Θρήνος επικρατεί στον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας, καθώς σε ηλικία 88 ετών ο σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης, Δημήτρης Κολλάτος, έφυγε από τη ζωή.
Τη δυσάρεστη είδηση του θανάτου έκανε γνωστή ο Σπύρος Μπιμπίλας το βράδυ της Πέμπτης (30/10) με μια ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram.
«Αντίο αγαπημένε μου Δημήτρη.. Από παιδί σε αγαπούσα και μ’ αγαπούσες αφού ήσουν συμμαθητής του αδελφού της μητέρας μου! Πόσες συζητήσεις κάναμε μαζί! Πόσα γυρίσματα στις ταινίες σου! Πόσα καλοκαίρια στην Αίγινα στο φεστιβάλ του ελληνικού σινεμά που οργανωτές στο κτήμα σου με τις φιστικιών. Δημήτρη δεν θα ξεχάσω ποτέ το νοιαξιμό σου για τον Άλκη! Ο Αλέξανδρος κι όλα τα παιδιά θα συνεχίσουν το έργο σου και θυμάστε κοντά τους. Το τελευταίο καλοκαίρι στην Αίγινα μου είπες του χρόνου πάλι εδώ!!! Αλλά ταξίδεψες… Καλό ταξίδι φιλόσοφε, σκηνοθέτη, συγγραφέα, ταξιδευτή των ονείρων…θα σε θυμόμαστε, πάντα Δημήτρη Κολλάτε!», έγραψε ο Σπύρος Μπιμπίλας στην ανάρτησή του.
Ο Δημήτρης Κολλάτος υπήρξε μια πολυσχιδής προσωπικότητα, με σπουδαίο έργο στον κινηματογράφο και το θέατρο. Τολμηρός και αντισυμβατικός, δεν δίστασε να θίξει κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα μέσα από τις ταινίες και τα θεατρικά του έργα.
Η αποκάλυψη του Μπιμπίλα για το γιο του Κολλάτου
Όπως αποκάλυψε ο Σπύρος Μπιμπίλας σε δηλώσεις του για τον Δημήτρη Κολλάτο, με τον οποίο ήταν φίλοι, δυστυχώς ο γιος του δεν πρόλαβε να φτάσει εγκαίρως στην Ελλάδα από το Παρίσι και δεν πρόλαβε να τον δει.
«Είμαι πάρα πολύ στεναχωρημένος γιατί έφυγε ο Δημήτρης Κολλάτος. Ένας αγαπημένος φίλος που εγώ ήξερα από πολύ μικρό παιδάκι. Μας δένει μια πολύ μεγάλη αγάπη. Και με τα παιδιά και με τα παιδιά των παιδιών. Ήμασταν στο Παρίσι με τον Αλέξανδρο και το συζητάγαμε ότι δεν ήταν καλά. Ο Αλέξανδρος ήρθε άρον άρον για να τον προλάβει αλλά δεν τον πρόλαβε και νιώθω έτσι μια μεγάλη απώλεια»
Η ταινία για τον γιο του, Άλκη, με πρωταγωνιστή τον Αλέξανδρο Κολλάτο
Στην αυτοβιογραφική ταινία “Ζωή με τον Άλκη” (1988), το ρόλο του αυτιστικού νεαρού έπαιξε ο άλλος του γιος, Αλέξανδρος Κολλάτος, που βραβεύτηκε με ειδική Μνεία για την ερμηνεία του στο ρόλο του αυτιστικού, αδελφού του. Ο Αλέξανδρος έκτοτε έγινε ηθοποιός και σκηνοθέτης. Άλλη μια ταινία, “Κόκκινα τριαντάφυλλα σου έκοψα” (1993), μιλά όχι μόνο για την εμπειρία ενός γονιού με αυτιστικό παιδί αλλά και για την αυτοκτονία της συζύγου του Αρλέτ Μπωμάν. Στην ταινία του «Αλέξανδρος και Αϊσέ» (1998), πάλι με πρωταγωνιστή τον γιό του Αλέξανδρο, προσεγγίζει το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας μέσα από μια ερωτική ιστορία. Ενώ η «Διαθήκη του ιερέα Ζαν Μεσλιέ» (2009), επιστρέφει πάλι στο θέμα της θρησκείας και το ρόλο της εκκλησίας. Στη Γαλλία το 1977 γύρισε τη μεσαίου μήκους “Η Γαλλία του Ζισκάρ”, μια κριτική ματιά στη Γαλλία της δεκαετίας του ’70.
