Ο Λάκης Λαζόπουλος επιστρέφει με την Επιθεώρηση Δωματίου «Α-πε-λπι-σί-το». Μιλά για τη νέα του θεατρική παράσταση κι άλλα πολλά στο «Πρώτο Θέμα». Βάζει στο στόχαστρο όλο το φάσμα της πολιτικής εξουσίας και μιλά ξεκάθαρα για διαδικτυακούς πολέμους, την ελευθερία έκφρασης, την οικονομική κρίση, τα όσα ακούγονται για τον ίδιο και την τηλεόραση.
Διαβάστε αποσπάσματα από τη συνέντευξη:
- Λάκη, περιέγραψέ μου επιγραμματικά την παρούσα κατάσταση. Μίλησες πρόσφατα για τον διαδικτυακό πόλεμο που σου γίνεται.
«Οι αντάρτες πιάσανε τα βουνά και οι φασίστες το διαδίκτυο. Το διαδίκτυο έχει γίνει πια ο τόπος όπου ζει ο δοσίλογος, εκεί που μπορεί να φορέσει την κουκούλα. Σε αυτές τις ηλεκτρονικές αλάνες δρουν ανεξέλεγκτα ηλεκτρονικές συμμορίες, οι οποίες έχουν καταφέρει να σκεπάσουν την ελευθερία του λόγου που υπήρχε κάποτε. Με άλλα λόγια, από το διαδίκτυο της δημιουργικής σκέψης και του λόγου καταλήξαμε σε μια πλαστική λεκάνη εμετού γεμάτη γράμματα.
Κάθε μικρόψυχος, κακόψυχος και ανεπιβεβαίωτος ψάχνει τις λέξεις για να χωρέσει μέσα τους το μίσος και τον φθόνο, δημιουργώντας μια επίπλαστη σφαίρα χωρίς αλήθεια και δημιουργικότητα. Γιατί η σκέψη είναι δημιουργική μόνο όταν σε πηγαίνει από το ένα σημείο στο άλλο. Όταν, αντίθετα, σε αφήνει στάσιμο, δεν λέγεται σκέψη, αλλά αηδιαστικό έμεσμα – και νομίζω ότι έχει έρθει καιρός να ξεχωρίσουμε τι από απ’ όλα αυτά είναι πραγματικό και τι ψεύτικο, τι συνιστά αλήθεια και τι ψέμα, τι κυριολεξία και τι χιούμορ, πόσο συντονισμένα οργανώνεται ο ηλεκτρονικός πόλεμος και πώς αντί για την ελευθερία, έχουμε πια καταλήξει απόλυτα υπόδουλοι στη μοχθηρία, απροστάτευτοι από τις επιθέσεις».
- Είχαμε αλήθεια ποτέ την ελευθερία;
«Η Ελλάδα πέρασε από μια δικτατορία, η οποία αποτινάχθηκε από τους νέους, αλλά αφομοιώθηκε από τους μεγάλους. Αυτοί οι μεγάλοι έσπειραν στα παιδιά τους και τους νέους, όπως και σε μένα τότε, τον φόβο που είτε έγινε διάθεση ανταρσίας, είτε ανάγκη υπακοής στον φασισμό, τον οποίο έσπευσαν πολλοί ν’ ασπαστούν κάθε φορά που εμφανιζόταν. Όταν, για παράδειγμα, έγινε αυτή η «ιστορική», αλλά μάλλον για ανιστόρητη πρόκειται, συμφιλίωση, όπου βρέθηκαν στην ίδια κυβέρνηση η Δεξιά, η Άκρα Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ και έτσι βρέθηκαν στο ίδιο σχήμα ο Άδωνις, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Βορίδης, τι ακριβώς έγινε; Επειδή η Μεταπολίτευση δεν μπορούσε να προχωρήσει από μόνη της, πήρε δάνεια από τη χούντα απενοχοποιώντας τα ακροδεξιά στοιχεία και αυτό έγινε όχι μόνο για να αντιμετωπιστούν συγκεκριμένες καταστάσεις, αλλά επειδή υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο που συντονιζόταν από μέσα και απ’ έξω – από τη Γερμανία.
Από την ώρα όμως που συμβαίνει ο συμβιβασμός, η κατάσταση έχει ήδη μετακινηθεί ώστε να αναζωπυρωθούν οι στιγμές του φθόνου, του μίσους, της αυστηρότητας που ούτως ή άλλως έχουν μέσα τους οι άνθρωποι. Όπως έλεγε και ο Όσκαρ Γουάιλντ, «Όλοι οι άνθρωποι είναι πολύ καλοί ηθοποιοί, εκτός από ορισμένους ηθοποιούς που είναι κακοί». Είναι έτοιμοι λοιπόν να κάνουν οι άνθρωποι το κακό – ειδικά όταν υπάρχει οικονομική κρίση – επιζητώντας να βρουν το δίκιο τους, να ζήσουν τα παιδιά τους και ό,τι και αν τους δώσεις εκείνη τη στιγμή μετατρέπεται σε όπλο που θα το χρησιμοποιήσουν ακριβώς γιατί οι ίδιοι δεν έχουν πια ζωή».
