Και πότε πέρασαν 14 χρόνια.. μπορεί η Αμερική να γιορτάζει σήμερα την εθνική της εορτή (4th July και έτσι…), αλλά η χώρα μας έχει την δική της 4th of July, με το έπος της Εθνικής ομάδας στην Πορτογαλία.
γράφει ο Αθανάσιος Κλέτσας
Ο Charisteas στο 57′ του τελικού θα στείλει όλους τους Έλληνες “στον 7ο ουρανό, αδέρφια”, ενώ ο Ζagorakis λίγο αργότερα θα σηκώσει την κούπα, κάνοντάς μας τρελούς από χαρά μέσα σε ένα ντελίριο ενθουσιασμού και τον Ρονάλντο να κλαίει με μαύρο δάκρυ.
Ήταν ακόμα παχιές οι αγελάδες, λεφτά “υπήρχαν”, τα διακοποδάνεια εγκρίνονταν λες και ήταν πιστοποιητικά γέννησης, οι Ολυμπιακοί αγώνες ήταν προ των πυλών κι όλοι μας, εθνικώς αποβλακωμένοι, ζούσαμε σε μια πλασματική ευμάρεια, με τα Cayenne να συναγωνίζονται σε συχνότητα τις σχέσεις του Σπαλιάρα και το σούσι να έχει γίνει το εθνικό μας φαγητό, εξοβελίζοντας το άλλο εθνικό μας φαγητό, το ορθόδοξο).
Κι να σου μετά ο Ζαγοράκης έγινε ήρωας, ο Ζαγοράκης έγινε βουλευτής, αστροναύτης, νερό κι ό,τι άλλο φαντάστηκε η ιδεολογία της αρπαχτής σε μια Ελλάδα της αρπαχτής..!! Ο δε Χαριστέας έγινε σε μια νύκτα σούπερ ποδοσφαιριστής, κάτι σαν τον Μέσι και δαπανήθηκαν μεγάλα ποσά για τη μετεγγραφή του σε μεγάλη ξένη ομάδα, όπου διέπρεψε με την παρουσία του στον πάγκο της.
Όσο για το ελληνικό ποδόσφαιρο… έγιναν στάδια, γήπεδα, υποδομές, o Ολυμπιακός τιμωρήθηκε, γενικά μπήκε μια τάξη #not και το πρωτάθλημά μας ανακηρύχθηκε το πρώτο αφρικάνικο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Κι ο Ρεχάγκελ έγινε ο Λένιν του ελληνικού ποδοσφαίρου, το όπιο του λαού μας, ο μέγας ευεργέτης δίπλα στον Συγγρό, ο μέγας φιλέλλην δίπλα στον Λόρδο Μπάιρον.
Όμορφα χρόνια, ανέμελα…
Και λίγο καιρό μετά μετά ήρθε μια άλλη, μεγάλη φιλέλλην, η Λαγκάρντ, με πολλά φράγκα, “διωρισμένα ρητώς εις θεραπείαν των πληγωθέντων”. Κι από εθνικώς υπερήφανοι γίναμε διεθνώς ρεζίλι. Και ήρθαμε στα ίσα μας….
Πότε πέρασαν 14 χρόνια…
