«Εμαθα να χαμογελάω». Η φράση αυτή της κυρίας Αλεξάνδρας, οικονομικής μετανάστριας από την Ουκρανία τα τελευταία 22 και πλέον χρόνια, προκαλεί συγκίνηση.
Μια γυναίκα που σήμερα βιώνει από την δεύτερη πατρίδα της, την Ελλάδα, τον πόλεμο στην κανονική της πατρίδα, που κλαίει για τους συγγενείς τους, που κάνει τα πάντα για να τους βοηθήσει.
Και που ευχαριστεί μέσα από την καρδιά της τους Ελληνες γιατί την αγάπησαν και τη δέχθηκαν με τόση θέρμη.
Το γεύμα στο ουκρανικό bistro 67 στην περιοχή των Εξαρχείων, είχε προετοιμαστεί από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
«Θέλουμε να κλείσουμε ένα τραπέζι για 10 άτομα. Είμαστε από μια εταιρεία», είπαν στην κυρία Αλεξάνδρα από την Προεδρία, θέλοντας να κρύψουν το γεγονός ότι η Πρόεδρος θα πήγαινε στο μικρό, αλλά τόσο ζεστό μαγαζί τους.
Η παρέα από δημοσιογράφους υποδέχθηκε την κ. Σακελλαροπούλου, και τα πρώτα πιάτα με μεζεδάκια με ουκρανική συνταγή, είχαν αρχίσει να φτάνουν.
Αλλά και μια παραδοσιακή σούπα από τη χώρα που σήμερα συνθλίβεται από τον ρωσικό στρατό. Όλα με συνταγή της γιαγιάς, όλα φτιαγμένα με αγάπη από την κ. Αλεξάνδρα και τα παιδιά της.
Η συζήτηση με την Πρόεδρο περιστράφηκε, όπως ήταν φυσικό, γύρω από τον πόλεμο στην Ουκρανία. Και στη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει η χώρα μας στους χιλιάδες πρόσφυγες, αλλά και σε όσους μένουν στις εμπόλεμες ζώνες.
Η κ. Σακελλαροπούλου θα πάει την Τετάρτη το πρωί σε ένα ουκρανικό σχολείο στην Αθήνα. Είναι το Ουκρανικό Πολιτιστικό και Μορφωτικό Κέντρο «Μπερεγίνια». Εκεί όπου κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο γίνονται μαθήματα σε παιδιά από την Ουκρανία που μένουν χρόνια στη χώρα μας. Αλλά που πλέον δυστυχώς, καλείται να φιλοξενήσει 30 από τα «παιδιά του πολέμου».
Η συμβολική παρουσία της κ. Σακελλαροπούλου εντάσσεται στις διαρκείς προσπάθειες της Προεδρίας να βοηθήσει όσο μπορεί τους απλούς ανθρώπους που είναι τα θύματα ενός ακόμη βάρβαρου πολέμου.
Κι όχι μόνο τους ανθρώπους, αφού γίνονται προσπάθειες για να φιλοξενηθούν και τα εκατοντάδες κατοικίδια, γάτες και σκυλάκια, που πήραν μαζί οι ιδιοκτήτες τους για να γλιτώσουν από τη λαίλαπα του πολέμου.
Το γεύμα με την Πρόεδρο συνεχιζόταν σε πολύ ζεστό κλίμα, με τις ουκρανικές γεύσεις να κάνουν ακόμη πιο οικογενειακή την ατμόσφαιρα.
Όταν στην παρέα ήρθε και η κ. Αλεξάνδρα, η Ουκρανή ιδιοκτήτρια του μικρού αυτού καφέ – μπιστρό. Με άπταιστα ελληνικά, αλλά και με τρεμάμενη φωνή, μας διηγήθηκε τη δική της ιστορία.
Πώς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη της μετά την έκρηξη στο Τσερνόμπιλ. Πώς έφτασε στην πατρίδα μας, πώς μεγάλωσε τα παιδιά της με άπειρες ώρες δουλειάς και με αξιοπρέπεια πρωτοφανή.
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ έναν εργοδότη μου στο Διόνυσο που φύλαγα τα παιδιά του. Μου είπε ‘’Πάρε χρήματα και φέρε τα παιδιά σου να μεγαλώσουν με τα δικά μου. Δύο εσύ και δύο εμείς, θα έχουμε τέσσερα παιδιά’’.
Πάντα μου έλεγε: ‘’Εφαγαν τα παιδιά’’. Κι εγώ όταν του απαντούσα ότι έφαγαν εννοώντας τα δικά του παιδιά, μου έλεγε: ‘’Για τα δικά σου παιδιά ρωτώ αν έφαγαν, αυτά έχουν ανάγκη. Και όλα με φωνάζαν ‘’μάμα».
Η κ. Αλεξάνδρα συνέχιζε να μιλά για την Ελλάδα με τόση αγάπη. «Εδώ έμαθα να χαμογελάω. Εδώ στα Εξάρχεια τα παιδιά μου αισθάνθηκαν πώς είναι η γειτονιά. Εδώ στην Ελλάδα, την πατρίδα της Δημοκρατίας, που βοηθά όσους έχουν ανάγκη, που μπορούμε και μιλάμε ελεύθερα, που μπορούμε και χαμογελάμε.»
Αυτά δεν θα τα ξεχάσω ποτέ, είπε η κυρία Αλεξάνδρα με την Κατερίνα Σακελλαροπούλου να δακρύζει από συγκίνηση και να της λέει: «Παντού υπάρχει το καλό».
Το ζεστό αυτό γεύμα τέλειωσε με παραδοσιακή βότκα και τούρτα της γιαγιάς, και με τις ευχές όλων να τελειώσει ο πόλεμος που ξεσπιτώνει εκατομμύρια Ουκρανούς. Αλλά και με το γλυκό χαμόγελο της ιδιοκτήτριας αυτού του μικρού μαγαζιού στα Εξάρχεια, που επί 10 χρόνια επιβιώνει με τις συνταγές της Ουκρανής γιαγιάς.
Γιατί τελικά το καλό πάντα υπάρχει. Και γιατί υπάρχει και η άλλη πλευρά της Ελλάδας, αυτή της αλληλεγγύης για τον βασανισμένο, απ’ όπου κι αν προέρχεται, για τον πρόσφυγα που ξεσπιτώνεται, για τα μικρά παιδιά που θέλουν να γλιτώσουν από τη φτώχεια ή από τη φρίκη του πολέμου».
Κι ευτυχώς που η Πρόεδρος της Δημοκρατίας θυμάται ότι υπάρχουν πολλές ουκρανικές καρδιές που χτυπούν δυνατά στην Ελλάδα για τους συγγενείς τους που δοκιμάζονται σε αυτόν τον βάρβαρο πόλεμο.