Είμαι χωρισμένη εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Όταν χώρισα τα παιδιά μου ήταν πολύ μικρά και όταν τελείωσε ο γάμος μου θυμάμαι ότι ένιωθα σαν να στέκομαι μπροστά από ένα τεράστιο βουνό, το οποίο έπρεπε να ανέβω μέχρι την κορυφή. Σε κάθε μου βήμα κοίταζα κάτω για να δω αν πατάω γερά γιατί ένα στραβοπάτημα αρκούσε για να επιστρέψω πάλι εκεί που ήμουν, δηλαδή στην αρχή.
Κάθε φορά που έκανα ένα βήμα κοίταζα την κορυφή αναστενάζοντας και απορώντας τι πρέπει να κάνω για να μη χρειαστεί να φτάσω μέχρι εκεί. Όταν έχεις δύο παιδιά και το ένα μάλιστα μωράκι έχεις τόσες πολλές πόρτες να περάσεις στο ταξίδι σου αυτό. Σε κάθε πόρτα στέκεσαι μόνη. Για την ακρίβεια στέκεσαι μόνη γιατί ο άνθρωπος εκείνος, ο οποίος κάποτε ορκίστηκε να μη σε αφήσει ποτέ, αρνείται πλέον να σταθεί στο πλευρό σου, αλλά και στα ίδια σας, τα παιδιά.
Θυμάμαι ένα χρόνο αφού μας άφησε για μία άλλη γυναίκα… Ο παιδικός σταθμός που πήγαινε ο γιος μου οργάνωνε μία παιδική παράσταση όπου το παιδί μου συμμετείχε. Ήταν ένα από τα πρώτα επίσημα γεγονότα που δεν θα πηγαίναμε μαζί. Όταν παλιότερα ο γάμος μας δεν ήταν και στα καλύτερά του, δεν υπήρχε εκδήλωση που να αφορούσε τα παιδιά και να μην είχαμε παρευρεθεί, ωστόσο πάντα νιώθαμε αμήχανα να καθόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον και να υποκρινόμαστε ότι είμαστε καλά. Όταν τα πράγματα άλλαξαν και το διαζύγιο ήταν καθοδόν, μπορεί να πήγαμε και οι δύο στην παράσταση αυτή ωστόσο την παρακολουθήσαμε σαν δύο ξένοι, καθισμένοι μακριά ο ένας από τον άλλον. Δεν μιλήσαμε καθόλου. Δεν κοιταχτήκαμε καν. Η δασκάλα του παιδιού προσπάθησε να μιλήσει και στους δυο μας για το παιδί, αλλά εκείνος αρνήθηκε να μιλήσει η δασκάλα και στους δυο μας ταυτόχρονα. Εκείνο το απόγευμα έφυγα κλαίγοντας. Ήμασταν γονείς δύο παιδιών και όμως αντιμετωπίζαμε ο ένας τον άλλον σαν να ήμασταν ξένοι. Εκείνη την ημέρα καταντράπηκα. Ήταν τόσο εξευτελιστική αυτή η εμπειρία. Ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο, ίσως γι’ αυτό το πήρα τόσο κατάκαρδα. Τα επόμενα χρόνια το συνήθισα. Αν θέλαμε να ρωτήσουμε οτιδήποτε τη δασκάλα πηγαίναμε χωριστά.
Η πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση επηρέασε πολύ τον γιο μας. Ντρεπόταν κάθε φορά που η δασκάλα του ανακοίνωνε στην τάξη ότι την τάδε ημερομηνία θα έχουν ενημέρωση γονέων. Αγχωνόταν γιατί ήξερε. Επίσης ντρεπόταν κάθε φορά που οι φίλοι του, του έλεγαν ότι στις γυμναστικές επιδείξεις, σε κάποιον αγώνα ή σε κάποια θεατρική παράσταση θα έρθουν και οι δυο τους γονείς. Τη συζήτηση αυτή και με το γιο και με την κόρη μου την κάναμε πολλές φορές τα χρόνια που ήρθαν.
«Γιατί δεν πιάνεις το μπαμπά να μιλήσετε; Γιατί δεν συναντιέστε να λύσετε τα προβλήματά σας; Γιατί δεν ρίχνετε λίγο νερό στο κρασί σας; Γιατί ο ένας δεν θέλει ούτε να βλέπει τον άλλον;», με ρωτούσαν τα παιδιά με δικά τους πάντα λόγια. Αλήθεια τώρα. Πώς εξηγείς σε ένα παιδί κάτι τέτοιο;
Ο γιος μου είχε τις παραπάνω απορίες για πολλά χρόνια μέχρι που αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο. Όταν πήρε το πτυχίο του ο πατέρας του δεν ήρθε καν. Την ημέρα εκείνη ένιωσα πιο ταπεινωμένη από πότε και όλος ο θυμός που είχα για εκείνον επέστρεψε. Ταπείνωση δεν έπρεπε να νιώσω εγώ, εκείνος έπρεπε. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί η βολή του έπρεπε πάντα να προηγείται των άλλων.
Ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε το εξής: «Δεν θα μπορέσεις ποτέ να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου αν δεν πάψεις να ασχολείσαι μαζί του».
Αποφάσισα να ανοίξω ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μου όταν πέθανε ο πατέρας μου. Μία μέρα που τον επισκέφτηκα στο νεκροταφείο είπα δυνατά κοιτάζοντας τη φωτογραφία του: «Αυτή η μέρα ήρθε. Δεν θα ξανασχοληθώ. Ήρθε η ώρα να φτιάξω και πάλι τη ζωή μου».
