Μια μαρτυρία από τη Θεσσαλονικη, της δημοσιογράφου Εύης Καρκίτη, όπως την έγραψε στο Facebook:
Περπατάω στη Τσιμισκή από πίσω το μηχανάκι, εννοείται περπατώ στο πεζοδρόμιο, δεν χρειάζεται να το λέμε αυτό και το μηχανάκι από πίσω αρχίζει να κορνάρει: μπιπ, μπιπ, μπιπ.
Αταραξία Βούδα εγώ. Όταν είδε ότι δεν χαμπαριάζω και δεν μπορεί να χωθεί ούτε από τη μία ούτε από την άλλη πλευρά όπου ήταν παρκαρισμένα άλλα μηχανάκια με ρωτά όλο γλυκύτητα:
«Θα κάνεις πέρα μωρή για να περάσω;».
Και απαντώ «Ούτε μία στο τρισεκατομμύριο. Ξέχασε το».
Και φυσικά αρχίζει το ποίημα «γαμιόλα,καριόλα, τράβα να καθαρίσεις τα φασολάκια, είναι τρελή η γυναίκα» τα γνωστά, τα θλιβερά, τα εντελώς ελεεινά ήταν και νέος άνθρωπος.
Είναι πλέον αργά για να βγει από το μυαλό αυτού του ανθρώπου πως το να κινείται στο πεζοδρόμιο με το μηχανάκι του δεν είναι δικαίωμά του.
Ας το παραδεχτούμε. Η ζωή στη πόλη είναι αβίωτη, βίαιη, ανυπόφορη.
