Καλησπέρα στην ομάδα σας!
Λέγομαι Νεκταρία και αυτό το Πάσχα αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου.
Είμαι μονογονέας έχασα τον άντρα μου σε έναν γάμο απο μπαλωθιές.Ήταν φωτογράφος και ειχε παει να τραβηξει το μυστήριο και το γλέντι. Μία σφαίρα τον βρήκε κατά λάθος στο κεφάλι και έσβησε επί τόπου. Έμεινα έτσι απο τη μια στιγμή στην αλλη ολομόναχη με δύο νεογέννητα 20 ημερών. Μέσα σε ένα 6μηνο η ζωή μας άλλαξε για πάντα και βρεθηκαμε κυριολεκτικά…στον δρόμο…
Η πρώην γυναίκα του άντρα μου, όταν έμαθε ότι πέθανε διεκδίκησε το μερίδιο του παιδιού της από το σπίτι. Έβαλε δικηγόρους, λυτούς και δεμένους , εγώ δεν είχα φράγκο τότε και μας έβγαλε έξω. Βλέπεις το σπίτι, ήταν στο όνομα του αντρα μου και τα παιδιά δεν είχε προλάβει να τα αναγνωρίσει, είχαμε πει θα το κάναμε λίγο αργότερα, εκείνος έτρεχε απο γάμο σε βάφτιση μεχρι αργά και εγώ τρελλαμένη και μόνη με τα μωρά στο σπίτι. Είχαμε πει το ίδιο καΙ για τον γάμο οπότε στα χαρτιά δεν φαινόμασταν πουθενά ως αντρόγυνο. Έτσι βρεθήκαμε στον δρόμο….
Μας φιλοξένησε μια θεία μου για λίγο καιρό. Εγώ δεν εργαζόμουν και έπρεπε να κάνω κάτι αλλά δεν με έπαιρνε κανείς. Είχαν περάσει δυο εβδομάδες και η θεία δυσανασχετούσε. Μπήκα έτσι θολωμένη μέσα στο πρώτο μαγαζί που βρήκα μπροστά μου, κηροποιείο-αποθήκη στο κέντρο της Αθήνας ήταν. Είχα 500 δραχμές (δεν υπήρχαν τα ευρώ τότε) και αγόρασα κεριά. Όπως μου τα έδωσε τα βούτηξα και όρμησα έξω από την εκκλησία. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή. Ξεπούλησα.
4 μερες και 4 νυχτες όρθια και άυπνη ξημέρωσα έξω απο την εκκλησία να πουλάω κεριά, να πηγαίνω στο κηροποιείο για εφοδιασμό και ξανά πίσω. Δεν θα ξεχάσω που ενώ πούλαγα κεριά είδα μια γνωστή του άντρα μου και πήγα και κρύφτηκα από ντροπή. Δεν ήθελα να ξέρουν. Με τον καιρό με συμπάθησε ο παπάς, καλή του ώρα, μου έδινε φαγητό και ρούχα για τα παιδιά και ύστερα άρχισα να καθαρίζω την εκκλησία και να πληρώνομαι. Πέρασε έτσι ο καιρός και μάζεψα κάποια λίγα λεφτά και καταφέραμε και φύγαμε από τη θεία μου και νοίκιασα ένα μικρό σπιτι.
Κάποιες φορές επαιρνα και τα παιδιά μαζί στην εκκλησία. Κατάφερα από τα κεριά και την καθαριοτητα στην εκκλησία να ζήσω τα παιδιά μου. Μετά από 5 χρόνια, μια κοπέλα που ερχόταν συχνά στις λειτουργίες, και μιλάγαε,μου είπε πως ο αδερφός της έψαχνε γραμματέα στο εργοστάσιό του. Ηξερα λίγα Αγγλικά και υπολογιστές. Με προσέλαβε με τον κατώτερο μισθό επειδή ήμουν ανειδίκευτη αλλά καλώς έκανε, μια ζωή θα του χρωστώ ευγνωμοσύνη που με εμπιστεύτηκε και μου άλλαξε τη ζωή.
Σε 5 χρόνια έφερνα την εταιρία βόλτα. Τα παιδιά μου είχαν μεγαλωσει, ήταν πια 11 ετών. Μετακομίσαμε σε μεγαλύτερο σπίτι, έμαθα να οδηγώ πήρα και αυτοκινητο. Μπήκα μέτοχος στην εταιρία και σήμερα ειναι δική μου. Η εταιρία που βλέπετε στην Εθνική Αθηνών Λαμίας με μεγάλα φωτεινά γράμματα, ανήκει σε εμένα που πούλαγα κεριά Μεγάλη Παρασκευή για να ταίσω τα παιδια μου. Τους γιους μου, που σήμερα δουλεύουν μέσα σε αυτη γιατί εγώ έχω αποσυρθεί.
Να έχετε πίστη στον εαυτό σας και ΜΕΤΑ Στο Θεό.
Να παλεύετε και να δουλεύετε. Όποια δουλειά και να είναι δεν έχει σημασία. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε φτάσει. Η σκληρή δουλειά πάντα ανταμοιβεται.
Κι αν κάτι μου έμαθε αυτή η ιστορία είναι πως δεν είναι όλοι οι Παπάδες κακοί.
Δεν είναι όλοι οι συγγενείς καλοί.
Δεν είναι καμία δουλειά ντροπή.
Νεκταρία