Απο τη δημοσια ομάδα Φίλοι Ψυχολογίας
Μεγαλώσαμε με τ μαμά μου ο μπαμπάς μου απουσίαζε τα πρώτα χρόνια για δουλειά. Η μαμά μου αρκετά αυστηρή με πολλά ψυχολογικά κ ψυχαναγκασμους. Να αναφέρω ένα από τα περιστατικά που έχω ζήσει, τότε ήμουν 6-7 χρόνων και είχαμε πάει σε μια φιλη της η οποία είχε δυο παιδιά ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Το αγόρι τότε ήταν 14-15. Η μητέρα μου λοιπόν με την φιλη της μας άφησαν στο σπίτι και πήγαν σε μια άλλη γειτόνισσα δίπλα. Έμεινα εγώ να παίζω με την κόρη της φίλης της και ο γιος της φίλης της είχε πάει στο δωμάτιο του. Έτσι λοιπόν πέρασε η ώρα και πήγαμε σπίτι μας. Τότε άρχισε το μαρτύριο.
Άρχισε να με ρωτάει αν έκανα κάτι με το αγόρι εκείνο. Να της λέω όχι και να επιμενει πως κάτι έγινε και δεν το θυμάμαι η με μέθυσε και δεν το θυμάμαι. Να μου το λέει ξανά και ξανά μέχρι να ακούσει την απάντηση που θέλει. Οι μέρες που ακολούθησαν ηταν ένα μαρτύριο. Ήθελε να δει τον παρθενικό υμένα ότι είναι όλα καλά. Ντρεπόμουν τόσο πολύ .. φοβόμουν απίστευτα πολύ. Με απειλούσε πως αν τυχόν γίνει κάτι τέτοιο θα με διώξει από το σπίτι. Δεν με πίστευε έτσι αναγκαστήκαμε να πάμε στον γιατρό. Σε γυναικολόγο. Εγώ έκλαιγα και δεν ήθελα με τίποτα να με δει. Προσπαθούσε να μου κατεβάσει τα ρούχα και τα τραβούσα κλαίγοντας με λιγμους. Με τα πολλά με εξέτασε . Την διαβεβαίωσε πως είναι όλα καλά και δεν έχει γίνει τίποτα. Από τότε άρχισε να με ελέγχει κάθε τρεις κ λιγο σε εκείνη την περιοχή να δει ότι είμαι ακόμα παρθένα. Όλο αυτό μέχρι την ηλικια των 19 ετών.
Με έλεγχε να δει οτι δεν έχω ολοκληρώσει με κανέναν. Είχα φτάσει σε σημείο να την ρωτάω αν μπορώ να πάω τουαλέτα. Ήμουν 7 χρόνων και θεωρούσα τον εαυτό μου π…α. Ντρεπόμουν τόσο πολύ. Ένιωθα οτι έχω κάνει κάτι πολύ κακό. Ακόμα και σήμερα όταν το σκέφτομαι τρέχουν δάκρυα απ τ μάτια μου. Δεν ξέρω γιατί τέτοια εμονη.. με όλα αυτά λοιπόν πίστευα πως είμαι υιοθετημένη (κατι π δεν ισχύει)και εφόσον πάντα έδειχνε αδυναμία στον αδερφό μου. ας μην αναφερθώ στην σωματική κακοποίηση μέχρι και την εφηβεία. Έχω πλέον ενηλικιωθεί έχω φτάσει 25 ετών και ακόμα δεν έχω ολοκληρώσει μου έχει μείνει τραυμα. Δεν πρόκειται ούτε και να γίνει μέχρι να παντρευτώ. Τελοσπαντων σε ηλικια 9 ετών μετακομίσαμε, στα μέσα του δημοτικού δηλαδη , στην πόλη που δούλευε ο μπαμπάς μου. Άλλες δυσκολίες και εκεί. Ο μπαμπάς μου επίσης δύσκολος άνθρωπος. Έχει ένα θέμα υγείας. Επιληψία. Μια φορά είχαμε πάει σε εκδήλωση και ηταν όλοι οι συνάδελφοι του.. χαιρετούσε τους φίλους του. Εγώ δεν τους χαιρέτησα (10 ετών) ετυχε εκείνο το βράδυ να παθει τη κριση επιληψίας και όταν πήγαμε σπίτι εγω τα φορτώθηκα όλα. Ξέσπασε σε μένα με αφορμή οτι δεν χαιρέτησα τους φίλους του. Έφαγα ένα ξύλο που το θυμάμαι ακόμα.
