Όταν άλλοι γονείς με ρωτάνε, που θα πάει το παιδί μου σχολείο, τους λέω στο δημοτικό σχολείο της γειτονιάς. Πολλοί εκπλήσσονται και ρωτάνε: «Ααα! Είναι καλό σχολείο;».
Μερικές φορές, παρόλο που δεν το εννοώ, τους λέω «όχι», γιατί πιστεύω, ότι όντως δεν είναι καλό με βάση τα κριτήρια, που έχουν οι περισσότεροι γονείς. Δεν έχει πισίνα, ιατρείο φουλ εξοπλισμένο, εστιατόριο, ούτε 10 ειδών γήπεδα. Έχει ένα σκέτο προαύλιο, ένα κυλικείο και ένα μπασκετάκι. Δεν προσφέρει γεύματα με βιολογικά προϊόντα, ούτε γενικά παρέχει δωρεάν σίτιση στα παιδιά . Δεν υπάρχει περιφρούρηση 24 ώρες το 24ωρο, και δεν έχει πάντα ολοήμερο πρόγραμμα για να διευκολυνθεί ένας εργαζόμενος γονέας. Διδάσκεται συνήθως μόνο μία ξένη γλώσσα, δεν έχει εκμάθηση μουσικών οργάνων, ούτε ενισχυτική διδασκαλία.
Είναι multi culti, δηλαδή πολυπολιτισμικό με το 48% των παιδιών να προέρχονται από άλλες χώρες. Το 83% των γονιών των μαθητών είναι χαμηλού εισοδήματος. Είναι ένα σχολείο, που σνομπάρεται από την πλειοψηφία των εύπορων οικογενειών και των γύρω κατοίκων. Χρόνο με το χρόνο, όμως το σχολείο αυτό, στέκεται υπερήφανο και πρόθυμο να υπηρετήσει τα παιδιά, ανεξάρτητα από το κοινωνικό και πνευματικό υπόβαθρο των οικογενειών τους.
Είχα επιλογές. Υπάρχουν πολλά σχολεία και έψαξα αρκετά από αυτά. Είμαστε από τους τυχερούς γονείς, που μπορούμε να προσφέρουμε τα πάντα στο παιδί μας, ακόμα κι ένα ιδιωτικό σχολείο. Αλλά όχι. Και αυτό το χαρούμενο και ενθουσιώδες «Ναιαιαι, πρώτη μέρα στο σχολείο» έρχεται να τσιτώσει μια άλλη μητέρα ή ένα γείτονα, που προτίμησε να στείλει το παιδί του στο πιο ακριβό σχολείο της περιοχής, ενώ εμείς θα πάμε στο δημόσιο της γειτονιάς.
Να γιατί διάλεξα αυτό το σχολείο.
Επειδή, είναι ένα καλό σχολείο, με καλούς δασκάλους, καλό διευθυντή και καλή ποιότητα παιδιών. Χωρίς γυαλιστερά, διαφημιστικά φυλλάδια, που πλασάρουν με περηφάνια τις παροχές του σχολείου και την ψεύτικη επαγγελματική εξέλιξη, που περιμένει το παιδί, αν φοιτήσει εκεί.
Επειδή δεν υπάρχει καμία δύσκολη διαδικασία εγγραφής και καμία λίστα αναμονής. Δεν χρειάζεται να βάλεις μέσο, για να δεχτούν το παιδί σου εκεί. Δεν σημαίνει, ότι επειδή πληρώνεις, πήραν το παιδί κατευθείαν. Πολλές φορές, πρέπει να κάνεις τεμενάδες, για να του εξασφαλίσεις μια θέση. Το δημόσιο σχολείο της γειτονιάς ανήκει σε όλους.
Επειδή είναι ένα σχολείο με δυναμικούς δασκάλους και πολλούς αριστούχους, παρά το γεγονός, ότι πολλές οικογένειες το αγνοούν ή δεν θεωρούν, ότι αξίζει να το υποστηρίξουν.
