Κάπου διάβασα ότι ο μόνος πόλεμος που κερδήθηκε είναι αυτός που δεν άρχισε ποτέ. Μεγάλη αλήθεια. Στην Ουκρανία η ανθρωπότητα ματώνει. Για μια ακόμη φορά…
γράφει ο Νίκος Συρίγος – newsbomb.gr
Υπάρχουν νεκροί, τραυματίες, νέοι, γέροι, παιδιά, γυναίκες και άνδρες. Δεν υπάρχει όπλο που να ξεχωρίζει τους νεκρούς… Ούτε πόλεμος που να μην έχει σκοτώσει αθώους. Λες κι οι στρατιώτες είναι ένοχοι. Δεν είναι. Δεν υπάρχει λαός που να αποφασίζει πολέμους. Αυτές είναι αποφάσεις των λίγων…
Σκέφτομαι, ξέρεις, ότι στην Ουκρανία, χθες, ναι χθες, κάποιοι πήγαν στη δουλειά τους. Ξύπνησαν τα παιδιά τους για το σχολείο. Γύρισαν σπίτι. Είδαν τηλεόραση, ξάπλωσαν και ξύπνησαν σε… πόλεμο. Τόσο απλά. Αυτοί που χθες είχαν μια οικογένεια, ένα σπίτι, μια δουλειά, σήμερα μπορεί να μην έχουν τίποτα. Ούτε καν τη ζωή τους…
Γιατί; Επειδή.
Έτσι είναι ο πόλεμος. Και πάνω σε αυτόν τον πλανήτη έχουν γίνει εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες. Μικροί και μεγαλύτεροι. Παγκόσμιοι, δυο φορές. Παγκόσμιος πόλεμος. Δηλαδή ένας ολόκληρος πλανήτης με τα όπλα στα χέρια… Τρομακτικό…
Άξαφνα αυτό που λένε τα κορίτσια στα «Καλλιστεία» όταν τους ρωτάνε «τι θα θέλατε να ευχηθείτε;» κι απαντούν «Παγκόσμια Ειρήνη», γίνεται από κλισέ «ζητούμενο». Σε μια στιγμή.
Παθαίνουμε και δεν μαθαίνουμε. Λάθος. Πεθαίνουμε και δεν μαθαίνουμε. Η διδαχή από το θάνατο ένα γράμμα απόσταση…
Πόλεμος. Και το απίστευτο είναι ότι τα τελευταία χρόνια οι ισχυροί κάνουν πόλεμο για να μην γίνει… πόλεμος, αργότερα. Τρέλα.
Δεν θέλω να γράψω πολλά. Τι να γράψεις άλλωστε για τον θάνατο; Δεν αλλάζει. Σκέψου όμως… Σκέψου: Αυτός που σήμερα ακούει τις βόμβες να σκάνε και προσεύχεται να μην τον πετύχουν, χθες πήγε στη δουλειά του. Χθες…