Η οικογένεια Ρόμπινσον άρχισε να ετοιμάζει το παιδικό δωμάτιο μόλις εγκαταστάθηκαν στο νέο τους σπίτι, έτσι ώστε να είναι έτοιμο όταν θα γεννιόταν το νέο μέλος της οικογένειας.
Σε μόλις τέσσερις μήνες, η κα Ρόμπινσον έπρεπε να φέρει στον κόσμο ένα αγόρι, το δεύτερο παιδί της.
Οι Ρόμπινσον αγαπούσαν τα ζώα, αλλά επειδή ο ιδιοκτήτης τους απαγόρευσε να έχουν σκύλο, επειδή ζούσαν σε διαμέρισμα, δεν ήθελαν πια σκύλο, αλλά τουλάχιστον ένα κουτάβι.
Οι δύο γυναίκες πήραν τον γιο τους Ματίας, 6 ετών, σε ένα καταφύγιο ζώων για να επιλέξουν ένα σκυλί.
Ήθελαν ένα μη επιθετικό κουτάβι που θα μπορούσε να μεγαλώσει με τα παιδιά στη φάρμα.
Αφού περιηγήθηκαν στους περιφραγμένους χώρους και άκουσαν μερικές από τις τραγικές ιστορίες των σκύλων, δίσταζαν ποιο κουτάβι να επιλέξουν.
Στο δρόμο για την έξοδο, συνάντησαν τον Μπένσον, ένα πίτμπουλ 4 ετών.
Επέστρεψε με την ουρά ανάμεσα στα γόνατά του, σαν να είχε χάσει κάθε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.
Η οικογένεια Ρόμπινσον ρώτησε για τον Μπένσον και το προσωπικό του καταφυγίου τους είπε ότι είχε ζήσει μια πραγματικά φρικτή ζωή.
Αφού χρησιμοποιήθηκε σε αγώνες σκύλων, πετάχτηκε στον δρόμο, όπου βρέθηκε από εθελοντές.
Πριν υιοθετηθεί από ένα ζευγάρι, ο Μπένσον πέρασε λίγο χρόνο στο καταφύγιο σκύλων.
Ωστόσο, μετά από μόλις δύο εβδομάδες, ο Μπένσον επεστράφη στο καταφύγιο με την αιτιολογία ότι είχε προβλήματα συμπεριφοράς και ήταν βίαιος απέναντι στους ιδιοκτήτες του.
Παρά τη συμβουλή των εθελοντών ότι ο Μπένσον δεν θα έπρεπε να ζει με παιδιά, υιοθετήθηκε.
Ο κ. Ρόμπινσον ζήτησε μια ευκαιρία για τον Μπένσον.
Τελικά έφτασαν σπίτι, αν και ο Μπένσον δεν του άρεσε να είναι δεμένος και ακόμα και το να μπει στο αυτοκίνητο ήταν δύσκολο.
Στην αρχή, ο Μπένσον ήταν πολύ ανήσυχος, ήσυχος και απόμακρος.
Όμως με την πάροδο του χρόνου, ο Μπένσον κατάφερε να προσαρμοστεί και να δημιουργήσει δεσμούς με κάθε μέλος της οικογένειας, ιδιαίτερα με τον Ματίας.
Αφού η κα Ρόμπινσον γέννησε, το νέο μωρό έφερε στο σπίτι και παρουσιάστηκε στον Μπένσον.
Εκείνος έγλειψε απαλά το πρόσωπο του μωρού, αφού το μύρισε.
Οι ιδιοκτήτες κατάλαβαν αμέσως ότι ο Μπένσον ήταν ένας αξιαγάπητος σκύλος και ότι θα τα πήγαιναν καλά.
Το μωρό ήταν μόλις δύο μηνών όταν οι Ρόμπινσον ξύπνησαν μια νύχτα από ένα δυνατό γάβγισμα.
Εκείνος συνέχιζε να γαβγίζει και προσπαθούσε να φτάσει στην κούνια, αλλά τα προστατευτικά κάγκελα τον εμπόδιζαν.
Για να φτάσει το μωρό, άρχισε να δαγκώνει την κούνια.
Όταν οι Ρόμπινσον πήραν το παιδί στην αγκαλιά τους, διαπίστωσαν ότι είχε σταματήσει να αναπνέει, κάτι που αρχικά τους ανησύχησε γιατί νόμιζαν ότι ο Μπένσον προσπαθούσε να τον βλάψει.
Το μετέφεραν σε ένα κοντινό νοσοκομείο, όπου οι γιατροί κατάφεραν να το επαναφέρουν.
Ο γιατρός είπε στους γονείς ότι το μωρό θα είχε πεθάνει αν είχε μείνει σε καρδιοαναπνευστική ανακοπή για περισσότερο από 30 λεπτά.
Ο Μπένσον απέκτησε φήμη και απέδειξε ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Η οικογένεια Ρόμπινσον ήταν η πρώτη που έδωσε μια ευκαιρία στον Μπένσον και τελικά ο Μπένσον έσωσε τη ζωή του μωρού τους.