Άκου Μάνο…
Θες- δεν θες όλες αυτές τις μέρες και ποιος ξέρει για πόσες ακόμη, μια ολόκληρη χώρα, ασχολείται με την Πάτρα. Κάποιοι επιχειρούν να αντιμετωπίσουν το θέμα με ψυχραιμία. Άλλοι με οργή. Ακούω για το τεκμήριο της αθωότητας. Διαβάζω και βλέπω πολλά. Θέλοντας και μη… Δεν θέλω να πω κάτι περισσότερο για την περιβόητη πια «Ρούλα». Θέλω να πω δυο κουβέντες σε αυτόν που σε αυτή την ιστορία λέγεται Μάνος και πατέρας. Κι επειδή το «πατέρας» για μένα είναι ιερό, ας τον λέμε απλά Μάνο. Μέχρι να τον πούμε κάτι άλλο… Και επειδή, αλήθεια το λέω, βαρέθηκα να ακούω για τη διαφορετική διαχείριση του καθενός στον πόνο, στην απώλεια και άλλες τέτοιες μπούρδες, θα γράψω 6-7 γραμμές ακριβώς έτσι όπως τα νιώθω, γιατί θα τρελαθώ. Αλήθεια.
Άκου λοιπόν Μάνο…
Φαντάζομαι ότι…
Όταν έχεις χάσει τρία παιδιά, δεν σηκώνεσαι πραγματικά ποτέ ξανά στα πόδια σου. Ζεις γονατισμένος. Ζεις με μια ανοικτή πληγή. Δεν ζεις. Ρώτα τον πατέρα της Ελένης και του Γιακουμάκη, της Γαρυφαλλιάς και της Καρολάιν… Ρώτα να σου πουν πως (δεν) ζουν πια…
Όταν έχεις χάσει τρία παιδιά, δεν κάνεις ντόλτσε βίτα…
Όταν έχεις χάσει τρία παιδιά δεν σε νοιάζει πως θα ντυθείς για να πας στην ανακρίτρια…
Όταν έχεις χάσει τρία παιδιά, δεν κάνεις ότι κλαις. Σπαράζεις. Κάθε μέρα, κάθε ώρα.
Όταν έχεις χάσει τρία παιδιά θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί.
Όταν έχεις χάσει τρία παιδιά γυρίζεις τον κόσμο ανάποδα για να δεις από τι «έφυγαν», γιατί «έφυγαν» και ποιος φταίει… Και πράττεις ανάλογα. Όποιος κι αν είναι υπεύθυνος.
Όταν έχεις χάσει τρία παιδιά δεν δίνεις συνεντεύξεις. Ακόμη και αν σε κατηγορούν για την Σταύρωση του Χριστού. Το βουλώνεις και θρηνείς. Μέχρι να παγώσει η Κόλαση.
Αλλιώς δεν είσαι πατέρας. Είσαι απλά κάποιος Μάνος.
Φαντάζομαι… Φαντάζομαι… Για την ακρίβεια φοβάμαι και να φανταστώ.
Νίκος Συρίγος