Ο Αδόλφος Χίτλερ (Adolf Hitler) γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1889 στο Μπράουναου Αμ Ιν της Αυστρο-Ουγγαρίας (νυν Αυστρίας), ένα χωριό κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία. Ήταν το τέταρτο από τα έξι παιδιά του τελωνειακού υπαλλήλου Αλόις Χίτλερ και της Κλάρας Πετσλ.
Πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε μία γειτονιά του Λιντς, της πρωτεύουσας της Άνω Αυστρίας κι έχασε τον πατέρα του το 1903, όταν ήταν 14 ετών. Δύο χρόνια αργότερα εγκατέλειψε το σχολείο και άρχισε να κάνει μεγαλεπήβολα όνειρα για καλλιτεχνικές σπουδές.
Το 1907 μετακόμισε στη Βιέννη, όπου όμως δεν κατάφερε να εισαχθεί στην Ακαδημία Τεχνών. Την περίοδο αυτή επηρεάζεται από την αντισημιτική και λαϊκιστική ρητορική του δήμαρχου της Βιέννης Καρλ Λίγκερ και τις παγγερμανικές θεωρίες του αυστριακού πολιτικού και μεγαλοκτηματία Γκέοργκ Σένερερ, ενώ εργάζεται ως βοηθός διακοσμητή.
Το 1912, μετακομίζει στο Μόναχο και εργάζεται ευκαιριακά ως ελαιοχρωματιστής, ενώ παράλληλα μελετά τα έργα των φιλοσόφων Ζορζ Σορέλ, θεωρητικού του επαναστατικού συνδικαλισμού και Φρίντριχ Νίτσε. Κάνει αίτηση για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, αλλά κρίνεται ακατάλληλος.
Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου κατατάσσεται εθελοντής σ’ ένα εφεδρικό βαυαρικό σύνταγμα πεζικού. Πολέμησε, έζησε την εμπειρία των χαρακωμάτων, τραυματίστηκε στη μάχη του Σομ (1916) και προσβλήθηκε από χημικά αέρια το 1918. Προήχθη σε δεκανέα και τιμήθηκε με το μετάλλιο του Σιδηρού Σταυρού, διάκριση για την οποία ήταν περήφανος σε όλη του τη ζωή.
Μετά τη λήξη του Μεγάλου Πολέμου, είναι πλέον πεπεισμένος ότι η στρατιωτική ήττα της Γερμανίας οφείλεται στα πλήγματα που δέχτηκε από το μαρξισμό και τον ιουδαϊσμό, στοιχεία που τον πείθουν απόλυτα για την ανάγκη διασφάλισης της ύπαρξης του γερμανικού λαού και απελευθέρωσής του από τον εσωτερικό εχθρό, τους Εβραίους. Τότε είναι που αρχίζει να αποκρυσταλλώνει τις πολιτικές του ιδέες και υποστηρίζει ένα δικής του έμπνευσης κράμα εθνικισμού και σοσιαλισμού, με το στοιχείο του εθνικισμού να υπερτερεί αναμφισβήτητα.
Το 1919 προσχωρεί σε μία ασήμαντη ομάδα της άκρας δεξιάς, το «Κόμμα των Γερμανών Εργατών», το οποίο το 1920 παίρνει το όνομα Εργατικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα (NSDAP). Χάρη στις πολιτικές του ικανότητες, θα γίνει αρχηγός του το 1921, δημιουργώντας παράλληλα και μία παραστρατιωτική οργάνωση, τους Φαιοχίτωνες ή Τάγματα Εφόδου (Sturmabteilung ή SA). Το Νοέμβριο του 1923 εμπνέεται από την Πορεία προς τη Ρώμη του Μουσολίνι και επιχειρεί μαζί με το στρατηγό Έριχ Λούντεντορφ πραξικόπημα στο Μόναχο, που έμεινε στην ιστορία ως «Το Πραξικόπημα της Μπυραρίας», με αντικειμενικό στόχο να φθάσει στο Βερολίνο. Καταδικάζεται σε φυλάκιση πέντε ετών και τελικά αμνηστεύεται, το Δεκέμβριο του 1924.
Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του αρχίζει να γράφει το πολιτικό του μανιφέστο «Mein Kampf» («Ο Αγών μου»), στο οποίο εκθέτει όλο το πολιτικό του πρόγραμμα. Κεντρικό θέμα του είναι ο ρατσισμός και ιδιαίτερα ο αντισημιτισμός, ενώ παράλληλα εξυμνεί την αρία φυλή. Ύψιστο καθήκον τού κράτους είναι η διατήρηση των δυνατοτήτων αύξησης του πληθυσμού που ανήκει στη συγκεκριμένη φυλή μέσα από την κατάκτηση του «Ζωτικού Χώρου» («Lebensraum»), στόχος που μπορεί να γίνει πράξη σ’ ένα κράτος που θεμελιώνεται στην ιεραρχία και τον αυταρχισμό και βέβαια, στο πρόσωπο ενός αρχηγού (Fuhrerprintzip).
Μετά την αποφυλάκισή του, αγωνίζεται με πάθος για την ανασυγκρότηση του κόμματος σε στρατιωτική βάση. Ιδρύει τα SS και συνάπτει δεσμούς με μεγάλους βιομηχάνους, κατορθώνοντας να εξασφαλίσει την απαραίτητη χρηματοδότηση για την ευόδωση των πολιτικών του σχεδίων. Εκμεταλλεύεται την οικονομική κρίση και εξαθλίωση που βιώνει η Γερμανία και με το προσωπικό μαγνητισμό που ασκεί στις μάζες, κατορθώνει να κερδίσει περισσότερες από έξι εκατομμύρια ψήφους στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 1930, εισβάλλοντας δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο της Γερμανίας.
Συνασπιζόμενος με άλλες τρεις πολιτικές δυνάμεις, ο Χίτλερ αρχίζει έναν αποφασιστικό αγώνα, με σκοπό την κατάργηση των κοινοβουλευτικών θεσμών της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, καταφεύγοντας στη δημιουργία τρομοκρατικών ομάδων που δρουν με την κάλυψη του επίσημου κράτους. Στις εκλογές του Απριλίου του 1932, κατεβαίνει υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας και ηττάται από τον Χίντενμπουργκ, έχοντας λάβει το 36,8% των ψήφων. Τον επόμενο Ιούλιο, πάντως, ο ναζισμός κερδίζει μία καθαρή νίκη στις εκλογές για το Ράιχσταγκ και στις 30 Ιανουαρίου του 1933, ο Χίτλερ γίνεται καγκελάριος του Ράιχ, υποστηριζόμενος από μία κυβέρνηση συνασπισμού.
Όταν αναλαμβάνει όλες τις εξουσίες, το 1933, προχωρά στην κατάργηση θεμελιωδών ελευθεριών και εγκαθιδρύει τη δικτατορία του Ναζιστικού Κόμματος. Στις 30 Ιουνίου 1934, υποβάλλει και το κόμμα του σε μία εξονυχιστική επιχείρηση εκκαθαρίσεων («Η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών»), με στόχο τον αφανισμό όλων των εσωτερικών αντιπάλων του. Στις 2 Αυγούστου 1934 γίνεται πρόεδρος του Ράιχ και καγκελάριος, λαμβάνοντας τον τίτλο του Φύρερ (Fuhrer und Reichskanzler) και εδραιώνοντας ένα ολοκληροτικό καθεστώς, πιστό στις προγραμματικές εξαγγελίες του εθνικοσοσιαλισμού.
Πρώτη προτεραιότητά του είναι η άρση των συνεπειών της Συνθήκης των Βερσαλιών και ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας. που συνδυάζεται με μία επιθετική και επεκτατική εξωτερική πολιτική (ανάκτηση των εδαφών του Ρήνου, προσάρτηση της Αυστρίας και εισβολή στην Τσεχοσλοβακία). Τις παραμονές του πολέμου, το Φεβρουάριο του 1938, αναλαμβάνει και τον έλεγχο της Βέρμαχτ. Καθώς δεν εμπιστεύεται την ανώτατη στρατιωτική ηγεσία, συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Η εισβολή στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939 θα σημάνει και την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Χίτλερ αναλαμβάνει προσωπικά την αρχιστρατηγία των γερμανικών δυνάμεων, αλλά η είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο, η κατάρρευση της Ιταλίας του συμμάχου του Μουσολίνι και η αποτυχία της εκστρατείας στη Σοβιετική Ένωση, αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες για την ήττα της Γερμανίας. Οι δυσαρέσκεια των στρατιωτικών προς το πρόσωπό του, ενκδηλώνεται με τις δύο εις βάρος του δολοφονικές απόπειρες της 13ης Μαρτίου 1943 και της 20ής Ιουλίου 1944.
