Η Κομοτηνή είναι μία πόλη έντονων αντιθέσεων. Ο πολυπολιτισμικός χαρακτήρας της είναι εμφανής σε όλο της το εύρος, με την πρόσμιξη της Δύσης και της Ανατολής να δίνει ένα άλλο χρώμα στο αστικό περιβάλλον.
Σε μεγάλο βαθμό είναι μία σύγχρονη πόλη ευρωπαϊκού τύπου στην οποία ενυπάρχουν και συνυπάρχουν διαφορετικές κουλτούρες, αρμονικά, σε καθημερινό επίπεδο. Σε κάθε γωνιά της πόλης είναι εμφανής ωστόσο η επιρροή του κάθε πολιτισμού.
Το χορό τον «σέρνει», όπως σε πολλές μητροπόλεις της Ελλάδας, η νεολαία η οποία δίνει και αυτή το στίγμα της με την παρουσία της στην πόλη. Και οι συνήθειες της νεολαίας δεν κρύβονται. Ειδικά όταν μιλάμε για την έκφρασή της. Και τα γκραφίτι είναι μία κατεξοχήν έκφραση «επαναστατικής έκφρασης». Σε μία από τις βόλτες μας στην πόλη της Κομοτηνής παρατηρήσαμε ότι κάποια γκραφίτι κοσμούσαν τοίχους καταστημάτων τα οποία όσο περπατούσαμε γινόντουσαν όλο και περισσότερα και πιο έντονα.
Και ήταν εν τέλει παντού καθώς κατά τη διάρκεια του οδοιπορικού μας καταφέραμε να βρούμε τα εν λόγω δημιουργήματα και στις αμιγώς μουσουλμανικές γειτονιές, στη μουσουλμανική αγορά αλλά και στο εμπορικό κέντρο της Κομοτηνής. Ακόμα και έξω από την πόλη.
Σκεφτήκαμε ότι αποκλείεται να είναι κάποια σύμπτωση μιας και τα γκραφίτι είχαν έναν χαρακτήρα συγκεκριμένο ο οποίος σε βοηθούσε να κάνεις τη σύνδεση από το ένα στο άλλο, ενώ καταλαβαίνεις αμέσως ότι σημείο αναφοράς τους είναι και ο χαρακτήρας του τοίχου που τα φιλοξενεί. Αν βρισκόταν σε επιχείρηση τότε είχε άμεση σχέση με το προϊόν.
Και δεν λαθέψαμε μιας και όλοι ήξεραν τον Ευστάθιο Γκεβρέκη, τον καλλιτέχνη που βρίσκεται πίσω από τις όμορφες δημιουργίες που δίνουν χρώμα στη μουντάδα του τσιμέντου της Κομοτηνής.
«Δώσε τέχνη πάρε χαμόγελο»
Ο Ευστάθιος, γέννημα θρέμμα της Κομοτηνής, αμέσως ανταποκρίθηκε στο αίτημά μας να μοιραστεί κάποια πράγματα για την τέχνη του, τι τον παρακινεί και τον ιντριγκάρει να δημιουργήσει.
«Κατάγομαι από Κομοτηνή όπου ήταν και παραμένει ο τόπος δράσης μου και εδώ είναι που άκουσα για πρώτη φορά για το γκραφίτι και το εξέλιξα σε προσωπικό επίπεδο.
Ήταν μια λέξη που με εξίταρε και έδωσε πνοή και ώθηση στην ζωγραφική μου μιας και ζωγράφος ήθελα να γίνω και από την φύση μου και ακολουθώντας αντίστοιχες σπουδές στη σχολή πλαστικών τεχνών και επιστήμων της τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων», μας εξηγεί.
Ενώ για το τι υλικά χρησιμοποιεί και πώς έχει εξελίξει την τεχνοτροπία του μας είπε: «Η ζωγραφική μου βασίζονταν στην ακουαρέλα με στιλό και μαρκαδοράκια ένας προσωπικός τρόπος έκφρασης που συνεχίζω να εξελίσσω παράλληλα με όλα τα ζωγραφικά μέσα που έχω στη διάθεση. Το σπρέι είναι και αυτό ένα μέσο που σε συνδυασμό με την κουλτούρα του χιπ χοπ παίρνει άλλη πνοή».
