Ανατριχιαστική είναι η μαρτυρία επιβάτη στο βαγόνι 3 της αμαξοστοιχίας που συγκρούστηκε με το εμπορικό τρένο στα Τέμπη, κόβοντας το νήμα της ζωής 57 ανθρώπων.
Ο Στέργιος Μιναέμης, με καταγωγή από τον Πλάτανο Αλμυρού, μίλησε για όλα όσα έζησε εκείνη τη μοιραία νύχτα που επέβαινε στο τρένο, στην εκπομπή “Πρωταγωνιστές” του Στ. Θεοδωράκη.
«ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΜΑΖΑ, ΕΝΑ ΧΑΟΣ» – «ΗΜΟΥΝ ΜΙΑ ΜΠΑΛΑ ΠΟΥ ΚΟΠΑΝΙΟΤΑΝ ΑΝΕΛΕΗΤΑ»
Εξομολογήθηκε πως «βρισκόμουν στη θέση 51 στο βαγόνι 3 με σκοπό να φτάσουμε Θεσσαλονίκη, να βρω ένα μέρος να νοικιάσω γιατί με περίμενε ήδη ο αδελφός μου και να ξεκινήσουμε μια νέα αρχή. Μια μεγάλη βαλίτσα, ένα μπουφάν, τον υπολογιστή μου και το κινητό μου. Δεν σώθηκε τίποτα.
Έγιναν όλα κάρβουνο. Διάβαζα ένα άρθρο στο κινητό μου και θυμάμαι το παιδί που καθόταν απέναντι μου. Πρώτα είδα το παιδί να πετάγεται στα αριστερά μου και να σκάει δίπλα μου.
Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε εκείνη τη στιγμή τι έγινε. Αν είχε πεταχτεί κάτι στις ράγες, αν εκτροχιαστήκαμε ή αν τρακάραμε με άλλο τρένο».
«Ή ΘΑ ΚΑΕΙΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ Ή ΘΑ ΠΗΔΗΞΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΤΕΙΣ, ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΤΗΚΕ
Όπως είπε στον Alpha, «το πρώτο μου μέλημα ήταν να βρω από που θα φύγουμε. Δεν συγκρίνεται το βαγόνι από το πώς μπήκαμε με το πως ήταν όταν φύγαμε. Δεν είχες την αίσθηση του χώρου, δεν σου ήταν κάτι οικείο αλλά όλα ήταν μια μάζα, ένα χάος δεν ήξερες τι ήταν κουπέ, τι ήταν διάδρομος, τι ήταν τζάμι.
Δεν ήξερες ποιο ήταν το πάνω, το κάτω, το αριστερά και το δεξιά. Μας έδωσε ο Θεός εκείνη τη στιγμή ένα παράθυρο, μέσα από τον καπνό, που βλέπαμε καθαρά τον δρόμο. Μέσα από ένα απόλυτο σκοτάδι, φωτιές δίπλα από το παράθυρο, καπνός, δεν είχαμε οξυγόνο και ήμασταν με μια δυο ανάσες.
Τρίτη ανάσα δεν ξέρω αν πρόλαβε κάποιος να πάρει πριν κλείσουν όλα. Είδαμε την πίσσα, τον δρόμο, τα φώτα και από εκεί καταλάβαμε ότι θα σωθούμε».
Ο 28χρονος προγραμματιστής, πρόσθεσε, ότι «το ύψος ήταν μεγάλο, περίπου στα δύο μέτρα. Μέσα δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα, καιγόμασταν κιόλας.
Εκεί λέω «αγόρι μου ή θα πηδήξεις και αν ακρωτηριαστείς, ακρωτηριάστηκες γιατί κάτω είχε σίδερα σαν λεπίδες από το τρακάρισμα, ή θα καείς ζωντανός και θα μείνεις από οξυγόνο». Οπότε δεν ήταν κάτι διαπραγματεύσιμο.
Ήταν μονόδρομος και προσπαθούσαμε να βγούμε προς τον δρόμο που δεν ήταν τόσο εύκολο».
«ΤΙ ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ, ΠΕΣ ΜΟΥ…»
Για τον Στέργιο, ευθύνες για το τραγικό δυστύχημα, έχουν όλες οι κυβερνήσεις. «Εγώ έζησα μια κόλαση. Τα παιδάκια που ήταν μπροστά, τι πέρασαν, πες μου…», διερωτήθηκε.