Ο Βαγγέλης και η Γεωργία. Δύο άνθρωποι που γνωρίστηκαν, αγαπήθηκαν και αποφάσισαν αυτή τους την αγάπη να τη κάνουν παιδί. Οι μήνες περνούσαν μα τίποτα. Πήγαν στο γιατρό, ύστερα σε άλλο γιατρό, ύστερα σε περισσότερους. Ο Βαγγέλης δεν μπορούσε, έλεγαν. “Θα τα καταφέρουμε θα δεις” έλεγε η Γεωργία. Μα ανάμεσα στον άνθρωπο και στη φύση, δίκιο έχει πάντα η φύση. Ή μήπως όχι πάντα;
*Από τη Κυριακή Χαριτάκη (facebook, instagram) – singleparent.gr
Τα πρώτα Χριστούγεννα παντρεμένοι, τους βρήκε μόνους. Αν αυτό συνέβαινε πρίν 3-4 χρόνια, θα το απολάμβαναν με χαρά. Θα άνοιγαν ένα μπουκάλι κρασί, θα αντάλλασσαν ευχές, μπορεί να πήγαιναν και κανένα κοντινό ταξιδάκι. Τώρα όμως το ζευγαράκι μας, δεν ήθελε να είναι άλλο μόνο. Ήθελε ένα μωράκι, ένα σύμβολο του έρωτά τους. Nα το φροντίζουν και να το αγαπούν, όπως αγαπούσαν ο ένας τον άλλον. Εκείνα τα Χριστούγεννα, ο Βαγγέλης πήγε για ύπνο από νωρίς και η Γεωργία μπροστά στη τηλεόραση, τα “γιόρτασε” μόνη της. Άραγε…. αγαπούσαν ακόμα ο ένας τον άλλον;
6 μήνες μετά η Γεωργία έκανε εξωσωματική με σπέρμα δότη. Κι ύστερα κι άλλη. Κι άλλη. Ο Βαγγέλης δεν ήθελε, ήθελε ένα παιδί δικό του, μόνο δικό του αλλά δεν υπήρχε άλλη λύση. “Δικό σου είναι το παιδί που μεγαλώνεις” του έλεγε η Γεωργία αλλά δεν το καταλάβαινε.
Θυμόταν τον μεγάλο του αδερφό και τα 3 ανίψια του και ένιωθε λίγος μπροστά τους. Τα επόμενα Χριστούγεννα βρήκαν τη Γεωργία και τον Βαγγέλη να ετοιμάζουν το δωμάτιο του μωρού. 4 μηνών έγκυος η Γεωργία. “Λίγο νωρίς ετοιμάζεστε” τους έλεγαν, αλλά η χαρά τους ήταν τόση που δεν άκουγαν. Ο Βαγγέλης είχε αρχίσει να το δέχεται, ήταν πεπεισμένος πια, πως ακόμα και με σπέρμα δότη, το παιδί αυτό ήταν δικό τους. Ήταν;;;
Πρωτοχρονιά βρήκαν τη Γεωργία στο νοσοκομείο, με παλινδρόμηση. Τα όνειρά τους δεν κατέρρευσαν, παλινδρόμησαν. Φεύγοντας ο παλιός χρόνος, μαζί με τις στιγμές πήρε και το μωρό τους. Τί να τους πεις τώρα; Πώς όλα θα πάνε καλά; Πότε; Και γιατί δεν πάνε ως τώρα;
Τώρα ήταν ο Βαγγέλης αυτός που παρηγορούσε τη Γεωργία, όπως έκανε εκείνη τα περσινά Χριστούγεννα. Εκείνος της μιλούσε, της έλεγε θα ξαναπροσπαθήσουν, πως καμιά φορά συμβαίνουν αυτά, κι εκείνη κοιτούσε έξω απ’ το παράθυρο για να μην βλέπει τη διπλανή της που τάιζε και άλλαζε το δικό της μωρό. Το μωρό που τη διάλεξε για μάνα, ενώ εκείνη όχι. “Εμάς κανένα δεν μας διαλέγει” είπε με παράπονο.
Λίγους μήνες μετά, μετακόμισε δίπλα τους μια κυρία με την έγκυο κόρη της, με το ζόρι 17 ετών. Την είχε φέρει στην Αθήνα από την επαρχία να γεννήσει και να τη βοηθήσει με το μωρό αλλά πιο πολύ για να τη “κρύψει” απ’ το χωριό, μιας που ο πατέρας του παιδιού ήταν παντρεμένος. Την έλεγαν Βασιλική. Το ζευγάρι ένιωσε αμέσως μια συμπάθεια γι’ αυτό το κορίτσι και σύντομα απέκτησαν σχέσεις. Τη συμβούλευαν, τη βοηθούσαν και όταν η μαμά της έφευγε λίγες μέρες για το χωριό, η μικρή κοιμόταν σπίτι τους. “Θέλω να σας δώσω το παιδί” τους είπε στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι και το ζευγάρι μας, έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Όλα έγιναν γρήγορα και πάνω απ’ όλα, νόμιμα.
Πέρσι τα Χριστούγεννα η Βασιλική πήρε τη μητέρα της και ξενοίκιασε το σπίτι. Έφυγε κι άφησε πίσω ένα κομμάτι της, που δεν μπόρεσε να κουμπώσει στη ζωή της.
Μπόρεσε όμως να κάνει δυο ανθρώπους ευτυχισμένους, κι ακόμα περισσότερο το ίδιο το παιδί της που αντί για τη πόρτα του ιδρύματος, του άνοιξε τη πόρτα των γειτόνων της. Φέτος τα Χριστούγεννα ο γιος τους ο Βασίλης, καρπός ενός “παράνομου” έρωτα, έκανε τα πρώτα του βήματα, στο σπίτι ενός “νόμιμου”.
Φέτος, αυτός ο καρπός, στόλισε ήδη το δέντρο με τους γονείς του. Και εκτός από δώρα, μπάλες και στολίδια, στο πιο ψηλό κλαδί, υπάρχει πάντα μια κάρτα απ’ τον δικό τους Άγιο Βασίλη.
Τον Άγιο Βασίλη που λεν…Βασιλική!
Υστερόγραφο: Η οικογένεια είναι δώρο. Όπως κι αν σας έρθει, δεχτείτε το!