Η κυρία Ζωή, μητέρα ενός παιδιού με αυτισμό, μοιράζεται τις σκέψεις της καθώς στα γενέθλια του γιου της από τα 20 παιδιά, εμφανίστηκαν μόνο τα δύο. Μάλιστα ο κλόουν όπου είχε καλέσει τελικά μοίραζε μπαλόνια σε περαστικούς. Η κυρία Ζωή με τα όσα αναφέρει και ακολουθούν παρακάτω, αναδεικνύει τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν πολλά παιδιά με αυτισμό στην κοινωνία, αλλά και την ανάγκη για αλληλεγγύη και κατανόηση.
Η κυρία Ζωή: Τα όσα αναφέρει για το περιστατικό
“Με λένε Ζωή και μεγαλώνω μόνη μου τον γιο μου, όταν ο πατέρας του, αρνήθηκε να αναλάβει την ευθύνη και με εγκατέλειψε ενώ ήμουν έγκυος στον τρίτο μήνα.
Δεν τον κυνήγησα, δεν διεκδίκησα τίποτα και όσο και αν γκρεμίστηκε ο κόσμος μου, έπρεπε να σταθώ δυνατή για το μωρό που θα ερχόταν. Δίπλα μου στα πάντα οι γονείς μου, δεν ξέρω τί θα έκανα χωρίς αυτούς.
Δεύτερη δοκιμασία όταν το παιδί μου διαγνώστηκε στο φάσμα του αυτισμού. Συνεδρίες, θεραπείες, γραφειοκρατίες και τώρα πια που είναι 7 ετών, παράλληλη στήριξη.
Εννοείται δεν είναι ο αγαπημένος των παιδιών και των γονιών, γιατί είναι κάπως επιθετικός και εσωστρεφής όμως προσπαθεί και εγώ μαζί του και έχουμε κάνει πολλή δουλειά. Στα περισσότερα πάρτι δεν είναι καλεσμένος και αυτό ακόμα το έχουμε αποδεχτεί. Αυτό που ποτέ δεν θα αποδεχτώ είναι το περιστατικό που συνέβη στο πάρτι που του έκανα την περασμένη Κυριακή.
Αποφάσισα 7 χρόνια μετά, να του κάνω ένα μεγάλο πάρτι για τα γενέθλια του παιδιού και κάλεσα όλη την τάξη, ακόμα και εκείνους που δεν μας είχαν καλέσει στα δικά τους. Το σπίτι μας είναι μονοκατοικία και έχει αυλή και τώρα που ο καιρός άνοιξε, ήταν ευκαιρία να το διασκεδάσουν. Έφερα catering, προσέλαβα έναν κλόουν για τα παιδιά, DJ να παίζει μουσική κατάλληλη για τα παιδιά, είχα αγοράσει δώρα για όλους και τους περίμενα με χαρά. Τελικά;
Τελικά από τα 20 παιδάκια ήρθαν τα δύο. Τελικά το να είσαι αυτιστικός στην Ελλάδα είναι όμοιο με το να έχεις λέπρα. Τελικά όλοι αποδεχόμαστε τη διαφορετικότητα μέχρι το αυτιστικό να μας καλέσει στο πάρτι του. Τελικά περίσσεψε τόσο φαγητό που το πήγα για τους άπορους στην εκκλησία. Τελικά ο κλόουν μας κοιτούσε με απορία και τα μπαλόνια που είχε φέρει μαζί του για τα παιδάκια, τα μοίραζε στους περαστικούς. Δεν έχω κλάψει περισσότερο στη ζωή μου απ’ ότι εκείνη την Κυριακή το βράδυ…
Χθες πήγε ο γιος μου σχολείο και φέρονταν όλοι φυσιολογικά. Σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Ούτε συγγνώμη που δεν ήρθαν , ούτε καν ένα χρόνια πολλά για το παιδί. Πότε ακριβώς χάσαμε την ανθρωπιά μας; Τί ακριβώς εννοούμε όταν λέμε πως είμαστε κατά του ρατσισμού και του bullying για να το παίζουμε προχώ ενώ κατά βάθος είμαστε άξεστοι καράβλαχοι; (και δεν εννοώ την καταγωγή).
Το παιδί με ρωτάει και με ξαναρωτάει γιατί δεν ήρθαν τα παιδάκια στο πάρτι του και εγώ μέχρι και σήμερα του λέω ένα σωρό δικαιολογίες.
Σκέφτομαι να το πάρω από αυτό το σχολείο να δοκιμάσουμε ίσως κάποιο άλλο.
Κάποιο που οι γονείς θα είναι πραγματικοί γονείς και όχι γεννήτορες.
Λυπάμαι για εσάς…”