Έχετε ακούσει την έκφραση “από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια;” Η παρακάτω έκθεση του 8χρονου αγοριού το αποδεικνύει. Τα παιδιά αντιμετωπίζουν όλα τα πράγματα απλά, μέσα από την αθωότητα και την αγνότητα τους. Πράγματα που εμείς οι μεγάλοι δυσκολευόμαστε να βρούμε τις κατάλληλες λέξεις, τα παιδιά μπορούν να τα περιγράψουν με τον απλούστερο τρόπο.
Διαβάστε την παρακάτω ιστορία και θα καταλάβετε τι αξία έχουν ο παππούς και η γιαγιά, από τα μάτια ενός παιδιού. Δεν χρειάζονται πολύπλοκες λέξεις για να περιγράψουν την πραγματικότητα. Οι απλές είναι πάντα οι πιο εύστοχες.
“Οι παππούδες είναι ένας άντρας και μια γυναίκα, που δεν έχουν δικά τους παιδιά. Τους αρέσει να παίζουν με τα παιδιά των άλλων.
Ο παππούς είναι ένας άντρας και η γιαγιά είναι μια κυρία.
Οι παππούδες δεν κάνουν κάτι άλλο από το να μας περιμένουν, όταν πάμε να τους επισκεφτούμε. Είναι τόσο γερασμένοι, που δεν πρέπει να παίζουν πολύ ή να τρέχουν. Είναι πολύ ωραία, όταν μας πάνε στα μαγαζιά για ψώνια ή μας δίνουν χρήματα.
Όταν μας πάνε βόλτα, κάνουν συνέχεια στάσεις, για να παρατηρήσουν τα φύλλα που πέφτουν ή τα ζωάκια στον δρόμο.
Μας δείχνουν και μας μιλάνε συνέχεια για τα χρώματα των λουλουδιών και μας λένε να προσέχουμε που πατάμε.
Δεν λένε ποτέ, “Βιαστείτε.”
Συνήθως, οι γιαγιάδες είναι παχουλές, αλλά τόσο ώστε να μην μπορούν να σου δέσουν τα κορδόνια.
Φοράνε γυαλιά και αστεία εσώρουχα.
Μπορούν να βγάλουν την μασέλα τους.
Οι παππούδες δεν χρειάζεται να είναι έξυπνοι.
Είναι αναγκασμένοι να απαντούν σε ερωτήσεις, όπως “Γιατί δεν παντρεύτηκε ο Θεός” ή “Γιατί οι σκύλοι κυνηγάνε τις γάτες”.
Όταν μας διαβάζουν ένα παραμύθι, δεν παραλείπουν κανένα κομμάτι. Δεν τους πειράζει, όταν τους ζητάμε να μας διαβάσουν το ίδιο κομμάτι πολλές φορές.
Όλοι πρέπει να έχουν μια γιαγιά, ειδικά αν δεν έχουν τηλεόραση, γιατί είναι οι μόνοι ενήλικες, που θέλουν να περνούν χρόνο μαζί μας.
Ξέρουν, ότι θέλουμε να φάμε κάτι ελαφρύ πριν κοιμηθούμε, προσεύχονται μαζί μας και μας δίνουν ένα φιλί, ακόμα και όταν έχουμε κάνει σκανταλιά.
Ο παππούς είναι ο πιο έξυπνος άντρας στον κόσμο. Μου μαθαίνει πολύ ωραία πράγματα, αλλά δεν τον βλέπω και τόσο συχνά για να γίνω και εγώ τόσο έξυπνος όσο αυτός.
Όταν σκύβουν είναι πολύ αστείοι. Τους ακούς να αερίζονται και εκείνοι ρίχνουν το φταίξιμο στον σκύλο”.