Η μητέρα μου ήταν με τον πατέρα μου μαζί 30 χρόνια. Ο πατέρας μου πέθανε πριν 3 χρόνια από ανακοπή στα 62 του. Εγώ είμαι η μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας και έχω και άλλες δύο αδερφές, η μικροτερη έχει και παιδάκια, τα ανίψια μου.
Ο θάνατος του πατέρα μου ήταν τεράστιο σοκ για εμάς γιατί ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή, δεν τον έκανες πάνω από 50, γυρνούσε όλη την Αθήνα επάνω σε ένα παπί, τον έλεγες και έφηβο.
Η μητερα μου δεν ήξερε πως είναι να κοιμάσαι μόνη σου, να τρως μόνη σου, να ξημερώνει και να μην λες καλημέρα πια στη διπλανή πλευρά του κρεβατιού, τα βράδια να μιλάς στα ντουβάρια.
Προσπαθήσαμε με τις αδερφές μου να την στηρίξουμε, πηγαίναμε εναλλάξ κάθε μέρα σπίτι της να της κάνουμε παρέα, την πήγαμε σε ειδικό και νέκανε αγωγή γιατί έπαθε κατάθλιψη.
Έχει τώρα κάπου 6 μήνες που έχει σταθεί στα πόδια της, έχει κάνει νέες φίλες, πάει στα ΚΑΠΗ της περιοχής, πηγαίνει εκδρομές κλπ.
Χαίρομαι για τη μητέρα μου εννοειται όμως μια μέρα που πήγα να τη βοηθήσω με τη γενική του σπιτιού, άνοιξα το συρτάρι της να καθαρίσω και ήταν ΓΕΜΑΤΟ δονητές. ΓΕΜΑΤΟ λες και είχα μπει σε σεξ σοπ και πιο πέρα 12 καρτέλες με μπαταρίες. ΔΩΔΕΚΑ!
Αμέσως έκλεισα το συρτάρι αμήχανη, αηδίασα και ένιωσα χάλια.
Αν άνοιγε το συρτάρι κάποιο από τα ανιψάκια μου τι θα τους έλεγε;
Χίλιες φορές να έβρισκε κάποιον να μην είναι μόνη παρά αυτό.
Δεν λέω πως δεν έχει δικαίωμα στον έρωτα ακόμα και μόνη της αλλά εμένα είναι η μαμά μου και δεν μπορω να τη δω αλλιώς.
Επίσης προβληματίστηκα διότι αν έχει τόσους δονητές σημαίνει πως έχει εφησυχαστεί και δεν ψάχνει να βρει μια πραγματική συντροφιά.
Με νομίζετε υπερβολική;
Αθηνά