- Μιλώντας για εκείνον που δεν έχει πια ζωή και την απελπισία που είναι διάχυτη γύρω μας, πώς αλήθεια έγινε αυτό το μότο της φετινής θεατρικής σου χρονιάς;
«Το «Α-πε-λπι-σί-το» είναι ένας σατιρικός τρόπος να μιλήσεις για την απελπισία χωρίς να κάνεις δραματικό έργο. Για την ακρίβεια να καταγράψεις την απελπισία που συναντάς παντού γύρω σου. Δεν έχω συναντήσει χαρούμενο άνθρωπο τα τελευταία χρόνια».
- Αυτό όμως δεν έγινε πιο έντονο με την οικονομική κρίση; Εννοώ η πολύ κακή ψυχολογία του κόσμου.
«Ναι, αλλά πρώτη φορά ο κόσμος περνάει φτώχεια που μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με την Κατοχή, γιατί ξέρεις, όπως και τότε, ότι πρόκειται για ένα σύστημα που σου επιβάλλεται και δεν σου επιτρέπει ν’ αναπνεύσεις. Και δεν είναι η φτώχεια που λένε ότι θα περάσει, είναι ότι αυτοί που μας έχουν βάλει σε αυτήν δεν θέλουν πραγματικά να βγούμε. Όταν επομένως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα βγούμε από τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2018 είναι σαν να αλλάζουμε κελί. Από τη φυλακή δεν πρόκειται να βγούμε. Με τέτοιο χρέος δεν πρέπει να είμαστε ποτέ ελεύθεροι. Μας δέσμευσε για πάντα και αν δεν υπάρξει κάποια λύση για το χρέος, δεν θα ξεφύγουμε ποτέ. Αυτό που επεδίωξαν οι Ευρωπαίοι – και ειδικά οι Γερμανοί – ήταν να τελειώσουν τη χώρα, να αναπτύξουν τα μίση και τα πάθη και να ποντάρουν στην ασθένεια του λαού που πάντα ήταν διχασμένος, μπλεγμένος σε εμφύλιους πολέμους. Εξ ου και ο νέος εμφύλιος που στηρίχθηκε και υποστηρίχθηκε από το διαδίκτυο».
- Απέναντι στον διχασμό και στο μίσος, ποιες είναι οι δυνάμεις σου ν’ αντιταχθείς;
«Εμένα με κυνηγάνε τα έργα να με σώσουν. Έρχεται ένα έργο να μου δώσει έναν ρόλο και να μου δείξει πώς θα αντιμετωπίσω την κατάσταση. Προσωπικά, το έργο αυτό ήταν η «Οδύσσεια», που είναι και το όνειρό μου να παίξω στο θέατρο και το οποίο δουλεύω εδώ και καιρό. Πρόκειται για την «Οδύσσεια» μεταφερμένη στο σήμερα».
- Αυτοί που είναι απέναντί σου, ακόμα και ο απλός κόσμος, δεν μπορεί να επηρεάζονται από τις ιστορίες που κυκλοφορούν. Άλλοτε σε χρίζουν ηγέτη κόμματος, άλλοτε σε κάνουν διευθυντή καναλιού, άλλοτε διευθυντή προγράμματος. Ο Άδωνις για παράδειγμα, πρόσφατα είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές χάρη σε σένα. Αυτό δεν είναι κολακευτικό κατά κάποιο τρόπο;
«Κολακευτικό είναι με την έννοια ότι σου αποδίδουν αυτή τη δύναμη, αλλά αυτοί δεν το λένε με αυτό τον τρόπο. Το θέμα είναι ότι έχεις μια φωνή αντίθετη, ενώ όλοι έχουν συμφωνήσει να υπάρχει απόλυτη σιωπή. Όλα τα τηλεφωνήματα που γίνονται αναφορικά με το πρόσωπό μου καταλήγουν ότι δεν πρέπει να μιλάω, αλλά να μιλάνε οι άλλοι για μένα. Όταν είναι «παρών», έχω τη δύναμη να πω αυτό που πρεσβεύω, αλλά αυτοί επιμένουν να χτίσουν έναν άλλον Λαζόπουλο, με τα χαρακτηριστικά που αυτοί επιθυμούν. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πρόκειται για μια ξεκάθαρα χουντική νοοτροπία. Πώς αλλιώς να πεις το γεγονός ότι ο Άδωνις ζητά να μου αφαιρεθεί ο λόγος; Αυτό είναι κάτι που μόνο η χούντα έκανε. Αλλά εγώ ανήκω στη γενιά μετά το Πολυτεχνείο που δεν ξεχνάει τη δικτατορία και όποτε τη συναντάω σε οποιοδήποτε πρόσωπο θα παίρνω θέση».
- Δεδομένων των συνθηκών, θα ήθελες να επιστρέψεις στην τηλεόραση; Πώς τα βλέπεις τα πράγματα στη σημερινή τηλεόραση;
«Δεν μπορώ να επιστρέψω στην τηλεόραση μόνος μου αν δεν συμφωνήσουν αυτοί που έχουν τα κανάλια. Οπότε, θεωρητικά, αν υπάρχει μια σιωπηρή συμφωνία, ότι αυτός περισσεύει από την τηλεόραση, αυτό μοιάζει σχεδόν αδύνατο. Ευτυχώς, όμως, αυτό δεν με φοβίζει στον βαθμό που μπορώ να γράφω, να σχεδιάζω και να μπορώ και κάνω άπειρα πράγματα σε διάφορους τομείς. Δεν είναι αυτό που με απασχολεί – ούτε φυσικά η δημοσιότητα».
[altsantiri] [nbst]