Η κοινωνική κατακραυγή στις περιπτώσεις Λιγνάδη και Φιλιππίδη σβήνει κάθε χαρά απελευθέρωσης και φέρνει τον εφιάλτη του περιθωρίου, πιο ισχυρό και από ισόβια κάθειρξη.
*γράφει ο Μένιος Σακελλαρόπουλος – thecaller.gr
ΠΩΣ μπορεί να κοιμήθηκε –αν κοιμήθηκε χτες- ο Δημήτρης Λιγνάδης, πρώτη μέρα της προσωρινής ελευθερίας του;
Να παρήγγειλε σουβλάκια με γύρο, μπύρες και γλυκά για να το… γιορτάσει, μετά από κάμποσους μήνες στη φυλακή; Να προτίμησε σούσι με λαχανικά και παγωμένο λευκό κρασί; Ή να κοιτούσε ώρες το ταβάνι μετά από τον πολύμηνο εγκλεισμό του;
Ήταν απόγευμα της 27ης Φεβρουαρίου του 2021 όταν πέρασε την είσοδο των φυλακών της Τρίπολης, φορώντας μάσκα και ένα πλεχτό μπλε σκουφί. Κι ήταν σε σοκ γιατί δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη.
Από χτες τα άφησε όλα πίσω, δίχως να σκέφτεται ακόμα το επόμενο δικαστήριο, το εφετείο.
Πολλοί –η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή- θεώρησαν σκανδαλώδη την απελευθέρωσή του μετά την πρωτόδικη καταδίκη του για δύο βιασμούς ανηλίκων.
Το ίδιο θεώρησε και ο Ρουβίκωνας, μέλη του οποίου εμφανίστηκαν έξω από το σπίτι του.
Μάλιστα αναρτήθηκε και σχετικό βίντεο, στο οποίο ακούγεται καθαρά το εξής:
«Οι δικαστές τον άφησαν ελεύθερο παρ’ ότι καταδικάστηκε για βιασμούς ανηλίκων. Είναι ανεπιθύμητος στη γειτονιά, αν θέλει να μείνει κάπου να τον πάρει στο σπίτι του ο Κούγιας. Δεν του επέβαλαν κατ’ οίκον περιορισμό. Θα τον επιβάλλουμε εμείς»
Υπάρχει όμως κάτι πολύ πιο σοβαρό και ισχύει το ίδιο απολύτως και για τον Πέτρο Φιλιππίδη, που επίσης αποφυλακίστηκε υπό όρους για λόγους υγείας.
Κι είναι η καταδίκη από τον κόσμο και η απόλυτη απαξίωση, η πιο βαριά ποινή που μπορεί να δεχτεί κάποιος!
Το ξέρουν καλά κι οι δύο ότι είναι αδύνατο να ξαναδουλέψουν στο χώρο τους κι αυτό είναι Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ.
Δεν υπήρχε περίπτωση να τους ακολουθήσει ποτέ ξανά το κοινό, αδιαφορώντας απολύτως για το ταλέντο τους.
Κι αυτό το συνειδητό γύρισμα της πλάτης μοιάζει με ισόβια κάθειρξη!
Η αποστροφή προς το πρόσωπό τους είναι χειρότερο και από τη μεγαλύτερη ποινή που επιβάλει ένα δικαστήριο!
Το βίωσε στο πετσί του ο Παύλος Χαϊκάλης μετά το σούσουρο που έγινε με το όνομά του (απρεπείς συμπεριφορές και απόπειρα βιασμού) και με τα περί ανδρός… παλαιάς κοπής.
Στην πρώτη του απόπειρα να δουλέψει στο θέατρο και μάλιστα στην Κύπρο, βρέθηκαν μόλις δέκα άνθρωποι!
Ήταν ένα μεγάλο σοκ για τον ίδιο, που δήλωσε συντετριμμένος:
«Είχα την εσωτερική ανάγκη να δουλέψω. Είναι όμως, η τελευταία μου δουλειά στο θέατρο και αποχωρώ. Αυτό για να μην έχει πρόβλημα κανένας συνάδελφός μου. Θέλω να είναι όλοι ευχαριστημένοι»
Ποιος θα πήγαινε ποτέ να δει τον Φιλιππίδη και τον Λιγνάδη; Ή ποιος παραγωγός θα ρίσκαρε τα χρήματά του για να ανεβάσει παράσταση με δύο ηθοποιούς που αμαύρωσαν το όνομά τους;
Η απάντηση είναι πασιφανής.
Ακόμα κι αν δεν θέλουν να το παραδεχτούν το γνωρίζουν κι οι δυο αλλά και όσοι άλλα έχουν εμπλακεί σε ιστορίες.
Γι’ αυτό και οι σοφοί παππούδες –πολύ πριν τις ιστορίες αυτές- έλεγαν πάντα ότι «καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα».
Κι αυτό είναι η απόλυτη πραγματικότητα.
Ποτέ κανείς δεν κατάφερε να μαζέψει την κοινωνική κατακραυγή ό,τι κι αν προέβλεπαν οι νόμοι. Κι αυτή η κατακραυγή είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης, που επισκιάζει για πάντα κάθε χαρά απελευθέρωσης, με όρους ή χωρίς…
Οι φωτογραφίες με τα «βραχιολάκια» στα χέρια είναι επίσης ένας εφιάλτης που δεν σβήνει.
Και το συμπέρασμα; Μα το παγκόσμιο θεώρημα: ο καθείς είναι υπεύθυνος των πράξεων και των παραλείψεών του. Φυσικά πληρώνοντας τις συνέπειες.