Στην τηλεόραση είχε για ένα χρόνο δική του εκπομπή με τίτλο: «Ο Κολλάτος χωρίς λογοκρισία». Το 1989 και ξανά το 2013 έθεσε υποψηφιότητα ως ευρωβουλευτής. Το 2011 δημιούργησε την Ένωση Πολιτών Πόρτα-Πόρτα, μια νέα μορφή πολιτικής παρέμβασης που οργανώνει διάφορα “χάπενινγκ” διαμαρτυρίας κατά της πολιτικής ηγεσίας, της παρέμβασης ξένων δυνάμεων στη χώρα κτλ. Το 2014 γύρισε την ταινία “Διόνυσος”, με θέμα την Ελλάδα της κρίσης που συμμετείχε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Δ. Κολλάτος:aΟ 87χρονος σκηνοθέτης σε μια εξομολόγηση ζωής – Ο γιος του, ο θάνατους του αυτιστικού παιδιού του & η αυτοκτονία της συζύγου του
Ο θάνατος του γιου του, Άλκη, τον συνέτριψε
Τον Απρίλιο του 2021, έχασε τον γιό του Άλκη, σε ηλικία 44 ετών, από ανακοπή καρδιάς. Έκτοτε, η υγεία του κλονίστηκε σωματικά και ψυχικά. «Ο γιος μου ο Αλκης ήταν αυτιστικό παιδί. Η Ελλάδα έχει πετάξει στον Καιάδα τα αυτιστικά παιδιά. Τον γιο μου Αλκη ουσιαστικά τον «σκότωσαν» οι ίδιοι οι γιατροί. Τα αυτιστικά παιδιά δεν χρειάζεται να γίνουν καλά (πολύ δύσκολα γίνονται). Ζουν όπως έχουν γεννηθεί αλλά σε πολύ καλές συνθήκες διαβίωσης. Τα παιδιά αυτά, λοιπόν, το κράτος θέλει να τα βάλει σε ιδρύματα. Αυτό -στην ουσία- τα σκοτώνει!», είχε πει ο Δημήτρης Κολλάτος στον Νίκο Νικόλιζα λίγα χρόνια πριν.
«Ο Αλκης ήταν η ζωή μου ολόκληρη, η πνοή μου, ο αέρας μου, η συντροφιά μου. Με τον θάνατό του πικράθηκα πάρα πολύ. Δεν έκανε ζημιές, δεν πετούσε τα βιβλία και ας έχω χιλιάδες μέσα σε αυτό το σπίτι! Το θάβει ένας πατέρας το παιδί του είναι ό,τι πιο τραγικό. Είναι σκηνή από αρχαία τραγωδία. Τον έχω θάψει στην Αίγινα. Θέλω πριν πεθάνω να φτιάξω ένα εκκλησάκι και να τον θάψω στο κτήμα μου. Και εκεί δίπλα θέλω να με θάψουν και εμένα. Τον αγαπούσα πάρα πολύ τον Αλκη. Με καταλάβαινε και τον καταλάβαινα! Για μένα δεν ήταν καθόλου δύσκολο να ζω μαζί με τον αυτιστικό γιο μου. Δεν ντρεπόμουν να είμαι μαζί του, όπως νιώθουν πολλοί. Η σύζυγός μου είχε πρόβλημα. Πίστευε πως είχε πολλές ευθύνες! Εκανα αγώνα για να δικαιωθούν όλα τα αυτιστικά παιδιά της χώρας μου. Το κράτος, όμως, είναι παράλογο. Κάποια στιγμή μού ζητούσε κάθε χρόνο και νέα χαρτιά για να αποδεικνύω ότι ο γιος μου είναι αυτιστικό παιδί. Είπα «άι στον διάολο» και δεν ξανασχολήθηκα με το κράτος. Το κράτος μού χρωστάει πολλά λεφτά από τον Αλκη. Αλλά δεν μπορώ πλέον να κυνηγάω φαντάσματα».