«Είναι μωρό. Πως θα κάνει μωρό;», είπε η μητέρα μου στην ταμία όταν ήμουν 18. Είχαμε πάει να πάρουμε ρούχα εγκυμοσύνης για μένα και τελικά όσο το σκέφτομαι, ναι, όντως ήμουν μωρό, στο μυαλό μου όμως τα είχα σχεδιάσει όλα τέλεια…
Γνώρισα τον πατέρα της κόρης μου όταν ήμουν 16 χρονών και είχα πιάσει την πρώτη μου δουλειά σε ένα εστιατόριο. Εγώ ήμουν στην υποδοχή και εκείνος μάγειρας. Ήταν 20 χρονών, ευγενέστατος και συγκατοικούσε με δύο φίλους του. Ξεκινήσαμε να βγαίνουμε και ένα χρόνο μετά αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Η μαμά μου στην αρχή ήθελε να μείνουμε μαζί τους χωρίς να παντρευτούμε γιατί φοβόταν που ήμασταν τόσο νέοι, αλλά ο πατέρας μου ήταν πιο «παλαιών αρχών» και επέμενε να παντρευτούμε από τη στιγμή που έμαθε ότι είμαστε μαζί. Και εμείς όμως θέλαμε να παντρευτούμε. Ο μπαμπάς μου χρειάστηκε να υπογράψει για να δώσει τη συγκατάθεσή του γιατί ήμουν ανήλικη, μόλις 17 χρονών. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. 6 μήνες μετά το γάμο μου ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος. Δεν ήταν προγραμματισμένο. Η εγκυμοσύνη αυτή ήρθε σαν μια φυσική εξέλιξη: ήμουν παντρεμένη άρα έπρεπε να κάνω παιδιά. Όταν το είπα στον άντρα μου, ενθουσιάστηκε εξίσου. Αυτό δεν κάνουν όλοι;
Στα 18 μου έκανα την πρώτη μου κόρη και τρία χρόνια μετά, στα 21 μου, τη δεύτερη. Μου άρεσε που έκανα παιδιά μικρή γιατί έτσι μεγαλώναμε μαζί σαν φίλες. Στα 21 αντί να βγαίνω, να γλεντάω με τις παρέες μου και να διασκεδάζω μέχρι το πρωί, ντάντευα δύο κοριτσάκια.
Με τον άντρα μου και τα παιδιά μου μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα μαζί. Πηγαίναμε όλοι μαζί εκδρομές, βόλτες, ζωγραφίζαμε, παίζαμε παιχνίδια και πολλά άλλα ακόμα. Υπήρξαν δυσκολίες και μάλιστα πολλές. Την ώρα που οι φίλοι μας έκαναν νέες σχέσεις, τελείωναν τα πανεπιστήμια και έτρεχαν σε κλαμπ και μπαρ, εμείς ξενυχτάγαμε επειδή κάποιο από τα δύο μωρά έκλαιγε τη νύχτα επειδή ήταν άρρωστο, ενώ ο άντρας μου έπρεπε να εργάζεται πάνω από 80 ώρες την εβδομάδα ως διευθυντής του εστιατορίου που γνωριστήκαμε.
Ήταν όμως επιλογή μου και πραγματικά απολάμβανα τη μητρότητα. Παρόλο που ήταν δύσκολο που βρέθηκα σε αυτό το μονοπάτι τόσο νωρίς, δεν έχω μετανιώσει στιγμή που έκανα μικρή παιδιά. Είναι το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη.
Ο άντρας μου ήταν και εξακολουθεί να είναι ένας πολύ καλός πατέρας που εργαζόταν σκληρά και σπάνια τον βλέπαμε σπίτι όσο ήμασταν παντρεμένοι. Χωρίσαμε όταν η δεύτερη κόρη μας ήταν δύο ετών και ακόμα και σήμερα παραμένουμε φίλοι, περνάνε αργίες και διακοπές μαζί, αγαπάμε πολύ τις κόρες μας, τους αφιερώνουμε χρόνο και φροντίζουμε να κάνουμε το καλύτερο για τα κορίτσια μας.
Ξαναπαντρεύτηκα και έμεινα στο δεύτερο γάμο μου 10 χρόνια. Το δεύτερο διαζύγιο ήρθε όταν οι κόρες μου ήταν στην εφηβεία. Σύντομα θα έμενα μόνη χωρίς άντρα και παιδιά αφού θα έφευγαν από κοντά μου για να σπουδάσουν. Πως θα ήταν άραγε να είμαι μόνη τη στιγμή που είχα συνηθίσει από την εφηβεία κιόλας να είμαι πάντα μαζί με την οικογένειά μου;
Με τον καιρό άρχισα να ανυπομονώ για την ελευθερία αυτή που με περίμενε. Επιτέλους θα ταξίδευα κάτι που μου είχε λείψει πολύ και θα έκανα όσα δεν πρόλαβα να κάνω. Ήθελα να εξερευνήσω, να χαλαρώσω. Ήμουν αποφασισμένη να είμαι καλή μητέρα, αλλά και να ανακαλύψω ποια ήμουν.