Το τέλος του Χίτλερ και του καθεστώτος του φαίνεται να πλησιάζει, όταν οι Σύμμαχοι αρχίζουν να προελαύνουν προς το Βερολίνο στις αρχές του 1945. Ο γερμανός δικτάτορας, γεμάτος απόγνωση, αποσύρεται στο καταφύγιό του στο Μέγαρο της Καγκελαρίας. Στις 30 Απριλίου 1945 θα αυτοκτονήσει, μαζί με την ερωμένη του Εύα Μπράουν, την οποία είχε νυμφευτεί την προηγούμενη ημέρα. Σύμφωνα με τις οδηγίες του, τα σώματά τους αποτεφρώθηκαν.
Ο Αδόλφος Χίτλερ, ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος στην Ιστορία, ήταν χρήστης ναρκωτικών και απολύτως εξαρτημένος, ισχυρίζονται μελετητές που έγραψαν το βιβλίο «Ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ».
Δεν μπορούσε να παραστεί καν στα στρατιωτικά του συμβούλια αν δεν είχε πάρει προηγουμένως τη δόση του, ισχυρίζεται νέα μελέτη
Ο Αδόλφος Χίτλερ, ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος στην Ιστορία, ήταν χρήστης ναρκωτικών και απολύτως εξαρτημένος, ισχυρίζονται μελετητές που έγραψαν το βιβλίο «Ναρκωτικά στο Τρίτο Ράιχ».
Ο Χίτλερ δεν ήταν ικανός ούτε καν να παραστεί στα στρατιωτικά του συμβούλια, εάν δεν έπαιρνε τη δόση του από κοκαΐνη, μεθαμφεταμίνη ή οπιούχα, λέει το βιβλίο.
Σε μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές που περιγράφονται στο βιβλίο, ο συγγραφέας Νόρμαν Οχλερ, περιγράφει πως «οι φλέβες του Χίτλερ ήταν τόσο “σπασμένες”» κατά το τέλος του 1944, που ακόμα και ο προσωπικός του γιατρός «δεν μπορούσε σχεδόν να τις εντοπίσει». Κι όταν κατόρθωσε να τρυπήσει το δέρμα, «ακούστηκε ήχος σαν κάτι που έσπαγε».
Σε άλλη περίπτωση, που επίσης αναφέρεται στο βιβλίο, ο Χίτλερ είχε επισκεφθεί το σπίτι του στο Ομπερσάλτσμπεργκ, για διακοπές. Εκεί, λέει ο Οχλερ, καθόταν στο παγωμένο σπίτι κι έκανε ο ίδιος τους ήχους από τα αγαπημένα του όπλα. Μάλιστα, σημειώνει χαρακτηριστικά, αν το έκανε αυτό «φτιαγμένος» από ναρκωτικά, «είναι άγνωστο»!
Ο Χίτλερ πάντως δεν ήταν ο μόνος από το Τρίτο Ράιχ που έκανε ναρκωτικά. Σύμφωνα με το βιβλίο, πολλοί Γερμανοί έκαναν χρήση μεθαμφεταμίνης, μέσω του χαπιού Pervitin
Με αυτό το χάπι λέγεται πως ξεκίνησε και ο Χίτλερ, ο οποίος όμως, καθώς ο πόλεμος εξελισσόταν και τα πράγματα γίνονταν γι` αυτόν πιο αγχωτικά, χρειάστηκε κάτι πιο «βαρύ». Ο γιατρός του Φύρερ, λέει ο Οχλερ, ήταν διατεθειμένος να του κάνει ένεση με οτιδήποτε, αρκεί να τον έβλεπε ικανοποιημένο. Έτσι ο Χίτλερ έφτασε στο σημείο να κάνει καθημερινά ενέσεις κοκαΐνης και άλλων οπιούχων.
