Οι σκιτσογράφοι βλέπουν την μετατροπή του παραδείσου σε κόλαση
Μεσόγειος. Κοιτίδα πολιτισμού, πεδίο μαχών, ένα από καλύτερα σημεία του πλανήτη για να αναπτύσσεται ανθρώπινη δραστηριότητα. Ήπιο κλίμα, αυτό χρειάζεται ο άνθρωπος για να ανθίσει. Για να παράγει προϊόντα και πολιτισμό, για να ζει όμορφα.
Όμως η Μεσόγειος δεν είναι πια ήπια, ούτε ειρηνική. Την ταράζουν, την αγριεύουν οι νεκροί της και πλέον είναι πολλοί. Και δεν είναι πολεμιστές όπως άλλοτε. Είναι άνθρωποι που θέλουν να ξεφύγουν από τον πόλεμο. Είναι γυναίκες, είναι παιδιά που θέλουν να γλιτώσουν από την παράνοια ενός πολέμου -που τρομάζει με την αγριότητά του.
Θέλουν να ξεφύγουν από τα (εγκληματικά) λάθη της Δύσης, από το Ισλαμικό Κράτος, που δεν ρίχνει ούτε καν πέπλο στη φρίκη. Η φρίκη φέρνει απόγνωση και η απόγνωση σε κάνει να θες να εγκαταλείψεις τη γη που αγαπάς και ναπας σε μέρη/ κράτη, που απλά θα μείνεις ζωντανός. Και τελικά συναντάς το θάνατο στην αναζήτηση της ζωής.
Αυτά τα σκίτσα δείχνουν το σημερινό πρόσωπο της Μεσογείου:
