Της Λίας Ευαγγελίδου
Πού χάθηκαν οι άνθρωποι μωρέ;
Γι’αυτούς λέω, που ό,τι λένε το εννοούν, γιατί από τους άλλους, πήξαμε!
Αυτούς που λένε το σ’αγαπώ και το λέει η καρδούλα τους, όχι μόνο το στόμα τους.
Αυτούς που το γαμημένο το μαζί, δεν το φοβούνται και παλεύουν και γίνονται θεριά ανήμερα για να προστατεύσουν τον άνθρωπό τους και την αγάπη τους.
Γι’αυτούς λέω..
Τους ανθρώπους που σε σέβονται κι όταν λείπεις, όχι μόνο όταν είσαι μπροστά.
Που σε κρατάνε αγκαλιά και νιώθεις ασφάλεια.
Που δεν αναρωτιέσαι αν αυτό που βλέπεις, αυτό που ακούς, είναι ψέμμα.
Τον κανόνα τον ξέρουμε. Για την εξαίρεση παλεύουμε.
Αχ μωρέ γιαγιά κι εσύ και τα παραμύθια σου.. με μεγάλωσες λέγοντάς μου για τον λύκο και την κοκκινοσκουφίτσα, και ξέχασες να μου πεις ότι είχε κι αυτή μερίδιο από την ευθύνη, που πήγε από άλλο δρόμο!
Ο λύκος, πάντα λύκος ήταν. Πού πήγε η αλήθεια σας μωρέ;
Το τσαγανό σας;
Θέλετε και θέλετε και θέλετε, και τι δίνετε;
Λόγια και αέρα κοπανιστό.
Έναν άντρα, πιο άντρα από εμένα θέλω!
Τόσο δύσκολο είναι πια;
Δεν μπορώ άλλο τους δυο ρόλους, γυναίκα και άντρας!
Φέρτε μου πίσω το ρόλο μου! Θέλω να είμαι μόνο γυναίκα.
Όχι άλλα κομπαρσιλίκια στη ζωή μου.
Τέλος σου λέω, μας τελείωσε!
Πώς το λένε; Δίπλα μου μόνο όσοι το αξίζουν και το απέδειξαν!
Οι υπόλοιποι μακριά γιατί δεν χωράνε φόβοι, διλήμματα και περίπου!
Θέλω τα πράγματα ξεκάθαρα πια, κι αν ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει, ας μείνουν οι δήθεν με τους δήθεν!
Εγώ, αλλιώς τα έμαθα κι έτσι σκοπεύω και να τα κρατήσω.
Να μην μασάω πουθενά και να μην σέρνομαι. Να παλεύω για τα θέλω μου και για τα πιστεύω μου!
Για το δίκιο και το άδικο.
Για τα όνειρά μου! Για όλα! Με σύνεση και λογική, αλλά και με πάθος και πείσμα.
Το τι κάνουν οι άλλοι; δικό τους θέμα..
Γι’αυτό σου λέω, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια!
Πράξεις.. μίλα μου με πράξεις, και βλέπουμε!