Μια από τις ιστορίες που αναφέρει ο Όχλερ, έχει πρωταγωνιστές τον Χίτλερ και την ερωμένη του Εύα Μπράουν, που τον ακολουθούσε και στην χρήση ναρκωτικών. Μετά από μια νύχτα πάθους υπό την επήρεια ναρκωτικών, ο Χίτλερ δεν άφησε τον γιατρό του να τον εξετάσει για να μην δει στο σώμα του τα σημάδια από το άγριο πάθος της Εύας.
Ο Χίτλερ είχε προταθεί για Νόμπελ Ειρήνης το 1939
Τι κοινό έχουν ο Μαχάτμα Γκάντι και ο Αδόλφος Χίτλερ; Ήταν υποψήφιοι και οι δύο για Νόμπελ Ειρήνης.
Ναι, είναι αλήθεια. Ο Αδόλφος Χίτλερ, ο άνθρωπος που εμπνεύσθηκε και υλοποίησε το Ολοκαύτωμα, προτάθηκε στην επιτροπή Νόμπελ το 1939, μόλις τρεις μόλις μήνες πριν οδηγήσει τη Γερμανία στην εισβολή στην Πολωνία και ξεκινήσει τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πρόταση προήλθε από τον Erik Gottfrid Christian Brandt, ένα μέλος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος του σουηδικού κοινοβουλίου. (Τα μέλη των εθνικών συνελεύσεων είναι μεταξύ των πολλών ανθρώπων που μπορούν να προτείνουν υποψηφίους για το βραβείο Ειρήνης.)
Εκείνη την εποχή, η πρόταση δημιούργησε διαμαρτυρίες και οργή, με τον Brandt να κατηγορείται ότι είναι φασίστας με αποτέλεσμα να ακυρωθούν ομιλίες και διαλέξεις του σε διάφορες ενώσεις.
Στην επιστολή του προς την επιτροπή, ο Brandt αποκαλούσε τον Φύρερ « Έναν μαχητή που έστειλε ο Θεός για την ειρήνη» και «Πρίγκιπα της Ειρήνης πάνω στη Γη». Αποκαλούσε το Mein Kampf ως «το καλύτερο και το πιο δημοφιλές κομμάτι της λογοτεχνίας στον κόσμο» και εξέφραζε την πεποίθηση ότι ο δικτάτορας θα μπορούσε να «φέρει την ειρήνη στην Ευρώπη, και, ενδεχομένως, σε όλο τον κόσμο».
Ακούγεται σαν να αστειευόταν. Γιατί πράγματι αστειευόταν.
Ο Brandt ήταν ένας αντιφασίστας, και είχε ως στόχο, η επιστολή του να φανεί ειρωνική. Όπως είπε σε μια συνέντευξη στη σουηδική εφημερίδα Svenska Morgonposten, η πρόταση του είχε φυσικά στόχο να προκαλέσει τον Χίτλερ και τους Ναζί αλλά λειτούργησε και ως ένα σχόλιο σχετικά με την υποψηφιότητα του Νέβιλ Τσάμπερλεν, του τότε πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας, που ο Brandt πίστευε ότι ήταν άδικη (αφορούσε τη συμφωνία του Μονάχου το 1938 με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, όπου η περιοχή Σουδητία της Τσεχοσλοβακίας παραδόθηκε στη Γερμανία) . Αργότερα, μετά τον πόλεμο είχε γράψει ότι είχε ως στόχο με την σαρκαστική του επιστολή «να καρφώσει τον Χίτλερ στο τείχος της ντροπής ως το νούμερο ένα εχθρό της ειρήνης στον κόσμο».
