Με λένε Δέσποινα και πηγαίνω Β Λυκείου είμαι 16 ετών. Ανακάλυψα πρόσφατα τη σελίδα σας και ταυτίστηκα. Θέλω να σας πω την ιστορία μου γιατί μαμά και μπαμπάς δεν είναι μόνο αυτοί που μας γεννάνε ή μας μεγαλώνουν. Μπορούν και άλλοι άνθρωποι να γίνουν γονείς μας, στην πορεία της ζωής μας.
Η μητέρα μου πέθανε στη γέννα δεν τη γνώρισα ποτέ παρά μόνο από φωτογραφίες. Ο πατέρας μου χήρεψε στα 30 του και σαν να κλείδωσε για χρόνια ήταν μόνο σπίτι δουλειά και τον βοηθούσαν οι αδερφές του (οι θείες μου) με το μεγάλωμά μου. Μετά από κάποια χρόνια οι αδερφές του παντρεύτηκαν και έφυγαν στην επαρχία και έτσι από 7 χρονών πήγαινα μόνη μου σχολείο, έφτιαχνα το γάλα μου μόνη μου, κλείδωνα και ξεκλείδωνα το σπιτι διότι ο πατέρας μου έπρεπε να δουλέψει. Στα τόσα χρόνια δεν θυμάμαι να είχε βγει ούτε ένα βράδυ με φίλους, δεν έφερε ποτέ κάποια άλλη γυναίκα να γνωρίσω, ήταν πάντα μόνος.
Ήμουν 10 ετών όταν ο πατέρας μου, μου ανακοινωσε με σοβαρό νύφος πως αγαπούσε μια γυναίκα και πως ήθελε να τη γνωρίσω αλλά αν δεν συμφωνούσα θα την κράταγε έξω από το σπίτι. Πώς να του πω κάτι τέτοιο όταν 10 χρόνια ήταν κατάμονος και δεν είχε καν βγει για έναν καφέ χωρίς εμένα; Του είπα να τη γνωρίσω και βλέπουμε. Έτσι έφερε σπίτι τη Σοφία.
Ψηλή με μακριά μαύρα μαλλιά και μεγάλα πράσινα μάτια, μοντέλο. Μύριζε πράσινο σαπουνι και φρεσκάδα. Μου είχε φέρει και ένα επιτραπέζιο. Όχι κούκλα. Επιτραπέζιο. Δεν ξέρω γιατί, μπήκε αμέσως στην καρδιά μου ως άνθρωπος που δεν ήταν συμβατικός, δεν πήγαινε με το ρεύμα. Αεροσυνοδός στο επάγγελμα, έκανε πολλά ταξίδια και όταν επέστρεφε από τις πτήσεις, μου έφερνε πάντα ένα αναμνηστικό από κάθε χώρα ή πόλη της Ελλάδας και τα βράδια πριν κοιμηθώ, ερχόταν στο κρεβάτι μου και μου έλεγε ιστορίες. Για τους πιλότους, τους επιβάτες, τα μέρη που είχε ταξιδέψει. Ακόμα και για μια αεροπειρατεία που είχε γίνει στο αεροπλάνο που εργαζόταν μου έλεγε, αυτή ήταν η αγαπημένη μου ιστορία.
Ένα χρόνο μετά η Σοφία και ο πατέρας μου παντρεύτηκαν στο δημαρχείο και εγώ μοίραζα τις μπομπονιέρες όλο χαρά.
Η ζωή μας κυλούσε όμορφα, με εκδρομές, ταξίδια, γενέθλια και γέλια.
Μια μέρα η Σοφία με είχε πάρει μαζί της σε μια πτήση για Σαντορίνη, ήταν το πρώτο μου ταξίδι με αεροπλάνο. Ήμουν 12. Όταν γυρίσαμε σπίτι είδαμε έξω από την πολυκατοικία αστυνομία, ασθενοφόρα ένας χαμός. Ο πατέρας μου είχε ρεπό εκείνη τη μέρα και όπως είχε βγει να φτιάξει το κλιματιστικό, πάτησε στο κάγκελο της βεράντας , γλίστρησε κι έπεσε στο κενό. Ο θανατός του ήταν ακαριαίος.
Βρέθηκα έτσι στα 12 μου χρόνια, ορφανή από γονείς, με μια γυναίκα, τη γυναίκα του πατέρα μου που στα 30 της ήταν ελεύθερη να φτιάξει από την αρχή τη ζωή της. Εκείνη όμως δεν με άφησε.
Επειδή για την ανατροφή μου, υπεύθυνες ήταν οι θείες μου, έκαναν ενα χαρτί στη Σοφία και έγινε δικαστήριο για να πάρει την κηδεμονία μου. Και την πήρε. Ο δικαστής μάλιστα με ρώτησε πού θέλω να πάω και είπα “Με τη Σοφία”. Έτσι η Σοφία έγινε και επισήμως μάνα μου. Με διάβαζε, με έστελνε φροντιστήριο, με παρηγορούσε όταν μάλωνα με κάποια συμμαθήτρια, έπαιρνε τους βαθμούς μου από το σχολείο και σήμερα της μιλάω και για τα ερωτικά μου. Όπως ο πατέρας μου έτσι και εκείνη, έχει κρατήσει την προσωπική της ζωή έξω από το σπίτι.
Σαν ο πατέρας μου να ηξερε πώς θα πέθαινε σε λίγα χρόνια και έστειλε την καλύτερη αντικαταστάτρια.
Την καλύτερη μάνα.
Σοφία σ’ ευχαριστώ που με αγαπάς παρ’ όλο που δεν είμαι παιδί σου, που δεν με γνώρισες από μωρό, που ενώ είσαι ελεύθερη και νέα και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου να κάνεις οικογένεια, εσύ επέλεξες εμένα για οικογένειά σου.
Δέσποινα – singleparent.gr