Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, οι ουρές έξω από το ζαχαροπλαστείο Lido μοιάζουν ατελείωτες. Μάθαμε τον λόγο.
Μεγάλη Τρίτη. Η ώρα λίγο πριν τις 12 το μεσημέρι. Ανεβαίνω την Υμηττού. Στρίβω προς τη Χρεμωνίδου. Η μυρωδιά από φρέσκo τσουρέκι και κουλούρια, μου σπάνε τη μύτη. Δεν είναι η ιδέα μου. Βγαίνουν από το εργαστήριο του Lido, ενός από τα πιο ιστορικά ζαχαροπλαστείου του Παγκρατίου στο οποίο κάθε Μεγάλη Εβδομάδα συμβαίνει το αδιαχώρητο.
Η ουρά έξω από την είσοδο του μαγαζιού φτάνει μέχρι το επόμενο στενό. Όλοι τους, ντόπιοι, περιμένουν υπομονετικά. Ξέρουν τη διαδικασία τόσα χρόνια πια. Δυο ηλικιωμένες γυναίκες στέκονται σε δυο καρέκλες που έχουν τοποθετήσει οι υπάλληλοι του Lido γιατί δεν αντέχουν την ορθοστασία.
«Αυτό που βλέπεις δεν είναι τίποτα. Είναι ήρεμα ακόμα», μου λένε, «πού να δεις τι γίνεται από τη Μεγάλη Πέμπτη. Η ουρά φτάνει μέχρι την Υμηττού» συνεχίζουν ότι περιμένουν την παραγγελία τους. Ο κύριος Γιώργος είναι ιδιοκτήτης του ζαχαροπλαστείου. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και εκεί έμαθε να φτιάχνει τα φημισμένα τσουρέκια του.
Το πιο αθηναϊκό τσουρέκι έρχεται από την Πόλη
«Είναι ίδια η συνταγή. Η κλασική, η πολίτικη, με το μαχλέπι και τη μαστίχα μέσα. Δεν την αλλάζουμε. Το προϊόν παραμένει σταθερό και το ίδιο συμβαίνει με τους προμηθευτές. Εκεί είναι το μυστικό πιστεύω. Γιατί λίγο αν αλλάξουν όλα αυτά, ο πελάτης που είναι τακτικός, θα το καταλάβει και τον έχασες», εξηγεί ο κύριος Γιώργος.
Αυτό που τον κάνει περήφανο, όπως σημειώνει, είναι το γεγονός ότι το μαγαζί έχει σταθερή πελατεία εδώ και δεκαετίες. «Θα σου δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που συνέβη σήμερα. Ήρθε μια κοπέλα που κάποτε ερχόταν με τον παππού της. Το χαίρεσαι όταν το ακούς αυτό. Είναι το πιο σημαντικό πράγμα» προσθέτει.
Στέκομαι κανονικά στην ουρά και περιμένω τη σειρά μου για να μπω στο ζαχαροπλαστείο και να πάρω και εγώ το τσουρέκι μου. Πέραν όλων των άλλων, αυτό που το κάνει τόσο ξεχωριστό είναι η βιτρίνα του, η οποία επίσης δεν έχει αλλοιωθεί μέσα στο πέρασμα των δεκαετιών.
Οι φετινές τιμές
Από πάνω η επιγραφή Lido με την υποσημείωση «Ζαχαροπλαστείο Κωνσταντινουπολίτικο από το 1967» και από κάτω τα τσουρέκια, τα κουλούρια και όλα τα καλούδια που μπορεί να βρει κανείς στο εσωτερικό. Το κοινό τριγύρω είναι ετερόκλητο. Υπάρχουν νονοί που έρχονται με τα βαφτιστήρια τους για να κάνουν τα πασχαλινά τους ψώνια, φοιτητές που το γνώρισαν τα τελευταία χρόνια και ντόπιοι που δίνουν την παραγγελία και φεύγουν.
Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκονται και μερικοί περαστικοί που κοιτούν με περιέργεια την ουρά, η οποία, όσο περνάει η ώρα, δεν μικραίνει αλλά μεγαλώνει. Η μεγαλύτερη κίνηση, όμως, δεν γίνεται μέσα στο μαγαζί, αλλά κάτω στο υπόγειο. Στους φούρνους. Ούτε και εγώ ξέρω πόσες φορές υπάλληλοι του Lido ανεβοκατέβηκαν τις σκάλες, με τα χέρια τους γεμάτα με τσάντες με τσουρέκια.
«Είναι σαν κι αυτά που έφτιαχνα και εγώ στο σπίτι μου όταν ήμουν νέα»
Μετά από είκοσι λεπτά, έχει φτάσει η ώρα να περάσουμε στο εσωτερικό του μαγαζιού. Η διακόσμηση, τα ράφια, οι πάγκοι, τα κάδρα στον τοίχο, είναι λες και έχουν βγει από μια άλλη εποχή. Σε μια γωνιά υπάρχει κολλημένη μια επιγραφή με τις τιμές. Ο κύριος Γιώργος, όπως επισημαίνει, δίνει μεγάλη βάση σε αυτές.
«Τα πάντα έχουν ακριβύνει, αλλά εμείς προσπαθούμε να κρατήσουμε σχεδόν ίδια την τιμή. Και ο κόσμος δείχνει να το εκτιμάει αυτό». Τώρα, όσον αφορά, τις ουρές πολλών μέτρων που δημιουργούνται όλη τη Mεγάλη Εβδομάδα για ένα τσουρέκι από το Lido, ο ίδιος επισημαίνει:
«Πράγματι είναι μια περίοδος αιχμής για μας. Ευχαριστούμε τον κόσμο που μας τιμά τόσα χρόνια με την παρουσία του, για αυτό και εμείς προσπαθούμε να ανταποκριθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται και στις τιμές και στην ποιότητα» καταλήγει. Τελικά, μετά από αρκετή ώρα, το τσουρέκι φτάνει στα χέρια μου.
Έτοιμες να φύγουν με τις τσάντες γεμάτες είναι και οι δύο ηλικιωμένες κυρίες που μου μίλησαν με το που έφτασα στο ζαχαροπλαστείο. «Τέτοια τσουρέκια δεν βρίσκεις πια στην Αθήνα. Έχουν γεύση. Δεν είναι σαν τα άλλα της αγοράς, τα παραφουσκωμένα, που είναι λες και τρως άχυρο. Είναι σαν κι αυτά που έφτιαχνα και εγώ στο σπίτι μου όταν ήμουν νέα».