Όλο αυτό επειδη έπαθε τ κριση και ντράπηκε μπροστά στους φίλους του. Λες και εγω δεν ντράπηκα που τον έβλεπαν τα αλλά παιδακια και να με κοιτουσαν περίεργα. Αλλα εμένα δε με ρώτησε κανεις ίσα ίσα τις έφαγα κιόλας. Μια άλλη φορά όταν η μαμά μου έλειπε , είχε πάει στο πατρικό της , είχαμε μείνει με τ μπαμπα .. και επειδη ήμασταν μικρά δεν μπορούσε να μας αφήσει σπίτι έτσι μας πήρε μαζί του. Είχε πάει σε μαγαζί που παίζουν φρουτάκια. Καθόμασταν τόσες πολλές ώρες που αρχίσαμε να τ λέμε να φύγουμε. Μας έλεγε σε λίγο και το σε λίγο έγινε 6 το πρωί. Ο Αδερφος μ είχε κοιμηθεί εκεί. Εγώ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ γιατί σκεφτόμουν οτι πάλι εμένα θα κατηγορήσουν. Θα με μαλώσει η μαμά θα μου πει πάλι, ίσως έγινε κάτι με κάποιον και δεν το κατάλαβα..
ηταν γονείς αυστηροί και πολύ παράλογοι. Συνεχώς μας φώναζαν μας συνέκριναν με αλλά παιδιά. Ότι ήμαστε πιο κοντοί πιο λεπτοί πιο κακα παιδιά .. έφτασα στην εφηβεία μου και καθόμουν όλη μέρα στ δωμάτιο μου. Δεν ήθελα να τους βλέπω. Δεν μου έκαναν καλό. Άρχισαν να λένε πως έχω ψυχολογικά για αυτό κάθομαι μόνη μου… δεν έδινα σημασία. Ένα άλλο σκηνικό .. μια μέρα στη 3 γυμνάσιου μετά τ σχολείο με ακολουθούσε ένας συμμαθητής μου ο οποίος με ήθελε πολύ. Δεν του μιλούσα και εκείνος συνέχιζε να με ακολουθεί. Μέχρι που σταματήσαμε σε μια γωνία και με είχε πλησιάσει, εννοείται δν τον άφηνα να κάνει καμία κίνηση .. μας βλέπει η μαμά μου .. πάμε σπίτι , γινεται χαμός. Να ρωτάει τον αδερφό μου ποιος είναι αυτός τι είναι κτλ κτλ. Να με λέει που… και ο μπαμπάς μου να μου λέει πως άμα περάσω πουθενά σε άλλη πόλη για σπουδές και φύγω μακριά τους θα κάνω όργια και αλλά πολλά που δεν μπορώ να αναφέρω.
Εχουμε φτάσει στ σήμερα που ακομα και τωρα ελέγχουν τ ζωή μου με κάθε τρόπο. Από το να έρθει το αγόρι μου να τους πάει εκεί που θέλουν με τ αμάξι μέχρι και το να μείνω μαζί τους στο πατρικό για όσο χρονικό διάστημα θέλουν( μήνες ολόκληρους) ώστε να τους κάνω τις δουλειές τους. Είτε να τους πάω σε γιατρους είτε να ασχοληθώ με δουλειές του σπιτιού η της αυλής τύπου μαστορικά κτλ που δεν εινα καν αρμοδιότητα μου. Με την δικαιολογία πως εκείνοι δεν ξέρουν , ντρέπονται να καλέσουν τηλέφωνο τους μαστόρους και αλλά τρελά. Φτιάχνουν την αυλή αυτό το διάστημα και επειδή είναι ανίκανοι σε όλα. Τα έχω αναλάβει εγώ να τα φερω εις πέρας. Με μάστορες με παραγγελίες και όλα. Αφήνω τις δικές μου δουλειές πίσω. Αφήνω τ μέλλον μου πίσω. Για να τους κάνω τις δουλειές όπως πάντα. Όλα τα δικά μου έχουν μείνει πίσω. Δεν έχω κάνει τ δίκη μου οικογένεια επειδή τους ξεσκατιζω. Κάθομαι και ασχολούμαι μαζί τους όλα αυτά τα χρόνια. Σε γιατρούς σε μηχανικούς σε μάστορες σε ψώνια. Σε όλα.
