Μερικές φορές όταν ο άνθρωπος βάζει το χέρι του στην φύση, το αποτέλεσμα δεν είναι καλό. Ενώ συχνά γίνεται καταστροφικό. Το 2006, κοντά στις ακτές της Ισλανδίας στον Βόρειο Ατλαντικό, εντοπίστηκε ένα μαλάκιο, ένα είδος αχιβάδας του ωκεανού, με τους επιστήμονες να το τοποθετούν σε κατάψυξη όπως συνηθίζεται. Λογικά μόλις το αντίκρυσαν ήξεραν ότι είναι μεγάλο σε ηλικία, αλλά όχι πόσο.
Μόλις το μετέφεραν στο εργαστήριο, ανακάλυψαν πως είναι πάνω από 400 ετών! Όμως οι ερευνητές το σκότωσαν όταν άνοιξαν το κέλυφός του, έτσι ώστε να μπορέσουν να ανακαλύψουν την ακριβή του ηλικία. Αργότερα, το 2013, ανακαλύφθηκε πως γεννήθηκε περίπου το 1499, μπαίνοντας ταυτόχρονα στο βιβλίο Γκίνες. Του έδωσαν το όνομα «Ming the Clam», δηλαδή «Μινγκ η αχιβάδα», με το όνομα να προκύπτει από την δυναστεία των Μινγκ, που κυβερνούσε την Κίνα όταν γεννήθηκε.
@wikipedia.org
Το κέλυφος μιας αχιβάδας αυξάνεται κατά έναν δακτύλιο το καλοκαίρι, όταν τα τρόφιμα είναι πιο άφθονα λόγω της υψηλότερης θερμοκρασίας του νερού. Όταν λοιπόν το κέλυφος κοπεί στο μισό, οι ειδικοί μπορούν να μετρήσουν τις δακτύλιους του. Είναι ένας τρόπος παρόμοιος με εκείνον που μετρούν την ηλικία των δέντρων, παρατηρώντας τις κυκλικές γραμμές στον κορμό τους.
Το φύλο του Ming παραμένει άγνωστο. Ήταν τόσο μεγάλο σε ηλικία που δεν μπορούσε να καθοριστεί. Ο θάνατός του βέβαια οδήγησε σε αρκετά συμπεράσματα. Όπως η ηλικία του. Οι επιστήμονες θέλησαν να ανακαλύψουν τα μυστικά της μακροζωίας και πως κάποια πλάσματα μπορούν και αντιστέκονται στο γήρας.
Επίσης βοήθησε ώστε να καταλάβουν τον αντίκτυπο της κλιματικής αλλαγής στην θαλάσσια ζωή. Οι αχιβάδες είναι καλή πηγή πληροφοριών πάνω σε αυτό, αφού σε κάθε ετήσιο δακτύλιο ανάπτυξης, αποθηκεύουν πληροφορίες για το περιβάλλον και την ατμόσφαιρα στην οποία έζησαν. Βέβαια, μπορεί η αχιβάδα να βοήθησε στην καλύτερη κατανόηση της κλιματικής αλλαγής, η οποία όμως προκαλείται κυρίως από τον άνθρωπο.
Πάντως δεν αποκλείεται να ανακαλυφθούν και γηραιότερες αχιβάδες από τον Ming. Η ζωή του κόπηκε απότομα ύστερα από 507 χρόνια, με την συμβολή του ανθρώπου, δείχνοντάς μας ταυτόχρονα πόσα ακόμα μπορούμε να ανακαλύψουμε για την ζωή στους ωκεανούς.