Φωτογραφία από τη συμφωνία του Μονάχου
Αν και δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η περίπτωση του Χίτλερ συζητήθηκε από την επιτροπή, ακόμα και για να αποδεχθεί το Βραβείο θα έπρεπε να ακυρώσει τη δική του διαταγή. Και αυτό γιατί εξοργισμένος από το Βραβείο που απονεμήθηκε το 1935 στον σφοδρό επικριτή του, Carl von Ossietzky, είχε απαγορεύσει σε όλους τους Γερμανούς να αποδέχονται στο εξής το Βραβείο.
Εδώ είναι το κείμενο της επιστολής του Brandt, όπως δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα nobeliana.com, από το Αρχείο του Ινστιτούτου Νόμπελ:
«Στη Nορβηγική επιτροπή Νόμπελ
Προτείνω με ταπεινότητα ότι το Βραβείο Ειρήνης για το 1939 να απονεμηθεί στον Γερμανό καγκελάριο και Φύρερ Αδόλφο Χίτλερ, έναν άνδρα, ο οποίος κατά τη γνώμη εκατομμυρίων ανθρώπων, αξίζει περισσότερο από οποιονδήποτε στον κόσμο, αυτή την εξαιρετικά σεβαστή ανταμοιβή.
Αυθεντικά έγγραφα αποκαλύπτουν ότι το Σεπτέμβριο του 1938 η παγκόσμια ειρήνη ήταν σε μεγάλο κίνδυνο. Ήταν μόνο θέμα ωρών να ξεσπάσει ένας νέος ευρωπαϊκός πόλεμος. Ο άνθρωπος ο οποίος κατά τη διάρκεια αυτών των επικίνδυνων καιρών, έσωσε το δικό μας μέρος του κόσμου από αυτή την τρομερή καταστροφή, ήταν χωρίς καμία αμφιβολία ο μεγάλος ηγέτης του γερμανικού λαού. Στην κρίσιμη στιγμή δεν άφησε τα όπλα να μιλήσουν παρόλο που ο ίδιος είχε τη δύναμη να ξεκινήσει έναν παγκόσμιο πόλεμο.
Με τη λαμπερή αγάπη του για την ειρήνη, τεκμηριωμένη νωρίτερα στο περίφημο βιβλίο του Mein Kampf -μαζί με την Αγία Γραφή, ίσως το καλύτερο και το πιο δημοφιλές κομμάτι της λογοτεχνίας στον κόσμο – μαζί με το ειρηνικό επίτευγμα του – την προσάρτηση της Αυστρίας – ο Αδόλφος Χίτλερ απέφυγε τη χρήση βίας κατά την απελευθέρωση των συμπατριωτών του στη Σουδητία, κάνοντας του πατρίδα του μεγάλη και ισχυρή. Πιθανώς ο Χίτλερ, αν σταματήσουν να τον ενοχλούν και τον αφήσουν ήσυχο οι πολεμοκάπηλοι, θα φέρει ειρήνη στην Ευρώπη και πιθανώς σε ολόκληρο τον κόσμο.
Δυστυχώς ακόμα υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που αδυνατούν να δουν το μεγαλείο στον αγώνα του Αδόλφου Χίτλερ για την ειρήνη. Μάλιστα μια σειρά από Σουηδούς βουλευτές, έχουν ορίσει άλλον υποψήφιο, τον Βρετανό πρωθυπουργό Νέβιλ Τσάμπερλεν..
Αυτή η υποψηφιότητα φαίνεται να είναι απερίσκεπτη. Αν και είναι αλήθεια ότι ο Τσάμπερλεν μέσω της γενναιόδωρης κατανόησής του για τον αγώνα του Χίτλερ για την ειρήνευση, έχει συμβάλει στην εξοικονόμηση της παγκόσμιας ειρήνης, η τελευταία απόφαση ήταν του Χίτλερ και όχι του Τσάμπερλεν! Ο Χίτλερ και κανείς άλλος, είναι ο πρώτος από όλους που πρέπει να δεχθεί ένα ευχαριστώ για την ειρήνη που εξακολουθεί να επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Και αυτός ο άνθρωπος είναι επίσης η ελπίδα για την ειρήνη στο μέλλον
Όπως ο Τσάμπερλεν, προφανώς, μπορεί να διεκδικήσει το μερίδιό του για την αποκατάσταση της ειρήνης, θα μπορούσε ενδεχομένως να έχει ένα μικρότερο μέρος του Βραβείου Ειρήνης. Αλλά το πιο σωστό πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να μην θέσουμε ένα άλλο όνομα δίπλα από το όνομα του Αδόλφου Χίτλερ, ρίχνοντας μια σκιά πάνω του. Ο Αδόλφος Χίτλερ είναι με κάθε τρόπο ο αυθεντικός θεόσταλτος μαχητής για την ειρήνη, και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σ `αυτόν ως τον Πρίγκιπα της Ειρήνης πάνω στη Γη.
