Ένα πείραμα για την καύση των ελαίων σιλικόνης έκανε ο τεχνικός σύμβουλος οικογενειών θυμάτων της τραγωδίας στα Τέμπη, Κώστας Λακαφώσης.
«Πολύ κόσμος ψάχνει πράγματα στο Internet και νομίζει ότι κάτι έγινε. Εδώ είναι ένας λύχνος Μπούνσεν, με τη θερμοκρασία στο κέντρο της φλόγας να είναι περίπου 1.200 βαθμοί Κελσίου. Φτάνει μέχρι και 1.500, αν το ρυθμίσουμε τέλεια. Το χέρι καίγεται στους 65-70 βαθμούς Κελσίου. Αν το δέρμα πάει πάνω από 70 βαθμούς, θα πάθω εγκαύματα. Εδώ έχω 1.500 βαθμούς Κελσίου. Γιατί δεν καίγομαι; Περνάει το χέρι μου μέσα από θερμοκρασία 1.200 βαθμών Κελσίου. Γιατί δεν έπαθα εγκαύματα; Έτσι λέει το Internet», ανέφερε στην εκπομπή «Εδώ» του One.
«Η απάντηση είναι ότι δεν αρκεί μία συγκεκριμένη θερμοκρασία σ’ ένα σημείο. Λέει κάποιος ότι το ηλεκτρικό τόξο έχει 10.000 βαθμούς. Έχει 10.000 βαθμούς για δύο δέκατα του δευτερολέπτου κι έσβησε. Χρειάζεται και χρόνο η μετάδοση θερμότητας. Γι’ αυτό κι έχει σημασία κάποιος να είναι μηχανικός και να καταλαβαίνει κι άλλα πράγματα, εκτός από τη θεωρία. Γι’ αυτό και ο χημικός καταλαβαίνει τις χημικές αντιδράσεις και ο μηχανικός τη θερμοδυναμική. Ο μηχανικός περνάει το χέρι του από τη φλόγα, αρκεί να μην πάει πιο αργά απ’ όσο πρέπει» είπε ο κ. Λακαφώσης για το πείραμα.
Συνέχισε με εξήγηση για τα έλαια σιλικόνης: «Για να καταλάβουμε πώς λειτουργούν τα έλαια σιλικόνης σε σχέση με τα εύφλεκτα υγρά, ας υποθέσουμε ότι έχουμε δύο σταγόνες από δύο διαφορετικά υγρά. Το ένα είναι πιο εύφλεκτο και αρκεί η σταγόνα να φτάσει στους 50 βαθμούς Κελσίου για να σκάσει, να πάρει φωτιά και να καεί. Το άλλο είναι πιο ανθεκτικό και αντέχει μέχρι τους 400 βαθμούς. Αν έρθουν και οι δύο σταγόνες και πλησιάσουν στη φωτιά, σε μισό δευτερόλεπτο το ένα θα ανάψει και θα καεί, ενώ το άλλο επίσης θα ανάψει και θα καεί, αλλά θα πρέπει να περάσουν 15 δευτερόλεπτα για να φτάσει στους 400 βαθμούς, να τους ξεπεράσει και να καεί».
Δείτε το βίντεο:
Το πείραμα με τα ραπανάκια
Αργότερα, ο κ. Λακαφώσης χρησιμοποίησε δύο ραπανάκια, θέλοντας να δείξει τι ισχύει για δύο αντικείμενα του ίδιου υλικού με διαφορετική μάζα, με το ένα να είναι διπλάσιο.
«Αν τα φέρω και τα δύο κοντά στη φωτιά, ποιο θα ανάψει πρώτο;» διερωτήθηκε, με τον δημοσιογράφο να του απαντά ότι θα καεί γρηγορότερα το μικρότερο.
«Όλο αυτό δεν είναι προφανές για όλους. Πρέπει κάποιος να καταλάβει ότι είναι άλλο να ψεκάσεις ένα γραμμάριο σε μία φλόγα κι άλλο να ψεκάσεις δύο τόνους σε μία φλόγα. Το ένα γραμμάριο θα καεί σ’ ένα δευτερόλεπτο, ενώ οι δύο τόνοι δεν θα καούν στον ίδιο ελάχιστο χρόνο. Θα χρειαστούν τον αντίστοιχο χρόνο, κατ’ αναλογία με τη μάζα».
Εκαψε έλαια σιλικόνης σε ζωντανή μετάδοση
Ο Κώστας Λακαφώσης έκαψε σε ζωντανή μετάδοση έλαια σιλικόνης. «Αν περιμένουμε αρκετή ώρα, θα καεί. Δεν καίγεται με τη μία. Θέλει χρόνο. Το άσπρο είναι το διοξείδιο του πυριτίου που περισσεύει», ανέφερε.
Σε ερώτημα που δέχτηκε για το αν θα καούν γρηγορότερα ατμοποιημένα έλαια σιλικόνης, ο κ. Λακαφώσης απάντησε:
«Το γρηγορότερα δεν είναι “not soon enough” (μτφρ. όχι αρκετά σύντομα). Εδώ απαντά η έκθεση του καθηγητή Κωνσταντόπουλου. Ακριβώς αυτόν τον υπολογισμό κάνει. Το έλαιο σιλικόνης έχει και άλλη μία ιδιότητα. Σχηματίζει ένα κέλυφος από πυρίτιο που προστατεύει καλύτερα τη σταγόνα κι έχει μεγαλύτερη αντοχή. Να μην μπλέξω σ’ αυτό, γιατί είναι ειδικότητα του καθηγητή Κωνσταντόπουλου. Αν το έλαιο γίνει μικρές σταγόνες και υπάρχει και τόση θερμοκρασία στο χώρο.
Πρέπει να έχεις συνθήκες φούρνου. Μην ξεχνάτε ότι το βράδυ σε 10 βαθμούς Κελσίου στην ύπαιθρο, δεν έχεις αυτές τις συνθήκες. Έχει μία σταγόνα που περνάει από τη φλόγα κι αν προλάβει να ανάψει, αυτή θα μεταδώσει στις υπόλοιπες. Αν δεν προλάβει να ανάψει, μόλις πέσει στο έδαφος, χάθηκε. Αν δεν ανάψει στον αέρα, δεν θα ανάψει ποτέ. Αυτός είναι ο μηχανισμός που λένε οι χημικοί ότι δεν γίνεται με έλαια σιλικόνης».