Πραγματικά δεν με ενδιέφερε. Έπαψα να ασχολούμαι και να στεναχωριέμαι για το αν θυμήθηκε τα γενέθλια των παιδιών, αν τα έπαιρνε τηλέφωνο να τους ευχηθεί, αν τα θυμόταν σε γιορτές ή σε οποιαδήποτε σημαντική μέρα της ζωής τους. Έπαψε να με νοιάζει, τα παιδιά όμως τα ένοιαζε και τα παραένοιαζε. Τους έκανα το χατίρι κάθε φορά που ήθελαν όπως κάθε παιδί να έχουν και τους δύο τους γονείς στο πλευρό τους σε κάποιο γεγονός-ορόσημο στη ζωή τους και τον έπαιρνα τηλέφωνο ούσα πάντα προετοιμασμένη για την αρνητική του απάντηση και κάθε φορά έπρεπε να τα προετοιμάζω εξαρχής για ό, τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Κάθε φορά. Ήξερα τι θα γίνει, τα παιδιά όμως ήλπιζαν και δεν είχα κανένα δικαίωμα να τους στερήσω την ελπίδα αυτή.
Είκοσι χρόνια μετά το διαζύγιό μας απελευθερώθηκα. Το κεφάλαιο αυτό έκλεισε για μένα. Οικονομικά συμμετέχει και είναι τυπικότατος, ηθικά όμως είναι απών. Το οικονομικό είναι το μοναδικό κομμάτι που μας κρατά ακόμα ενωμένους. Κατά τα άλλα νιώθω μία παράξενη αίσθηση απελευθέρωσης.
Είκοσι χρόνια μετά κοιτάζω πίσω και θυμάμαι τόσες πολλές νύχτες φόβου και δακρύων, αβεβαιότητας και μοναξιάς, τρόμου και άγχους. Τα χρήματα του τι να τα κάνω; Τα παιδιά δεν θέλουν λεφτά, αγάπη θέλουν και τους δύο τους γονείς στο πλευρό τους. 20 χρόνια μετά, όλα αυτά τελείωσαν. Πλέον είμαι δυνατή, έχω αυτοπεποίθηση, πολλή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και για πρώτη φορά βλέπω μέσα μου ένα φως να καίει που δεν υπήρχε εδώ και δύο δεκαετίες.
Πλέον είμαι 60 χρονών και μόνη από επιλογή. Θυσίασα τον εαυτό μου για να μεγαλώσω δύο παιδιά όσο καλύτερα μπορούσα. Στόχος μου ήταν να τους προσφέρω ασφάλεια και ας ήταν εις βάρος της δικής μου. Αυτό δεν κάνουν οι περισσότεροι γονείς; Κοιτάζουν τα παιδιά τους και βλέπουν την πραγματική εικόνα του εαυτού τους. Πάντα πίστευα ότι η πραγματική κληρονομιά που αφήνουμε βρίσκεται στις ζωές αυτές που φέρνουμε στον κόσμο.
Ο άντρας μου κάποτε όταν παντρευτήκαμε μου είπε ότι αυτό που αγαπούσε περισσότερο σε μένα ήταν η προσωπικότητά μου. Είκοσι χρόνια μετά αυτή η προσωπικότητα έχει αλλάξει ολοκληρωτικά. Τόσα χρόνια είχα χάσει τον εαυτό μου, αλλά με πολλή προσπάθεια και δουλειά μπόρεσα να ξαναβρώ ένα μέρος του μέσα από την αγάπη και την υποστήριξη που έχω από την οικογένειά μου, τους φίλους μου ακόμα και τους γείτονές μου, ακόμα και από τον εργοδότη μου που με στήριξε και δεν με απέλυσε στα δύσκολα. Όλα τα καλά του Θεού έρχονται σε εκείνους που έχουν πίστη και εγώ πιστεύω. Τα καλύτερα έρχονται και ανυπομονώ να δείξω το νέο μου εαυτό στο νέο σύντροφο που θα καταφέρει να με κερδίσει.
Έχω μάθει ότι αν επιλέξουμε να βαδίσουμε στο φόβο και να ανησυχούμε, κλέβουμε από τον εαυτό μας την πραγματική ουσία της ζωής. Κάποτε ήμουν ευτυχισμένη μέχρι που έγινα μία φοβισμένη, ανήσυχη και εξαντλημένη προσωπικότητα. Είχα χάσει την ευτυχία και την ανεμελιά μου, αλλά θα τα ξαναβρώ. Ο, τι μου προκάλεσε τόσο μεγάλο πόνο το διαγράφω.
Δεν μπορείς να ξεκινήσεις ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή σου, αν συνεχίσεις να διαβάζεις το προηγούμενο.
Σταμάτα να νοιάζεσαι για εκείνον, σταμάτα να ασχολείσαι μαζί του. Έτσι είναι και έτσι θα ‘ναι. Με τον τρόπο του θα συνεχίσει να πληγώνει και εσένα και πιο πολύ τα παιδιά σας. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να σταθείς δίπλα στα παιδιά σου και να προσπαθήσεις να τους απαλύνεις τον πόνο.
Εύχομαι σε όλους το καλύτερο με προσδοκίες για τίποτα λιγότερο παρά χαρά, γαλήνη και πίστη ότι θα βρείτε κάποτε το άλλο σας μισό, αυτό που δεν θα σας προδώσει ποτέ.
Πηγή: divorcedmoms.com