Από τη δημόσια ομάδα Φίλοι Ψυχολογίας
Είμαι 40 χρονών.
Μεγάλωσα με μεγάλη φτώχια στα παιδικά μου χρόνια.
Έχω μείνει νυστικος με Μπαλωμένα ρούχα κλπ.
Στα 20 και κάτι μου χρόνια που ξεκίνησα να δουλεύω και να βγάζω χρήματα με τις 2 μου δουλειές.
Ένα πράγμα δεν άφησα ποτέ μου,Το να μην λείψει ποτέ μου τίποτα από το ψυγείο τον καταψύκτη και τα ντουλάπια μου.
Και πάντα έλεγα το εξής…Ότι και να γίνει ότι και να κάνουν εγώ από την οικογένεια και το παιδί μου σε φαγητό ρουχισμό κλπ.
Και τόσα χρόνια που περνάει η Ελλάδα όλα αυτά τα μαρτύρια εγώ το κρατούσα με νύχια και με δόντια.
Έφτασα στο σήμερα να έχουν αδειάσει ψυγεία ντουλάπια πλέον από τα βασικά !
Στο παιδί μου να μην χωράνε τα περισσότερα ρούχα.
Κ εγώ τώρα αυτή την στιγμή να σκέφτομαι ότι δεν μπορώ να πάω να ψωνίσω γιατί
Άμα πάω η μικρή μου θα πάρει τα πραγματικά της που παίρνει κάθε φορά.
Ότι θα πρέπει να πάρουμε τόσα πράγματα και έχω φόβο στο ταμείο τι θα γίνει.
Ότι έχω να πληρωθώ μπροστά μου 20 μέρες ακόμα.
Και να ακυρώσω αύριο ένα τραπεζομα που έχω γιατί δεν μπορούσα να το αποφύγω με άλλη δικαιολογία πια.
Εγώ ένας άνθρωπος με ένα σχετικά καλό εισόδημα για της μέρες μας όλα αυτά !
Ένας άνθρωπος που παίρνει τα μισά από εμένα ίσως και ακόμα ποιο λίγα…Πως ζει πως φροντίζει την οικογένεια του.
Πώς τα καταφέρνει με τα παιδάκια του ;;;
Που μας έφτασαν πως τους αφήσαμε να μας κάνουν έτσι την ζωή μας ;;;
Είναι 09:30 το πρωί και είδη έχω πέσει μέσα στην στεναχώρια!
Τι άλλο να κάνω δεν ξέρω…