Η φίλη μου έχει εφαρμόσει έναν παράξενο κανόνα, που με ενοχλεί: Δεν αφήνει το κοριτσάκι να πει ούτε μια λέξη στα ρωσικά. Έχουν φτάσει στο σημείο να την τιμωρούν, αν την πιάσουν να μιλάει ρωσικά. Όταν ρώτησα τη φίλη μου, γιατί το κάνει αυτό, μου είπε ότι τώρα πια είναι Ελληνίδα και μόνο ελληνικά πρέπει να μιλάει.
Μια καλή μου φίλη με τον άντρα της υιοθέτησαν ένα κοριτσάκι από ένα ορφανοτροφείο της Ρωσίας. Το κορίτσι χρειαζόταν επειγόντως ιατρική περίθαλψη και χειρουργική επέμβαση λόγω ενός προβλήματος υγείας, που αντιμετώπιζε και η φίλη μου του παρείχε τα πάντα. Τώρα, το κοριτσάκι είναι μια χαρά και μέρα με τη μέρα γίνεται ακόμη καλύτερα. Το πρόβλημα είναι ότι η φίλη μου έχει εφαρμόσει έναν παράξενο κανόνα, που με ενοχλεί: Δεν αφήνει το κοριτσάκι να πει ούτε μια λέξη στα ρωσικά.
Όταν το παιδί ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μιλούσε μόνο ρωσικά, αλλά μαθαίνει τα ελληνικά γρήγορα. Έχουν φτάσει στο σημείο να την τιμωρούν, αν την πιάσουν να μιλάει ρωσικά. Όταν ρώτησα τη φίλη μου, γιατί το κάνει αυτό, μου είπε ότι τώρα πια είναι Ελληνίδα και μόνο ελληνικά πρέπει να μιλάει.
Ξέρω ότι εκείνοι είναι πια οι γονείς της και ξέρουν καλύτερα (υποτίθεται) τί κάνουν, αλλά μου ραγίζει την καρδιά η συμπεριφορά τους απέναντί της. Της αρνούνται το παρελθόν της, την κληρονομιά της. Δεν έχουν δικαίωμα να το κάνουν αυτό. Υπάρχει κάτι, που μπορώ να πω στη φίλη μου, μήπως και την κάνω να το ξανασκεφτεί; Μήπως καλύτερα να κάνω μια ανώνυμη καταγγελία στο Χαμόγελο του παιδιού;
Λουκία