Λίγο πριν κλείσω τα 30, όταν τα κορίτσια μου ήταν ακόμα μικρά, το πήρα απόφαση να σπουδάσω και μετά από πολύ διάβασμα μπήκα στο πανεπιστήμιο. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πόσο έξυπνη ήμουν. Ένα ΔΕΠΥ το είχα, αλλά όσο πήγαινα σχολείο τουλάχιστον, δεν το είχα προσέξει παρόλο που κάτι με ταλαιπωρούσε πολύ σαν μαθήτρια. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο καλά μπορούσα να τα καταφέρω και πόσο δυναμική ήμουν μέχρι που άρχισα τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο. Λάτρεψα την ιστορία, την έκθεση και γενικά ό, τι περιελάμβανε ανάγνωση ή γραφή. Άρχισα να εργάζομαι σαν δημοσιογράφος σε τοπικές εφημερίδες και αποφάσισα να φτιάξω το δικό μου περιοδικό ενώ ήμουν ακόμα φοιτήτρια.
Όπως καταλαβαίνετε η περίοδος που οι κόρες μου ήταν έφηβες ήταν μια γεμάτη περίοδος για μένα, μια περίοδος ανάπτυξης και προσωπικών επιτυχιών. Άρχισα να εξερευνώ από την αρχή τον εαυτό μου την ώρα που οι κόρες μου βρίσκονταν στην πιο κρίσιμη περίοδο της ζωής τους και άρχιζαν να ανακαλύπτουν τη σεξουαλικότητά τους. Ένιωσα ότι μπορούσα να αντισταθμίσω όλα αυτά τα χαμένα χρόνια τώρα που ήμουν ακόμα νέα και υγιής.
Αυτό που δεν περίμενα ήταν να γίνω τόσο γρήγορα γιαγιά.
Όταν ήμουν 35 χρονών, η 16χρονη κόρη μου έμεινε έγκυος. Ήταν ό, τι πιο δύσκολο μπορούσε να μου συμβεί. Δεν ήθελα να βάλει τη ζωή της σε αναμονή όπως είχα κάνει εγώ. «Μπορούσες να τελειώσεις τουλάχιστον το σχολείο, να μπεις στο πανεπιστήμιο και μετά έκανες ό,τι ήθελες», της είπα.
Η κόρη μου είναι ένα χαρισματικό παιδί. Συμμετείχε σε ένα ειδικό πρόγραμμα και μάθαινε γιαπωνέζικα. Είχε όνειρο να μπει στο πανεπιστήμιο και στη συνέχεια να κάνει μεταπτυχιακό στην Ιαπωνία και να εργαστεί ως μεταφραστής, με ένα μωρό όμως; Τα σχέδια αυτά θα άλλαζαν. Θα μπορούσε να τελειώσει το σχολείο έγκυος και αργότερα να παίρνει το μωρό μαζί της στο πανεπιστήμιο, θα έπρεπε όμως να εγκαταλείψει το πρόγραμμα, στο οποίο συμμετείχε. Πάνε τα μεταπτυχιακά, πάνε όλα. Το μωρό τι θα το έκανε; Έπρεπε να εγκαταλείψει το όνειρο που είχε από παιδί – μια θυσία που γνώριζα πολύ καλά.
Η κόρη μου επέλεξε να μην ακούσει τις συμβουλές μου. Πέρασε την τελευταία της χρονιά διαβάζοντας με ένα μωρό στην αγκαλιά. Στην τσάντα της αντί να κουβαλάει βιβλία κουβαλούσε πάνες και μπιμπερό.
Ο γιος της-ο εγγονό μου- γεννήθηκε όταν ήμουν 35 ετών. «Το πιστεύετε; Είμαι 35 χρονών και θα γίνω γιαγιά. Είμαι πολύ μικρή. Δεν είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο», έλεγα σε όποιον μάθαινε έκπληκτος τα νέα.
Η απροθυμία μου να γίνω γιαγιά προκάλεσε μεγάλη ένταση ανάμεσα στην κόρη μου και εμένα. Απαιτούσε από μένα να έχω έναν πιο ενεργό ρόλο την ανατροφή του παιδιού της κάτι που μου προκαλούσε ενοχές γιατί δεν ήθελα. Ήθελε να είμαι στο πλευρό της, να τη βοηθήσω να μεγαλώσει το γιο της, να τη συμβουλεύσω, να τη μάθω να τον ταΐζει, να τον ντύνει και όλα τα σχετικά αλλά εγώ από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσα.
Για χρόνια ένιωθα ότι ήμουν κακή γιαγιά, «χαμένη» κάπου ανάμεσα στην υποχρέωσή μου να φροντίζω το εγγόνι μου και τη λαχτάρα μου να δουλεύω, να εξελιχθώ και να ταξιδεύω. Δεν ήμουν όπως έπρεπε να είναι μια γιαγιά και σε αυτό έφταιγε η ηλικία μου. Δεν μπορούσα να είμαι γιαγιά λόγω του τρόπου με τον οποίο είχα μεγαλώσει.