Επειδή, όπως είναι ευθύνη μου να φροντίζω το μικρό χώρο πρασίνου μπροστά στο σπίτι μου, για να τον χαιρόμαστε όλοι στη γειτονιά, έτσι είναι ευθύνη μου να υπερασπιστώ αυτό το σχολείο. Είναι ευθύνη μου να το υποστηρίξω και να το εμπιστευτώ.
Ήταν επιλογή μου να βάλω το παιδί μου σε αυτό το σχολείο, γιατί ήθελα να είναι «εκτεθειμένο» σε ποικίλα περιβάλλοντα, τόσο κοινωνικοοικονομικά όσο και φυλετικά, γιατί δεν θέλω να μεγαλώσω έναν ρατσιστή.
Επειδή, αν το παιδί μου δεν μεγαλώσει με συνομήλικους, που προέρχονται από διαφορετικά υπόβαθρα, οικογένειες, εμπειρίες, θα εκμεταλλευτεί τα προνόμια που έχει και όταν έρθει η ώρα κάποτε, γιατί θα έρθει εκείνη η ώρα, να συναναστραφεί με ξένους, φτωχούς, άπορους ή με ανθρώπους, που δεν είχαν την τύχη να μεγαλώσουν προνομιούχα, δεν θα είναι ικανό να το κάνει. Δεν θα ξέρει, πώς να τους αντιμετωπίσει. Δεν θα νιώσει την ανάγκη να γεμίσει μια σακούλα με τρόφιμα και να την προσφέρει σε έναν άπορο, ούτε θα μπορέσει να κατανοήσει, γιατί οι γυναίκες κάνουν πορείες, απαιτώντας ίση μεταχείριση στην εργασία τους.
Θα έχει εφησυχαστεί, ότι τα έχει όλα και δεν θα το νοιάζει τίποτε παραπέρα. Θέλω το παιδί μου να είναι σε επαφή με την πραγματικότητα και τον έξω κόσμο και όχι να το κλείσω σε έναν γυάλινο κόσμο, που όλα είναι ιδανικά και όμορφα. Αν θέλει να πετύχει στη ζωή του, πρέπει να ξέρει τί του γίνεται.
Ακούω συχνά, ότι: «Αν δεν πάει καλά, μπορείς εύκολα να φύγεις και να αλλάξεις σχολείο». Στη θεωρία, πάλι έχουν δίκιο. Το προνόμιό μου είναι οι επιλογές μου, ότι έχω την ελευθερία και τα χρήματα να βρω ένα άλλο σχολείο, που θα εξυπηρετούσε τις φιλελεύθερες ευαισθησίες μου, αν χρειαζόταν.
Θέλω όμως να ανήκω σε μία κοινωνία, που νοιάζεται για την ισότητα στην εκπαίδευση και για την ανατροφή φιλελεύθερων χαρακτήρων χωρίς ρατσιστικές αντιλήψεις, που θα χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για καλό. Στην πράξη, το παιδί μου αξίζει μια καλής ποιότητας παιδεία, όπως κάθε παιδί στη γειτονιά μου, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να χωρίζουμε την εκπαίδευση σε δύο κατηγορίες, φυλετική και ταξική. Αρνούμαι να προωθήσω αυτό το σύστημα με το να είμαι πρόθυμη να θυσιάσω τις εκπαιδευτικές ευκαιρίες ενός άλλου παιδιού για το παιδί μου.
Είμαι βέβαιη, ότι τα πράγματα στο σχολείο θα είναι διασκεδαστικά, απογοητευτικά, συναρπαστικά, βαρετά, εκπληκτικά, αλλά τέλεια, όπως σε κάθε άλλο σχολείο. Πολλές φορές τα απλά είναι και τα πιο καλά. Ακόμα και όταν η εκπαίδευση δεν είναι τέλεια οργανωμένη ή επιμελημένη, ξέρω, ότι το παιδί μου θα γίνει ένας καταπληκτικός άνθρωπος.
«Οι ζωές μας αρχίζουν να τελειώνουν, τη μέρα που θα σιωπήσουμε για πράγματα που έχουν σημασία» – Μάρτιν Λούθερ Κινγκ