Έχεις αρχίσει να υποψιάζεσαι “τι σε περιμένει” στο Γυμνάσιο ήδη από την τελευταία τάξη του Δημοτικού. Τίποτα, όμως, δεν είναι αρκετό για να σε προετοιμάσει για αυτή τη θύελλα ορμονών που παρασύρει στο πέρασμα της όσα ήξερες μέχρι τώρα -μαζί και την ψυχραιμία σου.
Αυτή η μαμά περιγράφει όσα βιώνει με τον γιο της που φέτος έγινε για πρώτη φορά μαθητής Γυμνασίου, για να δώσει κουράγιο και να θυμίσει, ότι δεν είστε μόνοι!
“Θα είμαι ειλικρινής: Όταν τα παιδιά μου άρχισαν να κοιμούνται κανονικά όλο το βράδυ, έμαθαν να χρησιμοποιούν το γιογιό και ξεπέρασαν το άγχος του αποχωρισμού, θεώρησα ότι το δύσκολο κομμάτι του να είμαι μαμά είχε τελειώσει.
Εκείνες τις μέρες σκεφτόμουν πως αφού κατάφερα να επιβιώσω από την έλλειψη ύπνου του πρώτου καιρού, θα επιβιώσω από οτιδήποτε.
Και μετά ήρθε το Γυμνάσιο.
Και τότε συνειδητοποίησα, ότι τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο δύσκολα.
Τουλάχιστον αυτή ήταν η αίσθηση που έχω έπειτα από τις πρώτες ημέρες του γιου μου στην Α’ Γυμνασίου.
Νιώθω, ότι φέτος ξεκινά μία αμείλικτη, μπερδεμένη, αλλόκοτη κατάσταση, γεμάτη ορμόνες και διάβασμα και δράματα.
Είναι λες και μέσα σε λίγες μόνο ημέρες το γλυκό σου αγόρι ή κορίτσι εμφάνισε ξαφνικά μία πολλαπλή διαταραχή προσωπικότητας και δεν ξέρεις κάθε στιγμή ποιο από τα 42 διαφορετικά του πρόσωπα θα σου εμφανίσει.
Σε γενικές γραμμές, το μόνο για το οποίο μπορείς να είσαι σίγουρη είναι, ότι τα πάντα από εδώ και στο εξής θα είναι αβέβαια! Μοναδική συνέπεια η… ασυνέπεια.
Τα ενδιαφέροντά του, οι φίλοι του, τα κίνητρά του, οι βαθμοί του ακόμα και το πώς νιώθει μπορεί να αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη.
Θα κάνει επιλογές που δεν καταλαβαίνεις και θα δίνει εσωτερικές μάχες πιο δύσκολες από ποτέ.
Κάποιες μέρες η καρδιά σου θα πονά για το παιδί σου τόσο πολύ που θα εύχεσαι να μπορούσες να παρέμβεις και να το σώσεις από το κάθε τι.
Και άλλες μέρες θα είσαι τόσο εξοργισμένη μαζί του που θα θέλεις να πάρεις ό,τι βρεις μπροστά σου και να του το φέρεις στο κεφάλι.
Προσωπικά με τρελαίνει το να είμαι διαρκώς εκτός ελέγχου.
Και δεν το αντιμετωπίζω όσο σωστά θα έπρεπε.
Θέλω να παρέμβω και να πάρω εγώ τις αποφάσεις για εκείνο, ακόμα και να φτιάξω εγώ τη σάκα του για την επόμενη ημέρα.
Αλλά ξέρω, ότι έχει έρθει η ώρα να δώσω στον γιο μου τον χώρο που χρειάζεται για να αρχίσει να βρίσκει τον δρόμο του.
Πρέπει να αρχίσει εκείνος να προηγείται και να γνωρίζει, ότι παραμένω πίσω του, αν νιώσει ότι πάει να “πέσει”.
Και ναι, μπορεί κάποια στιγμή να χρειαστεί να του δώσω ένα ελαφρύ σπρώξιμο ή να του δείξω τη σωστή κατεύθυνση.
Δυστυχώς, πιστεύω πως για τους περισσότερους γονείς το Γυμνάσιο είναι η εποχή που για πρώτη φορά θα νιώσουν τόσο έντονη την ανάγκη να ρίξουν στα παιδιά τους ένα μεγάλο χαστούκι. Και όχι μία μόνο φορά, παρά και καθημερινά και συχνά πολλές φορές μέσα στη μέρα.
Ξέρω, όμως, πως ως γονείς, αν θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδιά που θα έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους να λειτουργούν μόνα τους στον κόσμο, τότε πρέπει να αρχίσουμε σιγά-σιγά να τους δίνουμε λίγο παραπάνω τον έλεγχο στη ζωή τους.
Δεν είναι εύκολο το να βρίσκουμε τη σωστή ισορροπία και μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε σα να δίνουμε μία διαρκή μάχη.
Χρειάζεται, όμως, να ξέρουμε πότε πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και πότε πρέπει να παρεμβαίνουμε, είτε τους αρέσει είτε όχι.
Πρέπει να αναγνωρίζουμε τη διαφορά ανάμεσα στο να παίρνει το παιδί μας τον λάθος δρόμο και στο να μην παίρνει τον δρόμο που εμείς θα θέλαμε για εκείνο.
Πρέπει να το αγαπάμε αρκετά, ώστε να μην το σώζουμε πάντα από τα λάθη του, αλλά και να μην του λέμε “σου το έλεγα”, όταν τα κάνει.
Πρέπει να αγαπάμε και να προστατεύουμε το παιδί που συνεχίζει να είναι, ενώ συνεχίζουμε να θέλουμε να το χαστουκίσουμε, όμως τελικά να επιλέγουμε να το “σπρώξουμε” όταν χρειάζεται, προκειμένου να γίνει ο καταπληκτικός ενήλικας που ξέρουμε ότι είναι προορισμένο να γίνει στο μέλλον.
Κυρίως, όμως, πρέπει να θυμόμαστε, ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ότι το παιδί μας και εμείς βρισκόμαστε στην ίδια μεριά.
Και ναι, θα επιβιώσουμε μαζί τα χρόνια αυτά του Γυμνασίου…
πηγή: parentingteensandtweens.com