Εγώ αυτό το “ζώον”…
Αυτό το “βλήμα”…
Αυτό το πρόβατο που έκανε μπεεεεεε…
Αυτή που δεν ήξερε να βγάλει ένα χαρτονόμισμα από ένα ΑΤΜ (γιατί ποιος μου έδειξε άλλωστε;)
Αυτή που ήθελε να βγάλει δίπλωμα οδήγησης (και μετά από μάχη τα κατάφερε και έβγαλε όχι μόνο για αυτοκίνητο αλλά και για μηχανή)…
Αυτό το ζώον θαυμάστε κόσμε ήμουν εγώ κάποτε!
Που δεν είχα που την κεφαλή κλιναι…
Και όμως!
Χωρίς βοήθεια από πουθενά, χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, με 2 μικρά παιδιά παρέα που τα πήρα από κει μέσα για να μην δέχονται άλλη σωματική και ψυχολογική βία…
Για να σταματήσει το παιδί μου να ακούει ξανά και ξανά το ίδιο τροπάριο “είσαι βλακας, ηλιθιος, ζώον…”
Το μικρό ήταν μωρό ακόμα τότε, δεν πρόλαβε να δει πολλά πολλά από κει μέσα.
Και όμως τα θυμάται ΌΛΑ!
Μα πως την ρωτάω καμιά φορά?
Ήσουν μόνο 2.5 χρόνων παιδάκι…
Και όμως τα θυμάται, όλα τα θυμάται!
Και τη λεκτική βία και τη μέρα που με σαπιζε στο ξύλο…
Από κει και πέρα αποφάσισα για τη ζωή μου και των παιδιών μου…
Οι επιλογές ήταν η κάθεσαι και τα υπομένεις όλα αυτά (γιατί με είχε κάνει να πιστεύω πως τα αξιζα και με το παραπάνω), ή τον σκοτώνεις, ή σε σκοτώνει ή θα σε βάλει στο τρελοκομείο…
Για μένα αυτή ήταν η ωμή πραγματικότητα τότε.
Και πήρα την απόφαση να φύγω, όχι αμέσως όμως.
Έπρεπε πρώτα να αυτονομηθω.
Μετα από ομηρικους καυγάδες έβγαλα δίπλωμα οδήγησης, μετά πήρα ένα μικρό μηχανάκι για να μπορώ να μετακινουμαι μόνη μου, μετά βρήκα δουλειά, μετά μάζευα χρημματάκια για να νοικιάσω ένα σπιτάκι και να κινήσω διαδικασίες διαζυγίου…
Μεσα σε ένα χρόνο τα είχα καταφέρει!
Με συστηματική προσπάθεια, τίποτα δεν μου χαρίστηκε!
Τα πλήρωσα όλα, τα ρέστα τα χαρίζω…
Αν με ρωτάς για το σήμερα, το σήμερα το δικό μου είναι σχετικά “καλό” θα μπορούσα να σου πω…
Τα παιδιά μεγάλωσαν πια, δεν έχω να φοβάμαι κάτι!
Οτι έγινε έγινε, έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα στη δική μου τη ζωή, προκειμένου να αφυπνιστω εγώ…
Πρόσφατα πήγα και σε ένα επαλ και τελείωσα τη νοσηλευτική που πάντα ήθελα!
Με άριστα παρακαλώ και βαθμό 19,8 εγώ αυτό το βόδι!
Ξέρεις πολλά “ζώα” εκεί έξω που να τα έχουν καταφέρει τόσο καλά στη ζωή τους?
Εγώ ξέρω…
Μέχρι κάποια στιγμή δεν ήξερα κανέναν , όταν έπαθα μετά έμαθα ότι είμαστε πραγματικά πολλοί εκεί έξω που βιώνουμε κάτι παρόμοιο…
Στο χέρι μας είναι να τα δεχόμαστε, αλλά είναι και στο πόδι μας να σουτάρουμε ότι δεν μας αρέσει…
Σας ευχαριστώ πολύ!
Ρίτα