Η παρακάτω ιστορία κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν είναι αληθινή και δεν γνωρίζουμε τον συντάκτη της. Τη δημοσιευουμε με καθε επιφυλαξη και αν γνωριζετε σε ποιον ανηκει παρακαλουμε ενημερωστε μας για να προσθεσουμε την πηγη
Αληθινη μαρτυρία μανούλας.
Η κόρη μου μαζι με το αγορι της σπουδάζουν Θεσσαλονίκη
Ήρθανε για το τριήμερο Αθηνα
Τρίτη μεσημέρι μας αποχαιρετάνε για να γυρίσουν πίσω.
Την ώρα που πάνε να βγούνε την πόρτα, το σκυλάκι μας τρέχει πίσω τους και αρχίζει να τους γαυγίζει.
Το παίρνει η κόρη μου αγκαλιά και αυτό αρχίζει να την γλύφει.
Το αφήνει κάτω και ξεκιναει να φύγει.
Το ίδιο πάλι.
Το σκυλάκι να την τραβάει.
Να μην την αφήνει.
Πρώτη φορά το έκανε αυτό.
Τόσες φορές έφευγε το παιδί.
Έκανε σαν τρελό το σκυλί.
Μαμά μου λέει, να το πάρω μαζί μου;
Τι λες παιδί μου;
Που να το πάρεις Θεσσαλονίκη;
Καλά μου λέει.
Αλλά το σκυλακι και πάλι δεν την άφηνε.
Μαμα θα το πάρω, άλλωστε σ ένα μήνα θα γυρίσουμε πάλι για το Πάσχα.
Εντάξει είπα.
Και φύγανε.
Πάνε στο τρένο.
Η μητέρα σταματαει κ δείχνει το εισιτηριο.
Βαγόνι Νο 2.
Μόλις φτάνουν στο σταθμό με το σκυλάκι μαζί, τους λέει ο ελεγκτής:
Στο βαγόνι Νο 2 έχει πάρα πολύ κόσμο.
Δεν μπορείτε να πάτε μαζί με τον σκύλο εκεί, αν εισασταν μόνοι σας οκ.
Σας παρακαλώ περάστε στο τελευταίο.
Στο βαγόνι Νο 8 εκεί θα μπορείτε να καθίσετε με το ζωάκι σας.
Η μητέρα εκλαιγε κ τα έλεγε με το σκυλάκι αγκαλιά.
Τον φύλακα άγγελο τους είπε.
Έτσι σώθηκαν τα παιδια.
Υπάρχουν Άγγελοι.