Θυμάσαι κάποτε που βγάζαμε φωτογραφίες για να τις βάζουμε σε εκείνα τα (συνήθως ψιλοκακόγουστα) άλμπουμ, ούτως ώστε να θυμόμαστε στο μέλλον πόσο ωραία περάσαμε την τάδε στιγμή, στο δείνα μέρος, κάθε φορά που τα ξεφυλλίζουμε; Μιλάω για τις παλιές, καλές, προϊνσταγκραμικές εποχές∙ μέρες ωραίες, ξεκούραστες, χωρίς κανένα άγχος.
Επειδή τώρα, όπως πολύ καλά γνωρίζεις, τα πράγματα είναι αλλιώς. Πολύ αλλιώς. Φωτογραφιζόμαστε περισσότερο, όχι για να εμπλουτίσουμε τα άλμπουμ των αναμνήσεών μας, μα για να ποστάρουμε τα κατορθώματά μας στο εκάστοτε προφίλ μας, να αποδείξουμε σε όλη την υφήλιο πόσο ωραία περάσαμε, πόσο υπέροχοι τύποι είμαστε και να μαζέψουμε τα δέοντα like.
Κατάντια ή σημείο των καιρών; Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω αυτή τη στιγμή, καθώς το θέμα έχει πολλά παρακλάδια κι όπως κάθε φαινόμενο της νέας εποχής, έχει και τα καλά του και τα κακά του. Ξέρω, όμως, με σιγουριά ένα πράγμα: πως πίσω από κάθε προφίλ που ανανεώνεται τακτικά βρίσκεται ένας άνθρωπος που συνδράμει σε αυτό και πως η σημασία του ανθρώπου αυτού είναι ίσως μεγαλύτερη κι από αυτή του ίδιου του μοντέλου.
Με λίγα λόγια, όλοι έχουμε έναν άνθρωπο που εκτελεί χρέη προσωπικού φωτογράφου, είτε ο άνθρωπος αυτός είναι ο αδερφός ή η αδερφή μας (γεια σου Αλεξάνδρα, σ’ αγαπώ πολύ), είτε κάποιος κολλητός μας φίλος που με τα χρόνια μας έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του, κάποιες φορές είναι η σχέση μας, ακόμα κι η μαμά μας (συμβαίνει). Όποιος κι αν είναι στη δική σου περίπτωση, οι άνθρωποι αυτοί έχουν ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό: ανεξάντλητες αποθήκες υπομονής.
Στο εξωτερικό, για κάθε άνθρωπο που βρίσκεται διαρκώς πίσω απ’ το φακό κάποιου αγαπημένου του ανθρώπου, υπάρχει ο δόκιμος όρος Ιnstagram husband (υπάρχει σχετικό βίντεο στο τέλος του άρθρου) κι αν στη δική μας γλώσσα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο, το φαινόμενο σίγουρα είναι παγκόσμιο κι υπάρχει αναπόφευκτα στην πραγματικότητά μας.
Για κάποιο λόγο, λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί δε βαριούνται σχεδόν ποτέ να υπακούν στα καπρίτσια μας, να ακούνε ατάκες τύπου «βρήκα ένα φανταστικό τοίχο, ένα χωράφι με ηλίανθους ή ένα εγκαταλελειμμένο γκαράζ» και σχεδόν να συμμερίζονται τον ενθουσιασμό μας ή έστω να προσποιούνται πως το κάνουν, να δίνουνε Ιnstagram dates μαζί μας κανένα μισάωρο πριν τον καφέ και να τραβάνε 725 φωτογραφίες για να πετύχουν εκείνη τη μία που (ίσως) θα μας αρέσει. Το απολαμβάνουν ή απλώς μας αγαπάνε πολύ και χαίρονται που χαιρόμαστε; Δε ρώτησα και ποτέ είναι η αλήθεια, αλλά μάλλον σε κάποιο βαθμό θα ισχύουν και τα δύο, δεν μπορεί.
Και μιλάω τόση ώρα σε πρώτο πληθυντικό επειδή σε τέτοια βασανιστήρια υποβάλλονται κι οι δικοί μου δυο-τρεις άνθρωποι που έχουν ενστερνιστεί το ρόλο αυτό. Πέρα από εκδρομές με σκοπό την αναζήτηση ιδανικών τοποθεσιών, αναγκάζονται να υπόκεινται σε έξτρα εκπαίδευση σχετικά με τη σημασία του σωστού φωτισμού, της αντίθεσης, των χρωμάτων και του ίσιου ορίζοντα και να δίνουν νοερές εξετάσεις κάθε φορά που αποφασίζω πως, καιρού θέλοντος κι outfit επιτρέποντος, είναι ώρα για ένα ακόμη photoshooting.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, μετά απ’ τη βασική εκπαίδευση μπαίνουν κι οι ίδιοι στο τριπάκι να παρατηρούν τοποθεσίες και να προτείνουν ιδέες σχετικά με concept που θα ταίριαζαν στο feed σου. Μια νέα εκδοχή του Συνδρόμου της Στοκχόλμης με λίγα λόγια, κατά την οποία άνθρωποι που μέχρι πρότινος ζούσαν αμέριμνοι την ελευθερία τους, βρέθηκαν στα ξαφνικά αιχμάλωτοι ενός τρελού και με το πέρασμα του χρόνου, αντί να ψάχνουν τρόπους να ξεφύγουν, άρχισαν να το απολαμβάνουν.
Αν είσαι, λοιπόν, ένας από αυτούς τους αφανείς ήρωες, θέλουμε να ξέρεις πως όσο εξοικειωμένος κι αν είναι κάποιος με το φακό, δεν υπάρχει περίπτωση να ποζάρει σε άνθρωπο που δεν εμπιστεύεται, να εκθέσει σε έναν ξένο όσα τραβάει κατά τη μακρά διαδρομή μέχρι το τέλειο κλικ και να αφήσει την τύχη του προφίλ του σε κάποιον του οποίου η αισθητική είναι κομμάτι αμφίβολη.
Με λίγα λόγια, αν κάποιος άνθρωπος σε έχει επιλέξει να τον φωτογραφίζεις σημαίνει πως σε θεωρεί δικό του άνθρωπο κι εμπιστεύεται τόσο εσένα όσο και την αισθητική σου. Συνέχισε, λοιπόν, τα κλικ σου. Λίγο ακόμα, λίγο πιο αυθόρμητα, λίγο πιο δημιουργικά, λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο αριστερά, άλλαξε κι οπτική γωνία, παίξε με τις σκιές, αυτοσχεδίασε. Καλά, όλα εγώ θα σου τα λέω;
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
pillowfights.gr