Πρίν 7 χρόνια έχασα τη γυναίκα μου στα 33 της από καρκίνο. Έμεινα πίσω με δύο αγόρια 3 και 5 ετών, χωρίς να ξέρω να κάνω ούτε αυγό. Η γυναίκα μου ήταν εκείνη που φρόντιζε το σπίτι και νιώθω τύψεις για αυτό. Νιώθω ενοχές ότι εγώ την επιβάρυνα με τις δουλειές και ότι ίσως αυτό να επηρέασε την υγεία της. Ίσως και όχι δεν θα μάθω ποτέ. Αλλά θα το έχω βάρος στη συνείδησή μου που δεν ήμουν έστω λίγο ανεξάρτητος να τη ξεκουράσω. Να την υπολογίσω.
Μέσα σε μια μέρα έπρεπε να εξηγήσω στα παιδιά που είχε πάει η μητέρα τους, εγώ να γυρίσω στη δουλειά μου σαν να μην συμβαίνει τίποτα και το πιο σημαντικό; Να σηκωθώ από το κρεβάτι. Να σηκωθώ και να σταθώ πάνω στα πόδια μου. Τα κατάφερα και στάθηκα για το χατίρι των παιδιών μου γιατί με είχαν ανάγκη. Έμαθα να κάνω τις δουλειές του σπιτιού μαζί με τους γιους μου, έμαθα τους φίλους τους στον παιδικό σταθμό και ύστερα στο σχολείο, έμαθα τι βάζουμε όταν το μωρό γεμίζει εξανθήματα, έμαθα τα εμβόλια, έμαθα πράγματα που δεν γνώριζα γιατί όλα τα είχα αφήσει πάνω στη γυναίκα μου. Και μετανιώνω. Γιατί έμαθα τόσα πολλά που μάλλον δεν ήμουν καλός σύζυγος. Αν ήμουν θα κοιτούσα πώς να αναλάβω τις ευθύνες μου.
Δεν έχω παράπονο, σχεδόν όλοι μας οι συγγενείς και οι φίλοι μας αγκάλιασαν και μας στήριξαν. Δεν ένιωσα ποτέ ρατσισμό ή ότι μας έβαζαν στο περιθώριο αλλά σίγουρα μια ελαφριά πίεση να “ξαναφτιάξω” τη ζωή μου, υπήρχε. Υπονοούμενα και αστεία ότι σιγά σιγά “έπρεπε” να ξαναπαντρευτώ για τα παιδιά αλλά δεν έδωσα ποτέ σημασία. Γιατί δεν καταλάβαιναν πως όσους γάμους και να κάνεις, πατέρας και μητέρα είναι μόνο ένας και μία. Καμία δεν θα μπορούσε να αντικαταστήσει τη μητέρα των παιδιών μου.
Η ζωή μας είχε μπεί σε μια ροή, το μυαλό μου όμως όχι. Τα βράδια όταν έβαζα τα παιδιά για ύπνο και έκλεινα τη πόρτα, έκλαιγα μέχρι αργά. Είχα πάει πολλές φορές άυπνος στο γραφείο. Πολλά βράδια καθόμουν μόνος μου και της έλεγα «Πες μου τι να κάνω που ο Νίκος έχει αρχίσει να βαράει τους συμμαθητές του», «Πες μου τι να πω στον προϊστάμενο που θέλει να με πάει σε άλλο τμήμα». Αλλά οι φωτογραφίες δεν απαντούν. Η γυναίκα μου ήταν το στήριγμά μας, ο άνθρωπος που τρέχαμε να πούμε τα προβλήματά μας, που μας έδινε λύσεις. Μετανιώνω που δεν έκατσα ποτέ να δώσω λύσεις στα δικά της προβλήματα. Που δεν άκουσα ποτέ τις δικές της έννοιες. Νιώθω τρομερές τύψεις για εκείνη την εξωσυζυγική περιπέτεια που είχα με άλλη για ένα βράδυ. Λυπάμαι που δεν στάθηκα με την ίδια αξιοπρέπεια δίπλα της.
Πρίν από ένα χρόνο, έκανα σχέση με μια κοπέλα στη δουλειά. Στην αρχή δεν το πήρα σοβαρά, στη συνέχεια όμως δέσαμε και περνούσαμε καλά μαζί. Την είδα σαν ευκαιρία να μην κάνω τα ίδια λάθη, να εξιλεωθώ για όσα είχα κάνει στη γυναίκα μου. Η νέα μου σύντροφος έμεινε έγκυος και μόλις έμαθαν για τη σχέση μας, επειδή δεν μπορούσαν να απολύσουν εκείνη, απέλυσαν εμένα γιατί σύμφωνα με τον κανονισμό τους, δεν θέλουν το προσωπικό τους να έχει συγγενικές σχέσεις. Το μόνο καλό σε αυτή την ιστορία είναι ότι τα παιδιά μου έχουν καλές σχέσεις με τη σύντροφό μου και ανυπομονούν για τη μπέμπα. Κατά τα λοιπά, είμαι 44 χρονών χήρος με δύο παιδιά, περιμένω τρίτο παιδί (κοριτσάκι αυτή τη φορά) και σε λίγο καιρό δεν θα έχω ψωμί να τα ταίσω. Το πιστεύεις ότι κάθομαι τα βράδια μόνος όπως τότε στο σαλόνι και ακόμα ρωτάω τη γυναίκα μου, τι να κάνω; Πού θα βρώ δουλειά τώρα; Γιατί τιμωρούμαι τόσο σκληρά; Πώς θα γεννηθεί το τρίτο μου παιδί; Πιο πολύ από όλα, με βαραίνει αυτό. Ότι ακόμα μιλάω για τα προβλήματά μου στη γυναίκα μου εκεί ψηλά. Ότι όσες σχέσεις και όσα παιδιά να κάνω αυτή θα είναι πάντα το αστέρι μου.
Από Singleparent.gr