Ήταν μια από εκείνες τις μέρες που η ζωή μοιάζει να σου παίζει περίεργα παιχνίδια. Είχα μόλις επιστρέψει σπίτι από το πανεπιστήμιο, κουβαλώντας στο μυαλό μου τις απαιτήσεις των μαθημάτων και την πίεση των εξετάσεων.
Καθώς άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μας, με περίμενε μια έκπληξη που θα άλλαζε τα πάντα.
Η συζήτηση που άλλαξε τα πάντα
«Καλησπέρα αγάπη μου», είπε ο Γιάννης, καθώς έβγαινε από την κουζίνα με ένα χαμόγελο. «Πώς πήγε η μέρα σου;»
«Κουραστική όπως πάντα», απάντησα, αφήνοντας την τσάντα μου στον καναπέ. «Οι εξετάσεις πλησιάζουν και νιώθω ότι δεν προλαβαίνω τίποτα.»
Κάθισε δίπλα μου και με κοίταξε σοβαρά. «Ξέρεις, το σκεφτόμουν όλη μέρα. Νομίζω ότι χάνεις τον καιρό σου με τις σπουδές.»
Τον κοίταξα απορημένη. «Τι εννοείς;»
Η πρόταση που ξεπέρασε τα όρια
«Νομίζω ότι δεν χρειάζεσαι πτυχίο για να είσαι ευτυχισμένη. Είσαι τόσο καλή στο να φροντίζεις το σπίτι και νομίζω ότι αυτό είναι που σου ταιριάζει περισσότερο. Γιατί δεν παρατάς τις σπουδές και να αφοσιωθείς στο σπίτι;»
Δεν πίστευα στα αυτιά μου. «Είσαι σοβαρός; Θες να παρατήσω τα όνειρά μου και να γίνω απλά νοικοκυρά;»
Κούνησε το κεφάλι του. «Δεν είναι κακό να είσαι νοικοκυρά. Αντίθετα, είναι πολύ σημαντικός ρόλος. Και νομίζω ότι θα είσαι πολύ πιο χαρούμενη έτσι.»
Για μέρες δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου τα λόγια του. Κάθε φορά που σκεφτόμουν να παρατήσω τις σπουδές μου, ένιωθα ένα βάρος στο στήθος μου. Πώς μπορούσε να μου ζητάει κάτι τέτοιο; Αλλά από την άλλη… μήπως είχε δίκιο;
«Δεν θέλω μια γυναίκα που θα λείπει όλη μέρα στη δουλειά και θα παραμελεί το σπίτι»
Μια βραδιά, μετά από πολλές αϋπνίες και σκέψεις, αποφάσισα να του μιλήσω. «Γιάννη, ξέρεις πόσο σε αγαπώ. Αλλά δεν μπορώ να παρατήσω τα όνειρά μου. Θέλω να τελειώσω τις σπουδές μου και να κυνηγήσω την καριέρα μου.»
Το πρόσωπό του σκοτείνιασε. «Αν δεν μπορείς να δεις το προφανές, τότε δεν υπάρχει μέλλον για εμάς. Δεν θέλω μια γυναίκα που θα λείπει όλη μέρα στη δουλειά και θα παραμελεί το σπίτι.»
Ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά το σώμα μου. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μου ζητάς να διαλέξω ανάμεσα στα όνειρά μου και εσένα.»
Σηκώθηκε από τον καναπέ και με κοίταξε ψυχρά. «Κάνε την επιλογή σου.»
Τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάτια μου, αλλά ήξερα ότι έπρεπε να είμαι δυνατή. «Διαλέγω τον εαυτό μου.»
Χωρίς να πει λέξη, πήρε τα πράγματά του και έφυγε από το σπίτι, αφήνοντάς με μόνη με τις σκέψεις μου και μια απέραντη αίσθηση απώλειας.
Δεν πτοήθηκα
Ο χρόνος πέρασε και κάθε μέρα έβρισκα τη δύναμη να συνεχίσω. Τελείωσα τις σπουδές μου με άριστα και βρήκα δουλειά σε μια εταιρεία που πάντα θαύμαζα. Η καριέρα μου ανθούσε και ένιωθα περήφανη για όσα είχα καταφέρει.
Σήμερα, έχω μια όμορφη οικογένεια και ισορροπώ ανάμεσα στη δουλειά και τις προσωπικές μου υποχρεώσεις. Όταν κοιτάζω πίσω, ξέρω ότι πήρα τη σωστή απόφαση. Ο Γιάννης δεν ήταν ο άντρας που μπορούσε να με στηρίξει και να με καταλάβει.
Τελικά, δεν χρειάζεσαι πτυχίο για να είσαι ευτυχισμένη – χρειάζεσαι απλά το θάρρος να είσαι ο εαυτός σου και να μην αφήνεις κανέναν να σε σταματήσει από το να κυνηγήσεις τα όνειρά σου. Η ζωή είναι γεμάτη από προκλήσεις και δοκιμασίες, αλλά το σημαντικό είναι να ακολουθείς την καρδιά σου. Και εγώ το έκανα, χωρίς να μετανιώσω στιγμή.