Θυμάμαι ότι η μητέρα μου ήταν κι εκείνη το ίδιο διστακτική όταν έγινε γιαγιά. Έλεγε «όσο είναι μικρά θα τα αναλάβεις εσύ, εγώ δεν θέλω καμία σχέση. Όταν μεγαλώσουν και μπορούν να κάνουν κάποια πράγματα μόνα τους, τότε ναι, να σε βοηθήσω όσο θες». Είχε δίκιο. Όσο ήταν μικρά, δεν ασχολήθηκε καθόλου μαζί τους κάτι που θεωρούσα φυσιολογικό γιατί ήξερα το χαρακτήρα της, όταν όμως οι κόρες μου μεγάλωσαν, έγιναν αχώριστες και οι κόρες μου τη θεωρούσαν περισσότερο φίλη πάρα γιαγιά.
Όταν έγινα γιαγιά, συνειδητοποίησα ότι ήμουν σαν τη μητέρα μου και ένιωσα ενοχές. Όταν επισκέφτηκα ένα ψυχολόγο και του μίλησα για τις τύψεις μου επειδή δεν είμαι καλή γιαγιά, θυμάμαι μου είπε το εξής: «Δεν είναι ότι δεν είσαι καλή γιαγιά. Απλά δεν είσαι το είδος της γιαγιάς που θες να είσαι».
Στην αρχή δεν κατάλαβα τα λόγια του αλλά μετά άρχισα να σκέφτομαι τη δική μου μητέρα. Το μοναδικό πρότυπο που είχα για το πώς είναι μια γιαγιά ήταν εκείνη αφού με τις κανονικές μου γιαγιάδες δεν είχα πολλές σχέσεις μεγαλώνοντας. Ξέρω ότι αγαπούσα τα παιδιά μου και το εγγόνι μου, έπρεπε όμως να βρω ένα τρόπο να λειτουργήσουμε όλοι μαζί αρμονικά.
Η κόρη μου έκανε άλλα δύο παιδιά στα 23 και στα 27 της αντίστοιχα. Η άλλη μου κόρη έκανε και αυτή δυο παιδιά όταν ήταν 24 και 26 ετών, έτσι στα 47 μου πριν καλά-καλά το καταλάβω ήμουν γιαγιά πέντε παιδιών.
Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι είναι φυσιολογικό να μη θέλω η ζωή μου να περιστρέφεται γύρω από τα εγγόνια μου. Έγινα μάνα μικρή και δεν πρόλαβα να ζήσω τη ζωή μου. Στην ουσία ήθελα να ζήσω τη ζωή που δεν έζησα και όχι να ασχοληθώ πάλι απ’ την αρχή με μωρά και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ήξερα ότι όπως η μητέρα μου, έτσι και εγώ με τον καιρό θα ερχόμουν κοντά με αυτά τα παιδιά και μαζί θα δημιουργούσαμε μια ιδιαίτερη σχέση.
Σήμερα είμαι 50 ετών και δεν νιώθω γιαγιά. Τώρα που τα εγγόνια μου είναι κάπως πιο μεγάλα χτίζουμε με τον καιρό τη δική μας μοναδική σχέση. Εξακολουθώ να προσπαθώ να εξισορροπήσω την εξερεύνηση του εαυτού μου και την ανάγκη μου να ταξιδεύω με τη σχέση που θέλω να έχω μαζί τους. Αυτό το μήνα έχω προγραμματίσει να κάνω τρία ταξίδια σε τέσσερις εβδομάδες. Δύο από τα εγγόνια μου έχουν τα γενέθλιά τους κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και πιθανότατα δεν θα είμαι εδώ να γιορτάσω μαζί τους. Αισθάνομαι άσχημα, αλλά ξέρω ότι αυτό δεν σημαίνει ότι αγαπώ τα εγγόνια μου λιγότερο.
Όπως η μητέρα μου πριν από μένα, έτσι και εγώ έχω τον τρόπο μου να είμαι γιαγιά. Το μαγείρεμα, τα παιχνίδια και άλλες δραστηριότητες που απολάμβανα με τις κόρες μου, τώρα τις απολαμβάνω με τα εγγόνια μου. Πέρασε η εποχή που χρειάζονταν μπεϊμπισίτερ. Τώρα απολαμβάνουμε το χρόνο μας όλοι μαζί.
Δεν είμαι σαν τις γιαγιάδες που γνωρίζετε ούτε σαν τις γιαγιάδες που βλέπετε στις ταινίες, σαν εκείνες δηλαδή που θέλουν να βρίσκονται κοντά στα εγγόνια τους με κάθε τρόπο και να βοηθούν τα παιδιά τους στην ανατροφή τους. Είμαι αυτό το είδος γιαγιάς – εκείνη που ζει τη ζωή της στο έπακρο κι απολαμβάνει το χρόνο που περνά με τα εγγόνια της. Ελπίζω κάποτε τα εγγόνια μου να με θυμούνται περισσότερο σαν φίλη. Είμαι πολύ μικρή για να είμαι γιαγιά τους.
Πηγή: huffpost.com