Κατά καιρούς έχω γράψει διάφορα για τους φίλους, τους γνωστούς, την αντιμετώπιση που έχεις από κάθε καρυδιάς καρύδι στο άκουσμα της λέξης “χήρα”. Ομολογώ ότι έχω γράψει στην ζωή μου (και μάλιστα έχω δημοσιεύσει) λίστες για το τι θα κάνω ή τι δεν θα κάνω την νέα χρονιά (τρομάρα μου!!!) Μερικές υποσχέσεις στη ζωή μου τις έχω κρατήσει και με το παραπάνω, σε κάποια άλλα όμως απέχω…. ηπείρους ολόκληρους!
Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να κόψω, να ξεφορτωθώ βρε αδελφέ είναι τους φορτικούς ανθρώπους, ή αλλιώς όπως διάβασα σε ένα άρθρο, τους βλαβερούς!
Η αλήθεια είναι ότι έχω κάνει φιλότιμες προσπάθειες και πολλούς από αυτούς τους έχω απομακρύνει, αλλά υπάρχουν άλλοι που πολύ – αλλά πάρα πολύ φοβάμαι- ότι θα τους έχω μια ζωή μέσα στη ζωή μου! Και αυτοί δεν είναι φίλοι! Είναι συγγενείς, και μάλιστα στενοί! Με δυο λόγια, μου φαίνεται αδύνατον να τους απομακρύνω!
Αφήστε που τα βάζω και με τον εαυτό μου! Κότα τον ανεβάζω, κότα τον κατεβάζω!
Γιατί μπορεί εγώ να είμαι διακριτική, ευγενική και να μην θέλω να ενοχλώ κανέναν, αλλά δεν ισχύει αυτό σε όλους! Φυσικά και όλα εξαρτιόνται από την παιδεία που έχει ο καθένας! Και όταν λέω παιδεία, δεν εννοώ σπουδές κλπ. αλλά την ανατροφή, τα βιώματα, τα ρημαδοβιβλία που μπορεί κάποιος να έχει διαβάσει!
Και δυστυχώς, για αυτούς που μιλάω δεν έχουν καθόλου παιδεία! Τους αναγνωρίζω ότι έχουν κουραστεί πάρα πολύ στη ζωή τους, ότι δεν είχαν καλά παιδικά χρόνια, ότι τους έλειψε το μητρικό χάδι, γιατί η μητέρα τους κοίταξε μόνο την ζωή της, χωρίς να νοιάζεται κυριολεκτικά για αυτούς, αλλά οι δικαιολογίες μου φτάνουν μέχρι εκεί.
Όλοι μπορούμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο. Επειδή εγώ γράφω τούτες εδώ τις γραμμές, σκεπτόμενη συγκεκριμένους ανθρώπους, σας πληροφορώ ότι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να έχουν την καλύτερη δυνατή ζωή.
Μπορεί η παιδική ζωή τους να ήταν μέσα στα βάσανα, γιατί – το τονίζω- η μητέρα τους δεν ενδιαφέρονταν για τα παιδιά της, το μόνο που έκανε ήταν να τους σπέρνει την ζήλια και τον φθόνο! Ναι καλά διαβάσατε! Μην σας φαίνεται παράξενο, υπάρχουν και αυτές οι μητέρες. Δις διαζευγμένη, και όχι για σοβαρούς λόγους! Και αυτά δεν τα λέω εγώ, που είμαι και λιγάκι στην απέξω, αλλά τα ίδια τα παιδιά της.
Αυτοί οι άνθρωποι είχαν την δυνατότητα να γίνουν καλύτεροι. Πόσες φορές έχουμε διαβάσει σε αυτό εδώ το site, για ανθρώπους που πέρασαν πολύ δύσκολα, αλλά όταν δημιούργησαν δική τους οικογένεια, έκαναν να πάντα, για να μην κάνουν τα λάθη των γονιών τους και πληγώσουν τα δικά τους παιδιά;
Αυτοί όμως τα κάνουν όλα επιφανειακά! Έχουν αποκτήσει τέτοια οικονομική άνεση, που θα μπορούσαν να ασχολούνται μόνο με την ψυχική τους υγεία! Αλλά έλα όμως που τους ενδιαφέρει μόνο το θεαθήναι! Κάνουν τα πάντα για να τα βλέπουν μόνο οι άλλοι, και να τους επικροτούν! Από μέσα τους όμως άδειοι, κενοί. Σου μιλάνε και βλέπεις ότι δεν έχουν διάθεση να σε ακούσουν! Θέλουν να δείξουν πως ενδιαφέρονται για εσένα και τα παιδιά σου, αλλά βλέπεις ότι το κάνουν με το ζόρι.
