Καλησπέρα σας.
Η δική μου ιστορία είναι κάπως περίεργη αλλά όλα τα μυθιστορήματα βγαίνουν από τη ζωή τελικά. Μπαίνω απευθείας στο θέμα.
Είμαι 35 ετών, χωρισμένη με ένα πανέμορφο κοριτσάκι. Γνώρισα τον άντρα μου στα 20 μου χρόνια. Δουλεύαμε μαζί και ερωτεύτηκα πολύ, έτσι νόμιζα. Τον παντρεύτηκα και όλα κυλούσαν καλά μέχρι που μου ζήτησε για πρώτη φορά μέχρι τότε να πάρουμε διάφορα εξαρτήματα και να τον ικανοποιώ με αυτά. Τρόμαξα, δεν μου το είχε ξαναζητήσει ποτέ μέχρι τότε. Να σημειωθεί ότι ήμασταν μαζί ήδη 5 χρόνια.
Το έκανα μια φορά και για να δω πώς είναι και για να καταλάβω τι ακριβώς είναι καθώς μου γεννήθηκαν αρκετά ερωτήματα αφού μέχρι τότε στη σεξουαλική ζωή δεν μου είχε ξανασυμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο. Δεν μου άρεσε καθόλου και όσο έβλεπα ότι το ευχαριστιόταν τόσο τρόμαξα περισσότερο. Όταν του το συζήτησα μου έκοψε την κουβέντα και μου είπε ότι δεν είναι γκέι απλά είναι κάτι που του αρέσει. Στο μεταξύ έμεινα έγκυος. Όταν ήμουν 8 μηνών μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήμουν η πρώτη γυναίκα που είχε πάει.
Μέχρι τότε να σημειωθεί ότι ήταν ήδη 27 ετών. Μη μπορώντας να κάνω πίσω σε τίποτα λόγω της κατάστασης περίμενα να γεννήσω χωρίς να ξανακουμπήσουμε ο ένας τον άλλον. Όταν γέννησα, άλλαξε εντελώς. Απομακρύνθηκε εντελώς από εμένα λέγοντάς μου ότι άλλα θέλω εγώ και άλλα αυτός.
Όσο για το παιδί δεν ενδιαφερόταν καθόλου. Ήταν σαν ένα αγρίμι μέσα στο κλουβί του. Σαν να μην είχε επιλέξει εκείνος αυτό που ζούσε αλλά σαν να τον είχα πιέσει εγώ γι’ αυτό. Μετά από πολλά δεν άντεξα ούτε συμβιβασμούς ούτε τίποτα που μου ζητούσε να μείνουμε δηλαδή για το παιδί συμβατικά. Χωρίσαμε όταν η μικρή ήταν 10 μηνών.
Ερωτώ τώρα εγώ. Πόσο χαζή μπορεί να ήμουν; Πόσο επιπόλαια για να μην καταλάβω κάποια πράγματα από την αρχή; Είμαστε ήδη 4 χρόνια χωρισμένοι και φοβάμαι να προχωρήσω. Και αν μου ξανάρθει κάτι παρόμοιο;
Άρτεμη