Για όσα κάνουν το Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου να ξεχωρίζει και να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κορυφαία του κόσμου αλλά και για το αν επιδέχονται μοντερνισμοί στην αρχαία τραγωδία μίλησε ο Γιώργος Γιαννόπουλος στη συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό Λοιπόν και τη δημοσιογράφο Νάνσυ Νικολαϊδου.
Τι κάνει την Επίδαυρο ένα από τα πιο ξεχωριστά και περιώνυμα θέατρα στον πλανήτη;
Η μυσταγωγία που την χαρακτηρίζει. Βέβαια την ίδια ατμόσφαιρα θα συναντήσεις και στα υπόλοιπα αρχαία θέατρα που έχουμε στον τόπο μας, τα οποία είναι μικρά κοσμήματα. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτά τα θέατρα δεν τα γνωρίζουν στο εξωτερικό και δεν θα μπορούσαν να τα γνωρίζουν. Κι εννοείται πως η δυναμική της Επιδαύρου είναι πολύ ξεχωριστή και λόγω του κόσμου. Σε αυτό το θέατρο παίζεις κι η χωρητικότητα είναι τέτοια που παίζεις μπροστά σε 12.000 – 13.000 κόσμου.
Βέβαια, στην Επίδαυρο εκτός από πολύ μεγάλες παραγωγές, έχει πάει κι η… σάρα – μάρα κι έχουμε δει να παρουσιάζονται κι απίστευτες μπούρδες. Όχι, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς και να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλά, όπως είπα και προηγουμένως, δεν κάνει ο χώρος τον καλλιτέχνη. Αυτό το πιστεύω ακράδαντα κι έτσι είναι!
Είναι εφικτό να γίνονται μοντερνισμοί στην αρχαία τραγωδία ή αγγίζει οποιαδήποτε προσπάθεια πειραματισμού τα όρια της βεβήλωσης;
Το μεγαλείο του αρχαίου κειμένου κρύβεται στην απλότητά του. Αν θες να λέγεσαι ηθοποιός, πρέπει να μπορείς να παίξεις ένα έργο ακριβώς όπως το γέννησε η μάνα του. Αυτά με τα κοστούμια και τα τσιγάρα είναι ανοησίες. Η μαγκιά είναι να μπορέσεις να εμβαθύνεις στο καθαρό κείμενο. Η μαγκιά βρίσκεται κρυμμένη στη λιτή έκφραση κι εκεί βλέπεις πως εμβαθύνει ο ποιητής το λόγο του. Όλα τα άλλα είναι κινήσεις εντυπωσιασμού, έλλειψη παιδείας κι αισθητικής. Το μεγαλείο της τέχνης βρίσκεται στη λιτότητα και στη δωρικότητα των πραγμάτων.