Εάν παρατηρήσει κάποιος τα γκραφίτι του Ευστάθιου θα δει ότι έχουν μία «παιχνιδιάρικη» λογική. Σαν να είμαστε σε ένα μαγικό κόσμο ξωτικών και χόμπιτ.
«Η δράση στο δρόμο και η εναπόθεση ψυχής σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον του αστικού τοπιού. Πώς το άγχος και η ρουτίνα αποκτά άλλο ρυθμό στα μάτια του καλλιτέχνη γιατί εγώ θέλω να γλιτώσω από αυτό και κατ’ επέκταση οι συνάνθρωποί μου. Δώσε τέχνη πάρε χαμόγελο με άλλα λόγια. ανταλλάσσουμε τα θέλω μας και εγώ θέλω να είμαι ζωγράφος άλλοτε κλασικός και άλλοτε πρωτοποριακός. Γκραφιτάς καλλιτέχνης ζωγράφος διάφορα επίθετα σημασία έχει η πράξη. Ούτε καν το μέσο. Άλλοτε ένας πίνακας στο καβαλέτο και άλλοτε ένας τοίχος», σημειώνει.
«Σκοπός μου είναι η πρόκληση μιας θετικής αντίδρασης και χαρούμενης διάθεσης»
Μία από τις απορίες που είχαμε όταν επεξεργαζόμασταν τις δημιουργίες του Στάθη στους δρόμους ήταν εάν έχει καλλιτεχνική ελευθερία όταν κάποιος τον καλεί να κάνει ένα γκραφίτι στο χώρο του και αν ο κόσμος είναι παρεμβατικός.
Εκείνος μας είπε ότι «τα Θέματα είναι πολλά, ανάλογα και με την περίσταση, το περιβάλλον και τους ανθρώπους. Χωρίς αντιδραστικές προθέσεις, ίσως με πνευματικά μπουρδουκλώματα και ξεκαθαρίσματα, ίσως και κάτι απέριττο και ευνόητο. Πάντα όμως με κοινό παρονομαστή το προσωπικό ύφος, τρόπο και ρυθμό και κυρίως με σκοπό την πρόκληση μιας θετικής αντίδρασης και χαρούμενης διάθεσης».
«Πρέπει και εγώ να θέλω πολύ να ξεφύγω από την προσωπική μου μουντάδα. Πρέπει και εμένα να με ενοχλεί το παράλογο και το λάθος και ίσως να αισθάνομαι αμήχανα και άβολα για να κάνω και τους άλλους να αισθανθούν λίγο πιο οικεία στο περιβάλλον τους».
Αυτό που είναι εύκολα κατανοητό στην Κομοτηνή πάντως είναι ότι και στα μαγαζιά των μουσουλμάνων της πόλης τα γκράφιτι είχαν θέση. Ρωτήσαμε τον Στάθη για τα στερεότυπα που επικρατούν όσον αφορά τον χαρακτήρα των ανθρώπων και πόσο και αν τον έχουν επηρεάσει στη δουλειά του.
«Πλέον για μένα η ζωγραφική είναι επάγγελμα και αυτό επιδίωκα άλλωστε. Να υπάρχω από αυτό και για αυτό. Οι υπόλοιποι το δέχτηκαν με αγκάλιασαν και μου ξεκαθάρισαν το ποιος πρέπει να είμαι θεματολογικά, συναισθηματικά και προσωπικά και επαλήθευσαν τους εφηβικούς μου συλλογισμούς», τονίζει.
Για να συμπληρώσει με νόημα ότι «οι άνθρωποι μου ξεκαθάρισαν επίσης πως έχουμε διαφορετικά πιστεύω και απόψεις όμως στην τέχνη η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή για το κοινό. Και η πόρτα αυτή για να παραμείνει ανοιχτή πρέπει πρώτα να θαυμάζουμε το θεό για το θαύμα που έδωσε στον καθένα μας».
Πηγή: newsbeast