Μια φορά μονάχα, έχω πάει στην Παναγία της Τήνου, σε ανύποπτο χρόνο, όταν ακόμα δεν ήξερα τι είναι να εναποθέσεις την τελευταία σου ελπίδα στην προσευχή.
Πήγα εντελώς τυχαία, παρέα με μια θεία μου! Εκείνη είχε κάνει τάμα, ήθελε να ευχαριστήσει την Παναγία που έσωσε τον άντρας της.
Είχε πέσει από το μπαλκόνι του σπιτιού τους και σίγουρα θα είχε σκοτωθεί, αν δεν τον σταματούσαν η λόγχες στα κάγκελα του κήπου !!!
Καρφώθηκαν τα πόδια του εκεί και σταμάτησε η πτώση! Προφανώς είχε αρκετές μέρες νοσηλείας με κάποιες επεμβάσεις, αλλά σώθηκε και πέρα από μερικά ράμματα, η πτώση ανήμερα της Παναγίας, δεν άφησε τίποτα πάνω του, ήταν σαν να μην συνέβη!
Έτσι λοιπόν συνόδεψα τη θεία μου στην Τήνο, για να ανάψει τη μεγάλη λαμπάδα που είχε τάξει στη Χάρη της.
Φτάσαμε μερικές μέρες μετά τον Δεκαπενταύγουστο, τα σημαιάκια του στολισμού όμως ήταν ακόμα εκεί, ίσως είχε μείνει και η βαβούρα του κόσμου που μαζεύεται στο νησί για την Κοίμηση της.
Ανηφορίσαμε με τα πόδια για τον ναό της Ευαγγελιστρίας, δίπλα μας κάποιοι ανέβαιναν με τα γόνατα, δεν το είχα ξανά δει ποτέ στη ζωή μου αυτό!
Η διαδρομή είναι μεγάλη, δεξιά και αριστερά του δρόμου υπάρχουν πολλά μαγαζιά, μου κακοφάνηκαν όλα εκείνα «τα σουβενίρ της Παναγίας»
Φτάσαμε στο προαύλιο του ναού και αντίκρισα το πρώτο αξιόλογο αρχιτεκτονικό μνημείο του απελευθερωμένου ελληνικού έθνους!
Η ποσότητα του μαρμάρου μεγάλη, όπως και των κεριών, πάλι μου προξένησε δυσφορία ο τρόπος που οι επίτροποι μας κατεύθυναν στην διαδρομή του προσκυνήματος , πρώτα τα κεριά ανάλογα το μέγεθος και μετά η εικόνα.
Ώσπου μπήκαμε μέσα στο ναό, εκεί άλλαξαν όλα, εκεί υπήρχε Εκείνη, αχνή η μορφή της περιτριγυρισμένη από τα μαγραριταρένια τάματα, αλλά όλα ήταν όπως έπρεπε να είναι! Μια περίεργη ησυχία επικρατούσε και ναι σίγουρα ένα διάχυτο δέος!
Σταθήκαμε στην ουρά και περιμέναμε να προσκυνήσουμε και εμείς!
Έβλεπα πως πολλοί είχαν κάποιο ρούχο μαζί τους και αφού προσκυνούσαν, το ακουμπούσαν στην εικόνα!
Έφτανε η σειρά μας και μπροστά μου ήταν ένας άντρας γύρω στα 40, είχα δει από ώρα να κρατάει στο δεξί του χέρι, ένα διπλωμένο λευκό ύφασμα, το άνοιξε όταν έφτασε η σειρά του και το ακούμπησε πάνω στην εικόνα, ήταν ένα μικρό λευκό παιδικό φανελάκι .
Ο άντρας λύγισε τα γόνατα του και ξέσπασε σε λυγμούς …
Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή τη σκηνή, δεν θυμάμαι αν τελικά προσκύνησα την εικόνα της, είχα σοκαριστεί τόσο πολύ, αλλά σίγουρα προσκύνησα τον πόνο και την πίστη αυτού του γονιού.
Κατηφορίσαμε προς το λιμάνι και δεν ανταλλάξαμε κουβέντα, έφευγα αλλιώς από εκεί …
Αν λοιπόν δεν έχετε ξενυχτήσει για να παρακαλέσετε τον Θεό, αν δεν έχετε υψώσει το βλέμμα για μια δέηση, αν δεν έχετε αναρωτηθεί :
Παναγιά μου Προσευχήθηκα αρκετά ;
Αν δεν έχετε φτάσει στο σημείο, να είναι η προσευχή η μόνη σας ελπίδα, μην κρίνεται αυτούς που το κάνουν με όποιο τρόπο το κάνουν!
η φωτογραφία του άρθρου είναι από τη lifo
Πίστη Κρυσταλλίδου