Ήθελα να φύγω στο εξωτερικό και είχα δεχτεί πρόταση και δεν με άφησαν. Είχαν να κάνουν τις δικές τους δουλειές πρώτα. Από παιδί έπαιρνα τηλέφωνα σε γιατρούς να τους κλείνω ραντεβού με παιδική φωνή .. πολλές φορές νόμιζαν οι γιατροί ότι τους κάνω φαρσα και μου το έκλειναν .. δεν ξέρω γιατί δεν τους ξεγράφω. Δεν ξέρω τι πλύση εγκεφάλου έχω φάει. Δεν ξέρω γιατί ακομα κάθομαι εδώ. Το μόνο που έκαναν ήταν να με σπουδάσουν. Και αυτό ενώ είχαν οικονομίες με άφησαν να μένω σε παλιές εστίες με άστεγους και εξωσχολικούς μέσα, με οποίο κίνδυνο συνεπάγεται αυτό. ( θυμάμαι ερχόντουσαν άλλοι γονείς και δεν άφηναν τα παιδιά τους να μείνουν εκεί )
Εγώ έμεινα. Πολλές φορές από το φόβο μου φτάσει σε σημείο να φτιάξω αυτοσχέδια τουαλέτα για να μην βγαίνω έξω από το δωμάτιο μου στην εστία ( οι τουαλέτες ήταν έξω ) καθώς περνούσαν απ έξω διάφοροι περίεργοι. Μπάνιο έκανα στο μικροσκοπικό μπαλκόνι της εστίας καθώς το μπάνιο της εστίας ήταν σε άθλια κατάσταση. Ποτε δεν με ρώτησαν αν είναι όλα εντάξει ..βοηθησα όμως τον αδερφό μου να διεκδικήσει το καλύτερο δυνατο δωμάτιο , ακόμα και όταν το πήρε οι γονεις μου ζήτησαν να πω να παει σε πιο ψηλό όροφο χωρις κανένα λόγο .. την ίδια ώρα που εγω κοιμόμουν με τις κατσαρίδες .. έχω ξεκινήσει να κάνω τον γονιό από τα 9 μου χρόνια.
ένα άλλο περιστατικό από τα παιδικά μου χρόνια , η μαμά μου ζήλευε τον μπαμπα μου και τον κατηγορούσε ότι έβγαινε με άλλες γυναίκες. Επέμενε τόσο πολύ που έφταναν να πιάνονται στα χέρια. Να την ξυλοκοπεί αργία. Και εμείς να κλαίμε και να τον παρακαλάμε να την αφήσει ήσυχη , όταν ήμουν σχολείο βιάζομουν να μαζέψω τα τετράδια μου μετά τ σχολείο να γυρισω σπίτι μην τυχόν και πάθει τίποτα η μαμά μου. Μην τυχόν κάνει κακο στον εαυτό της. Όταν τα αλλά παιδακια σκεφτόντουσαν τ παιχνίδι την ίδια ώρα εγώ έτρεχα να πάω σπίτι μην τυχόν και της κάνει κακό .. δεν ξέρω τι να πρωτοθυμηθώ. Όλα μου τα παιδικά χρόνια είναι έτσι. Όλα μου τα εφηβικά χρόνια είναι επίσης μέσα στον φόβο. Φόβος για όλα. μην με δουν με κανένα αγόρι μην με δουν το ένα μην με δουν το άλλο. Πλέον έχω αυτοάνοσα και είμαι τόσο ευάλωτη ψυχολογικά. Ακόμα και τώρα ο αδερφός μου τους δικαιολογεί ότι είναι γονείς μας και μας αγαπανε.. ίσως δεν ξέρει τι πέρασα ίσως εκείνος λαμβάνει διαφορετική αγάπη.