Παρακολουθώ την υποθεση της Χαλκιδας που μου ξυπνησε μνήμες προ πολλων ετων και θελω να μιλήσω ανώνυμα σε εσάς.
Με λένε Κάτια ειμαι παντρεμενη με ενα κοριτσι σημερα 17 ετών. Γνώρισα τον κολλητό του άντρα μου σε ένα γλέντι πρώτη φορά και δεν ξερω τι επαθα, κεραυνοβόλο ερωτα το λένε.
Ο κολλητός του ως τότε, ηταν άγνωστος σ εμένα καθώς έλειπε χρονια στο εξωτερικο και γυρισε στην Ελλάδα όταν αποφάσισε να ανοιξει εταιρια εδώ. Παντρεμένος και αυτός, βασικά νιόπαντρος.
Τον ειδα και έπαθα. Το ιδιο και εκεινος ελεγε. Κάναμε κρυφή σχέση, ηταν οτι καλυτερο και πιο ζωντανό έζησα. Αυτός ο έρωτας με ξυπνησε με εκανε να νιωσω ξανα γυναίκα, με απογείωσε.
Δυο χρόνια μαζί και ενώ μου έλεγε οτι δεν βρισκόταν ερωτικά με τη γυναικα του και δεν την ήθελε και οτι καθόταν από λυπηση, μαθαίνω ξαφνικά από τον άντρα μου οτι η γυναικα του εμεινε έγκυος. Έξαλλη εγώ, παω τον βρισκω και καυγαδιζουμε. Ένας άλλος άνθρωπος, ένα παγερό βλεμμα σαν να πάτησε διακόπτες. Δεν ηταν αυτός ο άνθρωπος που ειχα ερωτευτει, που πεθαινε για μενα, που ονειρευόμασταν να χωρισουμε τους συζυγους μας για να ζησουμε μαζί.
“Μη με ξαναενοχλήσεις κανω οικογένεια τωρα και θα αφοσιωθω εκει, καλά περάσαμε αλλά τέλος” μου ειπε εβαλε μπρος και εφυγε.
Ενιωσα τον κοσμο μου να γκρεμιζεται, τον ειχα πιστεψει.
Ενα μηνα δεν ετρωγα δεν υπηρχα, σαν να ειχα πεθάνει.
Τον επαιρνα τηλέφωνα, τον παρακαλούσα, έκλαιγα τίποτα.
Ο αντρας μου αρχισε να προβληματιζεται, πίστευε πως ειχα παθει καταθλιψη γιατι ημασταν 3 χρονια παντρεμένοι και δεν ειχαμε κανει ακομα παιδί.
Καμια σχεση, ειχα καταθλιψη αλλα οχι γι αυτο. Πηγα σε ψυχολογο, προσπαθησα να συνελθω, να σταθώ. Στράφηκα για στηριξη στον αντρα μου και στο σπιτι μας.
Τον άλλον τον έπαιρνα κατά καιρούς και μου το εκλεινε.
Έμεινα εγκυος, γεννησα, αφιερωθηκα στο παιδι για να ξεχάσω. Όλα αυτά τα χρόνια απέφευγα οποιαδήποτε επισκεψη συναναστροφη οτιδηποτε ειχε να κανει με τον κολλητο του αντρα μου.
Ακομα και στη βαφτιση του παιδιου του, πηγε μονος του ο αντρας μου καθως προφασιστηκα την αρρωστη.
Ήταν 3 ετών η κορη μου οταν εμαθα οτι χωριζε.
Τον πηρα τηλεφωνο και αυτή τη φορά το σηκωσε.
Μιλησαμε σαν να μην περασε μια μερα και δωσαμε ραντεβου για καφε να τα πουμε.
Βρεθήκαμε και εγινε οτι εγινε, ενιωθα να πετάω ξανα, ενιωθα να ζωντανευω.
Μολις ομως γυρισα σπιτι, παλι το ιδιο.
Του εστελνα δεν απαντουσε, επαιρνα δεν το σηκωνε.
Αρχισα να φρικάρω. Καποια στιγμη, μια βδομάδα μετά, απαντησε.
Μου ειπε κανει προσπάθειες να τα βρει με την γυναικα του και να μην τον ενοχλω.
Και τι ειμαι εγω ρε μεγάλε, το παιχνιδάκι το δικο σου; του ειπα.
Γέμισα οργή, ξεχειλιζα απο θυμό.
Αφησα το παιδι στην πεθερά μου, πήρα το αμαξι και πήγα κατω απο το σπιτι του και τον περιμενα να βγει. Πήγα με σκοπο να του κανω κακο.
Μολις εβγαινε θα γκαζωνα με το αμαξι και θα τον πατουσα, ειπα.
Πράγματι βγηκε απο το σπιτι, εβαλα πρώτη και πηγαινοντας να ξεκινησω….με σταματησε η πεθερά μου.
Η μικρή ειχε χτυπήσει το κεφάλι της στο τραπεζάκι και επρεπε να την παμε νοσοκομειο.
Τράβηξα χειροφρενο, εκανα πισω, και εβαλα τα κλαμματα.
Πώς μπορεσα να σκεφτώ να κανω κακο σε ανθρωπο; Και το παιδί μου;
Πήγαμε τη μικρή σε νοσοκομειο ευτυχως ολα καλα.
Ζητησα απο τον αντρα μου να αλλαξουμε πολη, να γυρισουμε στον τοπο καταγωγης μου και οτι ηταν ο μονος τροπος να γινω καλα ψυχολογικά.
Γυρισαμε στην πολη μου και εκεινος πηγαινοερχεται καποιες φορές για τις δουλειες του.
Σημερα η κορη μας ειναι 17.
Ο αλλος εμαθα οτι χωρισε ξαναπαντρευτηκε και ξαναχωρισε γιατι κεράτωνε την δευτερη συζυγο με την πρωτη που την κεράτωνε μαζι μου.
Εμεινε μονος του και κηρυξε πτωχευση στις επιχειρησεις του γιατι ειχε το νου του στις γκομενες και κρεμαγε κοσμο.
Το ειχε συστημα και εγω ερωτευτηκα ενα καλογραμμενο παραμυθι και τιποτα αλλο.
Κανένας φόνος δεν δικαιολογείται.
Κανένας κερατάς δεν αξιζει να φας φυλακη και να στερησεις απο τα παιδια σου, τη μανα τους.
Η ζωη τιμωρει καλυτερα απο ολους.
Κάτια