Τις τελευταίες ώρες το γύρo του διαδικτύου κάνει ένα κείμενο ύμνος στον πατέρα, τον αφανή ήρωα κάθε οικογένειας που πολεμά τον καρκίνο. Ένα κείμενο που αξίζει να αφιερώσετε λίγα λεπτά για να το διαβάσετε και να το μοιραστείτε με πρόσωπα που έχουν ζήσει αντίστοιχες καταστάσεις.
Διαβάστε το συγκλονιστικό κείμενο για τους μπαμπάδες που στέκονται στο πλευρό των παιδιών με καρκίνο:
Έρημε πατέρα του ογκολογικού… κανείς δε μιλάει για σένα, κανένας δε σε γνώρισε… δε σε θυμούνται γιατί δεν πέρασες ώρες ατελείωτες δίπλα στο άρρωστο παιδί σου και δίπλα στη γυναίκα σου… έπρεπε να κρατήσεις τη δουλειά σου και το σπίτι σου, τα άλλα σου παιδιά, να ξεπληρώσεις τα χρέη σας…
Έρημε πατέρα του ογκολογικού, έπρεπε να τρέξεις με τις εξετάσεις παραμάσχαλα, να πάρεις και μια άλλη γνώμη, να στείλεις και έξω μήπως υπάρχει κάτι… έμαθες τα νοσοκομεία τις Αθήνας, τους γιατρούς, τις πτέρυγες και τους διαδρόμους με ένα κινητό στο ένα χέρι και ένα φάκελο στο άλλο…
Έρημε πατέρα του ογκολογικού, έπρεπε να μαζέψεις ένα κάρο εξετάσεις και δικαιολογητικά, να περάσεις από εκατό γραφεία για να μαζέψεις υπογραφές και γνωματεύσεις, έπρεπε να περάσεις από επιτροπές και να κρατήσεις την ψυχραιμία σου με τις ηλιθιότητες που άκουγες…
Έρημε πατέρα του ογκολογικού, έπρεπε να μπεις στο αμάξι και να μετακινηθείς στους τρελούς ελληνικούς δρόμους, να μάθεις όλα τα δρομάκια και τις παρακάμψεις για να μη χαθεί χρόνος… έπρεπε να ταξιδέψεις μέρα ή νύχτα, με χιονιά ή με καύσωνα και να φτάσεις στην ώρα σου… να προσέξεις μη σκοτώσεις και μη σκοτωθείς… κι όταν έφτανες κοίταζες το ρολόι και δε θυμόσουν καθόλου τι συνάντησες στο δρόμο σου… αρκούσε που έφτασες…
Έρημε πατέρα του ογκολογικού, έπρεπε να μάθεις όλες τις πόρτες, όλους τους διαδρόμους αυτού το κτιρίου, να κάνεις σλάλομ με το αμαξίδιο ή με το κρεβάτι και να λες και βλακείες για να γελάει το παιδί σου… να μη σκέφτεται την αξονική ή τη μαγνητική που πάει να κάνει και που τόσο το φοβίζει, να μη σκέφτεται τις βελόνες που θα του μπήξουν στα χεράκια του…
ή μήπως να μην σκέφτεσαι κι εσύ;
Έρημε πατέρα του ογκολογικού, έπρεπε να δουλέψεις και να προσέξεις… να μην πάθεις κάτι και να μη σκοτώσεις κανένα συνάδερφο από λάθος σου… έπρεπε να κόψεις το λαιμό σου για να βρεις χρήματα για την εξέταση, έπρεπε να βρεις τρόπο να γίνει στην ώρα της και όχι όταν υπήρχε διαθέσιμη ημερομηνία… έπρεπε να φύγεις για έξω και ας μην ήξερες πως…έπρεπε να βρεις τον τρόπο… έπρεπε να κάνεις και κουμάντο και γι αυτούς που θα έμεναν πίσω… και για σας όταν θα γυρίζατε… γιατί όλα θα πήγαιναν καλά…
Έρημε πατέρα του ογκολογικού, σε ξέχασαν όλοι γιατί δεν άντεχες να βλέπεις τις βελόνες να τρυπάνε το παιδί σου, δεν άντεχες να αλλάζεις γάζες στο hickman και στις πληγές που είχε το σώμα του… και η ψυχή του… δεν άντεχες να βλέπεις πόσο το είχαν πετσοκόψει… κι ας χαμογελούσε… και όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά έπρεπε να βρεις τη δύναμη να
προετοιμάσεις αυτούς που ήταν πίσω… ότι το τέλος πλησιάζει…
Έρημε πατέρα του ογκολογικού, τώρα μαζεύεις τα κομμάτια σου αλλά κάποια χάθηκαν… κοιτάς πίσω και αναρωτιέσαι τι πήγε τόσο λάθος… το ξέρεις ότι απάντηση δε θα πάρεις και κάνεις υπομονή… περιφέρεσαι σαν φάντασμα και κάνεις τον καραγκιόζη… δε μιλάς, δε γελάς, δε νοιώθεις τίποτα… όλα τελείωσαν μαζί με το παιδί σου… σε ξέχασαν αλλά υπήρχες… όχι στο προσκεφάλι του όπως η μάνα αλλά λίγο παραπέρα… βοηθητικός… όμως πάντα εκεί… .
Έρημε πατέρα… κράτα γερά, έχεις ανήφορο ακόμα…
Ένας μπαμπάς του ογκολογικού…
