Τα λεωφορεία στην παλιά Αθήνα δεν είχαν σχέση με τα σημερινά. Είχαν το δικό τους εισπράκτορα και εισιτήριο το οποίο ανέρχονταν στη 1 δραχμή.
Αργότερα, η τιμή του εισιτηρίου άλλαξε και έγινε 30 έως 50 δραχμές. Μετέπειτα, υπήρχε ένας πορτοκαλί κουμπαράς με σχισμή, ο οποίος ήταν κλειδωμένος δίπλα από τον οδηγό. Τα παλιά λεωφορεία της Αθήνας ήταν γεμάτα με συζητήσεις. Ο κόσμος μιλούσε μεταξύ του, ακόνη και αν ήταν άγνωστοι. Μετά, ο εισπράκτορας θα ζητούσε απλά να ελέγξει τα εισιτήρια.
Λεωφορεία στην παλιά Αθήνα: Η πρώτη εμφάνισή τους
Το Ελληνικό κράτος έδωσε άδειες για τη λειτουργία αστικών συγκοινωνιών στις αρχές του 20ου αιώνα. Το 1952, πραγματοποιήθηκε η ίδρυση έξι κοινών ταμείων εκμετάλλευσης λεωφορείων, τα ΚΤΕΛ. Αυτά λειτουργούσαν από το 1941 υπό το βλέμμα του Οργανισμού Ελέγχου Αστικών Συγκοινωνιών.
Το 1929 η ίδρυση της ΗΕΜ είχε σαν αρμοδιότητα τη λειτουργία των τραμ, τρόλεϊ και λεωφορείων σε κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά. Όμως, το 1956 περιορίστηκε στο τρόλεϊ, το οποίο καταργήθηκε το 1970, δίνοντας τη σκυτάλη στον ΗΛΠΑΠ.
Το 1961 ιδρύθηκε η πρώτη κρατική εταιρεία αστικών συγκοινωνιών. Η επωνυμία της στις ΑΣΠΑ ήταν γνωστή ως 7ο ΚΤΕΛ. Ωστόσο, το 1977 αφαιρέθηκαν οι άδειες λειτουργίας της Αττικής Συγκοινωνίας από τους ιδιώτες ιδιοκτήτες των λεωφορείων.
Εκείνη τη χρονική περίοδο ιδρύθηκε η Επιχείρηση Αστικών Συγκοινωνιών, ενώ ιδρύθηκε και ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών. Στόχος τους ήταν ο σχεδιασμός, ο συντονισμός και η εποπτεία των συγκοινωνιών της Αθήνας. Το 1993 έγινε ΟΑΣΑ και είχε τις ίδιες ευθύνες.
Ένα χρόνο αργότερα, ιδρύθηκε η ΕΘΕΛ. Στόχος της ήταν η εκτέλεση και η εκμετάλλευση του συγκοινωνιακού έργου. Αυτό θα γίνονταν με θερμαινόμενα λεωφορεία υπό τον ΟΑΣΑ.
