Είναι δεδομένο πως η μάνα είναι κάτι το αναντικατάστατο στη ζωή του ανρθώπου και με κάθε τρόπο η ίδια δείχνει το μεγαλείο της ψυχής της.
Αναρωτιέμαι από τι υλικό είμαστε φτιαγμένοι εμείς οι άνθρωποι; Πώς μπορούμε στην δυσκολία και σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι και παλεύουμε; Πόση δύναμη έχουμε στα μύχια της ψυχής μας κρυμμένη;
Πόση δύναμη έχει η Μάνα;
Η Μάνα που είναι μέσα σε ένα δωμάτιο ογκολογικής μονάδας παίδων και περιποιείται το χικμαν του παιδιού της.
Η Μάνα που είναι σε ένα νοσοκομείο δίπλα στο προσκεφάλι του παιδιού της και περιμένει με αγωνία την καθιερωμένη ενημέρωση των γιατρών για την πορεία της υγείας του.
Η Μάνα που ξεροσταλιάζει έξω από την εντατική για να δει το παιδί της δύο ώρες την ημέρα.
Που σηκώνει τον σταυρό της αναπηρίας του παιδιού της και του προσφέρει ολο της το ” είναι”.
Η Μάνα που γονατίζει στο εικόνισμα μπροστά και με σπαραγμό ζητάει το θαύμα.
Η Μάνα που χάνει το παιδί της, μωρό, μικρό, μεγάλο δεν έχει σημασία.
Αυτές οι Μάνες που προσπαθούν να μην διαλυθεί η οικογένεια τους γιατί αυτές είναι ο πυρήνας.
Αυτές οι Μάνες που στο τέλος της ημέρας θα σου χαμογελάσουν και θα σου δείξουν ότι έχουν αποθέματα μεγάλα.
Αυτές οι Μάνες που θα λυγίσουν, θα χτυπηθούν, θα ματώσουν αλλά θα είναι μία στιγμή και μετά θα σηκωθούν μάχιμες.
Δεν το έχετε ακούσει, λοιπόν;
Η μητέρα είναι ζυμωμένη από Αγάπη και Πίστη και σίγουρα έχει φτερά σαν τον αετό, τρέχει και δεν κουράζεται, βαδίζει και δεν ξαποσταίνει.
Την λένε Αναστασία, Βασω, Ειρήνη, Κατερίνα, Ινα, Ελενα, Ελινα, Ελένη, Στελλα, Ναντια, Σοφια, Δέσποινα, Μαρία, Φανή, Δήμητρα, Σωτηρία, Κυριακή,Ντίνα, Μαιρη, Γεωργία.