Την παρακάτω ιστορία αναδημοσιεύουμε από την ομάδα Untold Stories, με την άδεια της συντάκτριάς της Νικολέτας Π. την οποία ευχαριστούμε θερμά!
Χθες, ήταν μια πολύ φορτισμένη ημέρα, για ένα παιδί που έχασε τη μαμά του στα 8 του, μόλις, χρόνια.
Μεγάλο το σοκ, τόσο που μπορώ να πω ότι ακόμα και σήμερα στα 60 μου ποτέ δεν κατάφερα να ξεπεράσω, άσχετα αν έχω τη δική μου οικογένεια.
Κι αν αποφάσισα να γράψω, είναι γιατί οφείλω ένα τεράστιο «ευχαριστώ», σε μια γυναίκα. Ναι, σε εκείνη που παντρεύτηκε τον πατέρα μου κι ανέλαβε να μεγαλώσει ένα παιδί που δεν ήταν δικό της, που δεν είχε δικά της παιδιά, δεν είχε βιώσει την μητρότητα.
Ανέλαβε να μετριάσει τον πόνο που φώλιαζε στην ψυχή μου, καθώς προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω πως η δική μου μαμά, το στήριγμά μου, είχε χαθεί οριστικά. Θυμάμαι, πως η πρώτη μου αντίδραση όταν μου ανακοίνωσε ο πατέρας μου τον θάνατό της, ήταν «και τώρα, ποιος θα με βοηθάει στην αντιγραφή;» Δύσκολα, πολύ δύσκολα…
Και ήρθε, λοιπόν, η Εφη κι έγινε η «μαμά». Μη ρωτήσετε αν την αισθανόμουν ως μαμά μου, δεν ξέρω, δεν θυμάμαι το συναίσθημα που παράγει η λεξούλα αυτή. Νοιώθω πως είναι κενή περιεχομένου στην ψυχή μου. Όπως δε μπορώ να πω ότι η καινούργια «μαμά», τα έκανε όλα σωστά. Όμως προσπαθησε. Και συνέχισε να προσπαθεί, ακόμα κι όταν γέννησε το δικό της παιδί. Δεν με παραγκώνισε, δεν με έδιωξε… Έκανε ό,τι μπορούσε. Με μεγάλωσε, ως μη όφειλε, με τα σωστά και τα λάθη της.
Ανήκει στην κατηγορία, «δανεική μαμά» και τώρα που κι εγώ είμαι σε θέση να «μπω στα παπούτσια» της και να καταλάβω τι σημαίνει αυτό που έκανε, ναι,
Της οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί στάθηκε στο πλευρό μου…
Πηγή: singleparent.gr