Στοκχόλμη, 27 Ιανουαρίου του 1939»
Για την ιστορία, δεν απονεμήθηκαν βραβεία Νόμπελ για το 1939, κάτι που αφορούσε και όλα τα χρόνια μέχρι και το 1943. Όλα αυτά λόγω του πολέμου που ξεκίνησε ο Χίτλερ.
Ασέξουαλ & έκανε σεξ με την Εύα Μπράουν εξ`αποστάσεως;
Η σεξουαλικότητά του έχει αποτελέσει ουκ ολίγες φορές αντικείμενο ιστορικής και ακαδημαϊκής συζήτησης, από την περίοδο που ζούσε ακόμα ο δικτάτορας… Και οι θεωρίες για τη σεξουαλική ζωή του, καλύπτουν πραγματικά όλα τα φάσματα της φαντασίας. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ότι είχε μια φυσιολογική σεξουαλική ζωή. Άλλοι λένε ότι ήταν διαστροφικός. Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο Χίτλερ ήταν ομοφυλόφιλος ή αμφιφυλόφιλος και ότι οι ναζιστικές διώξεις σε βάρος της ομοφυλοφιλικής κοινότητας ήταν ένας αμυντικός μηχανισμός αντιμετώπισης της εσωτερικής του ομοφοβίας. Μια πιο πρόσφατη θεωρία, όμως υποστηρίζει ότι ο Χίτλερ ήταν ασέξουαλ, κι ότι έκανε σεξ με τις ερωμένες του… από απόσταση!
Είτε ήταν ασέξουαλ είτε όχι, σύμφωνα με φήμες εκείνης της εποχής, θέλουν τον επικεφαλής του Γ’Ράιχ να είχε 6 ερωμένες. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι περισσότερες οδηγήθηκαν σε απόπειρα αυτοκτονίας. Αυτό το τέλος είχε άλλωστε και η επίσημη αγαπημένη του, Εύα Μπράουν, πουαυτοκτόνησε δίπλα του στις 30 Απριλίου του 1945.
Σύμφωνα με το συγγραφέα Μαρτάν Αμί, ο οποίος μίλησε στο Cheltenham Festival of Literature, ο Χίτλερ και η Εύα Μπράουν έκαναν σεξ χωρίς να αγγίζονται, δεν έβγαζαν καν τα ρούχα τους γιατί ήταν απίστευτα εμμονικοί με την καθαριότητα.
«Ενας από τους λόγους που ο Χίτλερ ήταν μία τόσο περίεργη προσωπικότητα, είναι το γεγονός ότι ήταν εντελώς κενός σεξουαλικά».
Τόνισε ότι ο δικτάτορας μπορούσε να έρθε σε οργασμό, απλά κοιτώντας την Μπράουν να σηκώνει τη φούστα της.
Ισχυρίστηκε ακόμα και ότι ο Χίτλερ ήταν ασέξουαλ και μάλλον είχε την ίδια σεξουαλική σχέση με την ανιψιά του Αντζελα Ρουμπάλ.
Ο Αμί είπε στο ακροατήριό του ότι υπάρχουν μαρτυρίες ότι ο επικεφαλής του ναζιστικού κόμματος, έβαζε μέσα στο εσώρουχό του καθαρές πετσέτες και εκσπερμάτωνε από απόσταση.
Ο συγγραφέας Μαρτάν Αμί
«Φαντάζομαι την Ευα να στέκεται σε απόσταση, να σηκώνει τη φούστα της και τότε ο Χίτλερ να έρχεται σε οργασμό και αυτό ήταν», είπε χαρακτηριστικά.
