Το παρακάτω βρήκαμε στην ομάδα Τμήμα Προσωπικού Δράματος και με την άδεια της συντάκτριάς του, το αναδημοσιεύουμε σήμερα γιατί υπάρχουν και αυτοί οι εργοδότες!
Ο άντρας μου σκοτώθηκε πριν 7 χρόνια σε εργατικό ατύχημα.
Στα πρώτα 2 χρόνια τελείωσαν όλα τα γραφειοκρατικά ζητήματα ( δικαστήρια ,αποζημιώσεις ).Από την μέρα του ατυχήματος η στάση της επιχείρησης απέναντι σε μένα και τα παιδιά μου ,μέχρι και σήμερα που σας γράφω ,είναι η εξής : Κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα δίνει δώρο στα παιδιά ένα αξιοσέβαστο ποσό .
Μου τηλεφωνούν και με ρωτάνε άμα τα παιδιά χρειάζονται το οτιδήποτε ( από ανακαίνηση δωματίων , υπολογιστές ,ποδήλατα και ότι ενδεχομένος να θέλει ένα παιδί ).
Οποτε θελήσουμε έχουμε μία θέση εργασίας στην επιχείρηση σεβόμενοι πάντα ότι μπορούμε πλέον να διαχειριστούμε το ψυχολογικό κομμάτι .Ολα αυτά για όσο η επιχείρηση θα είναι ενεργή και υγιής .Μέχρι στιγμής δεν έχουμε κάνει κατάχρηση της καλοσύνης τους και της προσφοράς τους ( ίσως γίνει και αυτό αν και κάποτε όντως τους χρειαστούμε ).
Δεν έχω λόγια για αυτούς τους ανθρώπους ,γιατί για ανθρώπους μιλάμε και νιώθω τυχερή μέσα στην ατυχία μου ……………….
Μπέτυ