Κλαίγονται ότι δεν έχουν χρήματα, αλλά κυκλοφορούν με τσάντες Channel, τολμάν και σου λένε ότι δεν τους φτάνουν τα 4000 το μήνα, και εσύ κρατιέσαι να μην πέσεις από την καρέκλα ή καλύτερα να μην τους φέρεις την καρέκλα στο κεφάλι! Δεν έχουν τρόπους, νομίζουν ότι όλα γυρνάνε γύρω από αυτούς και τα παιδιά τους, τα οποία έχουν κάνει το ίδιο!
Στεναχωριέμαι γιατί δεν έχω τα κότσια να τους πω, να ξεκουμπιστούν από τη ζωή μου! Δεν έχω την δύναμη να τους αποβάλω. Αυτό θα ήταν θείο δώρο για εμένα και τα παιδιά μου. Αλλά δεσμοί δουλειάς, μας δένουν γερά και δεν μπορώ να ξεκόψω. Απλά κάθε φορά που μιλώ μαζί τους, κάθε φορά που τους βλέπω, έχω μια πικρή γεύση στο στόμα μου, και στεναχωριέμαι, γιατί ο έρωτας μου έζησε πολλά χρόνια μαζί τους και δεν του άξιζε…
Κάρμα
[divider] «Το κάρμα μου!» Μάλλον αυτό φταίει για ότι περνάω! Τι έκανα σε προηγούμενες ζωές και τυραννιέμαι έτσι σε αυτή; Αλλιώς σχεδίασα τη ζωή μου και άλλο έγινε.
Βρήκα τον έρωτα μου, τον παντρεύτηκα, έζησα ευτυχισμένα, κάναμε δυο νεράιδες και μια ωραία πρωία μπήκε ο καρκίνος στη ζωή μας. Παλέψαμε μέχρι τελικώς πτώσεως! Προσπαθήσαμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε ενωμένη την οικογένεια μας. Όταν επιτέλους έφυγε ο καρκίνος πήρε και τον έρωτα μου μαζί, ευτυχώς πέρασα μια ντουζίνα χρόνια μαζί του. Χρόνια καλά, γεμάτα γέλιο, χαρά, ταξίδια και πολύ πολύ αγάπη. Δυστυχώς οι νεράιδες μου δεν γνώρισαν σχεδόν καθόλου τον μπαμπά τους.
Και έτσι από 4, μείναμε 3! Μια μαμά με 2 μικρές νεράιδες να παλεύει να τα βγάλει πέρα. Ανασκουμπώθηκα λοιπόν και έκανα μακροβούτι! Δεν ξέρω αν έχω βγει πάλι στην επιφάνεια, τον πάτο τον έπιασα όμως! Το μόνο που ξέρω είναι ότι κολυμπώ ακόμα, άλλοτε βλέπω τον ήλιο και άλλοτε πίνω νερό και βυθίζομαι!
Σε πείσμα όλων αυτών που με κοιτάνε λοξά, όλων αυτών που θα θελαν να με δουν να κλαίω και να χτυπιέμαι νυχθημερόν, της συχνής κακής μου διάθεσης και της απίστευτης ελληνικής κοινωνίας και γραφειοκρατίας, είμαι εδώ να σας κάνω να σκεφτείτε, να γελάσετε, να κλάψετε, να χαμογελάσετε και να πείτε «το Κάρμα μου! Ή αυτό ή εγώ». Για να δούμε, ποιος θα κερδίσει αυτόν τον πόλεμο!”.