Ο βραβευμένος συγγραφέας μίλησε για το 2ο μυθιστόρημά του για τη ναζιστική εποχή «Zone of Interest», το οποίο εκδόθηκε 23 χρόνια μετά το «Time’s Arrow».
«Η σεξουαλικότητα είναι ένα μέσο για να κατανοήσουμε έναν άνθρωπο. Γνωρίζοντας ότι κάποιος είναι παντρεμένος ή γκέι, καταλαβαίνουμε τις προτιμήσεις του. Δεν θέλω να φανώ αγενής, απλοϊκός ή επιπόλαιος, αλλά είμαι πεπεισμένος ότι ένας από τους λόγους που ο Χίτλερ ήταν μία τόσο περίεργη προσωπικότητα, είναι το γεγονός ότι ήταν εντελώς κενός σεξουαλικά».
«Υπάρχουν τρεις θεωρίες για τη σεξουαλικότητα του Χίτλερ. Η πρώτη τον θέλει φυσιολογικό, αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί φυσιολογικός σεξουαλικά κάποιος που δεν είναι ενεργητικός εραστής. Έτσι, αποκλείεται να ήταν κανονικός. Η δεύτερη είναι να ήταν ασέξουαλ και η τρίτη διεστραμμένος.
Η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι να ήταν ασέξουαλ, θεωρία που επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι δεν έβγαζε τα ρούχα του ούτε όταν επισκεπτόταν τον γιατρό του και ήταν απίστευτα εμμονικός με την καθαριότητα», επισήμανε ο Αμί.
Στην παρουσίαση του βιβλίου του, αποκάλυψε επίσης και κάποια σοκαριστικά γεγονότα που ανακάλυψε κατά τη διάρκεια της έρευνας για το δεύτερο βιβλίο του.
`Οτι οι γυναίκες και τα παιδιά των Ναζί, ζούσαν μαζί τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ότι οι Εβραίοι πλήρωναν οι ίδιοι το εισιτήριο του τρένου που τους μετέφερε στα στρατόπεδα του θανάτου, ενώ μόνο τα παιδιά κάτω των 12 ταξίδευαν δωρεάν.
Oi μυστικές φωτογραφίες που ήθελε να εξαφανίσει ο Χίτλερ
Προφανώς ένας Άγγλος στρατιώτης βρήκε τις φωτογραφίες σε ένα από τα αρχεία του Ναζί δικτάτορα και η οικογένειά του τις κρατούσε κρυφές για χρόνια. Οι φωτογραφίες είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας πριν δύο χρόνια σε ένα βιβλίο που ονομάζεται «Η Άνοδος του Χίτλερ» από τον Trevor Salisbury. Μπορείτε να διαπιστώσετε γιατί ακόμη και ένα τέρας όπως ο Χίτλερ αισθάνθηκε ντροπή για τις φωτογραφίες, που περιλαμβάνουν διαμάντια όπως αυτές.
Ο Χίτλερ απαγόρευσε τη δημοσίευση αυτής της εικόνας από ένα παλιό ναζιστικό βιβλίο προπαγάνδας
Ο Χίτλερ απαγόρευσε αυτή την εικόνα της ψυχρής ματιάς του, καθώς φοβόταν ότι τον έκανε να φαίνεται ανόητο.
Ο νεαρός Χίτλερ κατά τη διάρκεια των ημερών του ως δεκανέας στον Γερμανικό στρατό
Ο Αδόλφος Χίτλερ σιχαινόταν αυτές τις «αναξιοπρεπείς» εικόνες όπου φορούσε κοντά παντελόνια
Ο Χίτλερ δεν ήθελε ούτε να βλέπει τις φωτογραφίες με σορτς που έδειχναν τα γυμνά πόδια του
Το ναζιστικό βιβλίο προπαγάνδας ισχυριζόταν ότι τα μάτια των παιδιών «λάμπουν όταν ο Fuhrer είναι κοντά». Για αυτό και ο Χίτλερ ήθελε να εξαφανίσει αυτή τη φωτογραφία
Πηγή: sansimera, klik