλ μου όπου χορεύω pole ενώ παίζει το κομμάτι “Here without you” και μου έστειλε μήνυμα που έγραφε “Να’ ξερες τί μου θύμησες, αυτό το τραγούδι άκουγα τον πρώτο χρόνο που έχασα τη γυναίκα μου σε τροχαίο και έμεινα πίσω με 4 παιδιά”. Η συνέντευξη με τον-ας τον πούμε-Ηλία, ήταν μονόδρομος…
Συνέντευξη στην Κυριακή Χαριτάκη για το Singleparent.gr
-Ηλία καλησπέρα και καλωσόρισες στο Singleparent.gr Θα ήθελα να μου πεις την ιστορία σου, πώς έγινες μονογονέας και λίγα πράγματα για’ σένα
-Με τη γυναικα μου γνωριστήκαμε σε ένα μαγαζί στον Πειραιά που τραγουδούσε και πολύ γρήγορα γίναμε ζευγάρι και παντρευτήκαμε. Ήταν μεγάλος έρωτας που μας χάρισε 4 πανέμορφα και καλά παιδιά. Είμαι οδηγός φορτηγού, η γυναίκα μου ήταν τραγουδίστρια, όχι μεγάλο όνομα αλλά είχε τεράστια φωνή. Βλέπεις δεν καθόταν στον καθένα κι έτσι δεν έγινε φίρμα.
-Τα παιδάκια σας, τί ηλικίες έχουν σήμερα;
-4 ετών τα δίδυμα αγόρια, 7 και 8 ετών οι μεγάλες.
-Τί συνέβη και έμεινες μόνος σου;
-Η γυναίκα μου είχε σταματήσει τη νύχτα από τότε που παντρευτήκαμε για να αφοσιωθεί στο σπίτι μας. Από τότε όμως που κάναμε τα δίδυμα, τα οικονομικά μας στένεψαν και έτσι πέρσι αποφασίσαμε να πηγαίνει κάποια βράδια στο μαγαζί να τραγουδάει, κυρίως Πάσχα, Χριστούγεννα και σε κανένα γάμο. Ένα βράδυ που γύριζε απο το μαγαζί σκοτώθηκε σε μια στροφή έχασε τον έλεγχο είπαν (δάκρυα)
-Από τότε πως είναι η καθημερινότητά σου;
-Στον αυτόματο. Ξέρεις τί είναι να χαιρετάς τον άνθρωπό σου στην πόρτα, να τον φιλάς να του λες σ’ αγαπώ και μετά από 5 ώρες να σε παίρνουν τηλέφωνο να σου λένε να πας να αναγνωρίσεις το πτώμα του; Να σου λένε πως δεν θα ξαναρθει σπίτι, δεν θα ξαναμυρίσεις τα μαλλια του, δεν θα αγκαλιάσει ξανά τα παιδιά του;
-Τα παιδιά; Τί είπες στα παιδιά;
-Ότι η μαμά τους έπρεπε να φύγει να πάει ταξίδι για δουλειά. Πήγαμε και σε ψυχολόγο μας είπε ότι έπρεπε να τους πω την αλήθεια. Μετά τους είπα τα πάντα. Τα μεγάλα τα πήγα στην κηδεία μαζί μου.
-Με τα παιδιά σε βοηθάει κανείς; Πώς συνδυάζεις και τη δουλειά μαζί που είναι τόσο απαιτητική όλη μέρα στον δρόμο;
-Οι γονείς μου έχουν πεθάνει και τα πεθερικά μου ζουν σε χωριό. Ήρθαν οι άνθρωποι στην αρχή βοήθησαν, να φέτος το καλοκαίρι θα τα πάω να κάνουν μπάνια. Αλλά δεν μπορούν να μετακομίσουν στην Αθήνα. Μια γειτόνισσα με βοηθάει με τα παιδιά, τα παίρνει από τα σχολεία, τα διαβάζει τα ταίζει, με αμοιβή εννοείται. Κάποιες φορές, επειδή και εγώ δεν μπορώ να δίνω συνέχεια λεφτά ή αν η γειτόνισσα καμια μερα δεν μπορει, τα παίρνω μαζί μου στο φορτηγό και κάνουν τα μαθήματά τους στην Εθνική ή κοιμούνται μέχρι να φτάσουμε. Έχω κάνει Αθήνα Καλαμπάκα με τα μικρά να κοιμούνται πίσω και τα μεγάλα να διαβάζουν μαθηματικά και να μαθαίνουμε πρόσθεση και αφαίρεση στο δρόμο, με τα ρέστα από τα διόδια. Μόνο αυτά έχω στον κόσμο πια, δεν μπορώ να αφήσω το φορτηγό να μείνουν νηστικά.
-Τη σκέφτεσαι τη γυναίκα σου; Ή δεν προλαβαίνεις με τόσο τρέξιμο;
-Αν τη σκέφτομαι λέει; Κάθε μέρα,κάθε λεπτό. Ακόμα δεν εχω προλαβει να πενθήσω όπως θέλω αλλά την αγαπώ και μου λείπει και κάποιες φορές τα βράδια που βαζω τα παιδιά για ύπνο κλαίω ή μεσα στο φορτηγό αν ακούσω κανενα τραγούδι και τη θυμηθώ, θα φορέσω γυαλιά ηλίου για να μην με δουν να κλαίω και στενοχωριούνται.
-Ηλία μου δεν θέλω να σε φορτίσω άλλο συναισθηματικά, ήδη μας είπες παρα πολλά. Ένα μήνυμα για τους μονογονείς της σελίδας μας αν θέλεις να δώσεις….
-Να αγκαλιάζουν τους ανθρώπους τους και να τους φέρονται σαν είναι η τλευταία φορά που τους βλέπουν.Γιατί τελικά μπορεί να είναι…